Dat is het.
Klaar.
Stilte.
Alleen.
Niemand meer om hierover te praten.
Niemand die naar me luistert, zelfs niet via de mail.
Niemand.
En al weet ik dat ik een Vader in de hemel heb die altijd luistert en aan Wie ik alles mag vertellen, toch val ik in een soort gat. Want nu is het wachten. Wachten op dé Eva. Wachten tot Vera het leest. Wachten of ze dan...
Op 6 december zal de Eva verschijnen. En in het oktobernummer staat er al iets over op de allerlaatste pagina. Natuurlijk lezen we dit pas een maand later, want we lezen de Eva met een buurvrouw mee. Dus al vrij snel begint Vera:"Is de Eva er nog niet?"
Ik houd me verbaasd. Waarom zou jij, meid van 17 op de Eva zitten te wachten? Ik bedoel, echt dé doelgroep is ze niet. Vera houdt zich ook van de domme:"oh...zomaar!
Jaja.
Ach, zij zal het veel en veel zwaarder hebben! Als ze er nog in haar uppie mee rond loopt...
Uiteraard ren ik op 6 december wel snel naar de bieb. Snel naar de afdeling tijdschriften. Daar lees ik mijn eigen verhaal. Ondertussen om me heen spiekend of niemand me ziet en naar me toe komt lopen. Stel je voor dat ze zouden vragen: "Wat lees jij nou?"Ik denk dat ik zou zeggen: "Ohhh, zomaar..."
Er zijn gelukkig erg veel momenten dat ik alles los kan laten. Dan weet ik het, want het speelt de hele tijd door mijn hoofd, maar dan ben ik er niet ongerust over. Wat een zegen is dat. Die rust kreeg ik, daar bad ik voor en ook al deed ik dat soms niet, dan kreeg ik het toch. We hebben een Vader Die precies weet wat Zijn kinderen nodig hebben!
Voor jullie die de Eva niet gelezen hebben, klik even op 'meer lezen', dan verschijnt het artikel vanzelf.
Eva In
Vertrouwen 10 2012
Tekst:
Marianne Grandia
(Subkop) Door het dagboek van haar dochter
ontdekte Ria een geheim
(Kop) “Mijn dochter is verliefd. Op een
meisje.”
(Streamer)
“Ik praat alleen met mijn hemelse
Vader over haar”
(Intro)
Ria maakt zich al enige tijd zorgen over
haar tienerdochter Vera, maar wanneer ze daar met haar over wil praten, krijgt
ze nul op het rekest. Als Ria tijdens een schoonmaak Vera’s dagboek vindt,
slaat ze het na even twijfelen open en leest ze over haar dochters geheim: Vera
is verliefd. Op een meisje.
“Vera was een
heel open kind; ze vertelde me altijd wat ze meemaakte en wat ze ergens van
vond. Maar een paar maanden geleden veranderde dat. Ze sloot zich af en werd
stug, negatief, sacherijnig en zette zich overal tegen af. Ik maakte me erg
zorgen om haar, want omdat ze ook wantrouwend was, wekte ze de indruk dat ze
met een groot geheim rondliep. Als ik haar vroeg of er iets was, kreeg ik een ‘Nee-ee,
er is niets!’ Ik moest er dus maar naar raden en gaf uiteindelijk de schuld aan
school, waar het niet lekker liep.
Dagboek
Toen
ze in de vakantie een paar dagen afwezig was, maakte ik haar kamer schoon. Het
was een vreselijke bende, want ze had er heel lang niets aan gedaan, zag er
zelf niet door
heen. Op een gegeven moment vond ik in haar kast een schrift wat ik herkende
van een avond – maanden geleden – waarop zij erin zat te schrijven toen ik haar
welterusten ging wensen. Ik weet nog dat ze het verschrikt dichtklapte. ‘Mam,’
zei ze toen, ‘beloof me dat je dit nooit zult lezen. Dit is geheim.’ Ik
beloofde het van harte. Ik was niet zo nieuwsgierig en ben van mening dat
meiden van deze leeftijd geheimpjes mogen hebben voor hun ouders. Zelf hield ik ook altijd een
dagboek bij en vond het dus helemaal niet gek dat Vera dat ook deed, ik
stimuleerde het zelfs.
Die
avond had ik nooit kunnen denken dat ik het schrift toch eens zou openen. Ik
voelde me eerst wel schuldig en het voelde heel erg als verboden terrein. Ik was
me er erg van bewust dat ik een belofte verbrak, maar mijn bezorgdheid won en
ik wilde weten waarom Vera zo veranderd was.
Ik
bladerde het schrift door en las hier en daar wat zinnetjes. Over haar
vertrouwen in God, over haar pijn om een vriendin, over haar verdriet, zoals
elke puber dat heeft. Maar toen kreeg ik een zin onder ogen die me de adem
benam: ‘Ik ben verliefd. Op een meisje.”
Geschokt las ik verder en proefde ik haar wanhoop, haar eenzaamheid en ontdekte ik dat ze zelfs aan zelfmoord heeft gedacht. Maar gelukkig hield het daar niet op en las ik iets verderop ook de zin dat die gedachte aan zelfmoord weg is en ze mag weten dat God haar waardevol vindt.
Voorzichtig
zette ik het schrift weer terug in de kast, precies zoals ik het had gevonden.
Ik voelde me niet meer schuldig dat ik het had gelezen, want nu kende ik haar
probleem en kon ik me in het onderwerp gaan verdiepen en me voorbereiden op het
moment dat ze ervoor uit zou komen. Ook kon ik voor haar bidden, naar God
uitschreeuwen of Hij mijn kind door deze eenzaamheid, dit verdriet wil helpen.
Relatie
In
de weken erna ben ik informatie gaan zoeken en met name het boekje ‘Dezelfde
maar dan anders” van Henrieke Remmink heeft me veel geleerd. Vooral de
eenzaamheid en de pijn van de mensen zelf, hun worsteling hebben me erg
aangegrepen. Tijdens het lezen werd me steeds duidelijker hoe ik me bij Vera’s
coming out tegenover haar zal opstellen: ik zal alles doen om haar te helpen en
ik zal haar accepteren zoals ze is.
Tegelijk
moet ik er eerlijk bij zeggen dat mijn gevoel “Nee!” roept bij de gedachte dat
ze met een vriendin thuis zou komen. Mijns inziens is een homoseksuele relatie
heel onbijbels, al weet ik dat anderen er anders over denken. Ik denk dat Vera,
rechtlijnig als ze is, er zelf ook niet voor open staat. Maar zeker weten doe
ik het niet. In genoemd boekje las ik van ouders dat ze hun kind met hun vriend(in)
laten thuiskomen, maar zich tegelijkertijd wel aan hun principes houden en dat
ook aan het desbetreffende kind uitleggen. Daar kan ik me wel in vinden en zo
zal het – denk ik – bij mij straks ook zo zijn. De deur zal altijd voor mijn
dochter openblijven.
Vraag
is wel of mijn man het zal accepteren. Ik ben heel bang van niet; misschien is
dat zelfs wel mijn allergrootste angst. Daarom heb ik hem ook niets verteld
over mijn ontdekking.
Bovendien
vind ik dat Vera het zelf naar buiten moet brengen, dat is niet mijn taak. Ook
aan anderen heb ik niets verteld; ik praat alleen met mijn Vader over haar. Het
geeft zo’n rust dat ik haar iedere dag in Zijn handen mag leggen. Hij is een
veel betere Vader voor haar dan ik moeder kan zijn.
En terwijl ik wacht tot Vera zal gaan praten, probeer ik af en toe het gesprek op homofilie in het algemeen te gooien. Zoals in aanwezigheid van haar broer. Hij gebruikt het woord ‘homo’ te pas en te onpas. En dat doet me nu opeens heel veel pijn. Op een avond waarop ik wist dat Vera achter in de kamer zat te werken, sprak ik hem op zijn taalgebruik aan en legde ik hem uit hoe moeilijk het voor een man of vrouw kan zijn om verliefd te worden op iemand van het eigen geslacht, en hoeveel eenzaamheid dit kan geven. Ook vertelde ik hem dat God ontzettend veel van deze mensen houdt en dat wij ook veel van hen moeten houden. Ik weet dat Vera het heeft gehoord en hoop dat ze de boodschap heeft opgepikt.
Toekomst
Ooit
zal ik haar vertellen dat ik haar dagboek heb gelezen. Ze heeft het recht dat
te weten. Waarschijnlijk zal ze eerst boos worden. Maar ik hoop dat ze zal gaan
begrijpen dat het uit liefde en bezorgdheid was en dat ik er voor haar wil
zijn. Haar vertrouwen zal wel weer moeten groeien, want dat is geschaad. Ook is
het afhankelijk van hoe onze relatie dan is. Ik weet dat ze van me houdt, zij
weet dat ik van haar houd, we zijn zussen in het geloof en we zijn
bloedverwanten, moeder en dochter. Dat zal altijd zo blijven. We komen er vast
wel samen uit, maar het zal tijd kosten. En die moet ik haar gunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten