Interview over 'mijn verhaal'

Nu ik helemaal tot innerlijke rust ben gekomen en ik weet dat God zorgt voor onze meid, kan ik verder met verwerken. De rust is heerlijk en intens en ik geniet van het moment dat deze rust overgaat tot eeuwige rust. Wat zal dát heerlijk zijn!

Ik maak mijn verhaal compleet en besluit het echt op te sturen naar de Eva. Al snel kom ik in 'gesprek' met Marianne Grandia, jullie misschien wel bekend.
Na wat over en weer gemail besluiten we een interview via de mail te doen. Niet helemaal zoals we het zouden willen, maar wel het meest praktisch. Ik heb niet heel veel de auto en als de auto wel voor de deur staat, is mijn man thuis. Moet ik me dan in allerlei bochten gaan wringen en leugentjes om bestwil gaan verzinnen om zo tot een gesprek van face to face te komen? Dat is niet wat ik wíl!
En dat begrijpt Marianne.
Dus gaan we via de mail ons contact wat uitbreiden en stuurt ze op dezelfde manier de vragen door.

Woensdagochtend is de ochtend dat ik er voor plan. De vragen zijn er dinsdags in de avond, dus dat komt mooi uit. Vera is 's woensdags vrij, maar ligt dan een groot deel van de ochtend in bed. Geen probleem dus. Maar het zit niet helemaal mee.
Allereerst opent het bestand in iets van Google. En als ruim een uur later alles beantwoord en opgeslagen is, krijg ik het helemaal niet meer teruggestuurd. Sterker nog: ik kan het hele document niet meer vinden! Knap beroerd is dat. Daarbij komt dat Vera ook net naar beneden komt slenteren en zeer geinteresseerd is in wat ik doe...

Terwijl ik haar voor ontbijt naar de keuken stuur, sla ik de mail van Marianne op, op een usb-tje en ga naar de computer op zolder. Daar staat ook mijn verhaal en daar komt nu dus ook het interview. Inmiddels ben ik doodmoe en komt er een stevige hoofdpijn opzetten. Maar ik heb geen keus: overnieuw beginnen en doorwerken, want Marianne wacht er op. Vrijdag wil ze het klaar hebben ivm een vakantie...

Wonderwel lukt het goed en sluit ik met een tevreden gevoel, maar wel heel leeg, de pc af. Uiteraard staan nu de antwoorden ook op een stickie. Het lukt me op een rustig moment alles weer op te slaan in de pc beneden en mijn antwoorden door te mailen naar Marianne. Zie zo, klaar! Wat ben ik opgelucht en blij. Een last valt van me af. Eindelijk mijn hele verhaal met alle details gedeeeld! Nu maar afwachten hoe het artikel zelf wordt. Maar daar hoef ík niets meer aan te doen!

Marianne zette de vragen (rood) in mijn verhaal (zwart). Mijn antwoorden zijn blauw.Wil je het  lezen, dan lees je hier gewoon verder...

Daar zit ik dan. Temidden van de puinhopen van mijn dochter (17 zullen we hier dan 16 van maken? ). Ze is nu 16, wordt volgende maand 17. Maak er maar 15 van. Of moet ik zeggen: van haar leven? De rommel en de stofwolken om me heen grijnzen me arglistig toe.
Mijn gedachten gaan terug naar die avond. Hoe  lang was dat geleden? Dat was ongeveer maart van dit jaar
Daar stond ze. Haar wijsvinger waarschuwend opgeheven. Kwam ze met dit schrift naar je toe? Of kwam je net haar kamer in toen ze erin zat te schrijven? Ze klapte het schrift geschrokken dicht toen ik haar welterusten kwam wensen. Ze voelde zich betrapt en zei dat toen.
“Dit schrift, mam, mag je nooit lezen. Dit is geheim.” En ik beloofde het. Ging dat van harte? Ja, ik beloofde het van harte. Ik was niet zo nieuwsgierig en ben van mening dat meiden van deze leeftijd geheimpjes mogen hebben voor hun ouders. Was je toen nog  niet vreselijk nieuwsgierig want er dan zo geheim was? Of dacht je dat het om ‘gewone’ tienerdingen ging?  Ik dacht dat het vooral om tienerdingen ging. Vriendinnen, leerkrachten, verliefdheden enzo. Dat laatste was dus maar al te waar. Zelf hield ik ook altijd een dagboekje bij en vond het dus helemaal niet gek dat ze het ook doet, ik stimuleer ze daar zelfs in. Ik had nooit gedacht dat ik dat schrift toch eens zou openen. En was ze verder wel open in delen van dingen? Vera was altijd een heel open kind. Heel erg aan mij vast klampend, wat ook bij autisme hoort. Heeft mij heel erg nodig. Tot voor kort ging ze echt alleen naar winkels met mij. Ze vertelde me alles wat haar bezig hield en wat ze van dingen vond. Wat er gebeurde op school. Tot in details kon ze alles navertellen. Rond begin van dit jaar (jan. 2012) is dat anders gegaan. Wellicht heeft het met haar geheim te maken? Ze sloot zich af van me en begon zich echt als een puber te gedragen: stug, gesloten, negatief, sacherijnig en is zich aan het afzetten tegen alles wat wij vinden. Ze kan ons echt aankijken met een blik van ‘en waar bemoeien jullie je eigenlijk mee…’ Van een heel open meisje naar een op slot geslagen puber.
Maar tijdens deze grote schoonmaak, terwijl dochter logeren is bij een vriendin, schoot het door me heen: welk geheim is nu te groot voor een moeder??
Kun je iets meer vertellen over het moment waar op je het schrift in handen had en je het daadwerkelijk opensloeg en ging lezen? Ik kan me voorstellen dat het toch een grote drempel is om je belofte te verbreken en te gaan lezen. Wat maakte dat je dat deed? En voelde je je schuldig? Ik maakte me vooral zorgen om haar, omdat ze zo snel veranderd was. Ze deed of ze met een groot geheim rondliep. Ze was wantrouwend, argwanend en dan het spontane wat er helemaal af was. Doordat ik me zorgen maakte deed ik wat ik deed. Ik twijfelde wel maar dacht dat als ik haar ergens mee helpen kon, ik dat wel in het schrift zou vinden. Ik voelde me eerst wel schuldig, was bang dat één van de gezinsleden me betrapte op het lezen van het schrift. Ik bleef dan ook in de werkhouding zitten en het voelde heel erg als verboden terrein. Ik was me er erg van bewust dat ik de belofte verbrak, die ik kort geleden deed, maar mijn bezorgdheid won. Eigenlijk was ik op zoek naar de reden waarom Vera zo veranderd was. En toch was ik niet heel bewust aan het lezen. Ik bladerde het schrift vooral een beetje door, las hier en daar wat zinnetjes. Dit duurde maar een paar minuten. Vanaf dat ik het geheim las voelde ik me niet meer schuldig. Ik wist nu haar probleem en het is veel te groot om alleen mee te blijven lopen. Ik kan me nu in het onderwerp verdiepen, lezen over andere kinderen en hun ouders en zo helpen, begrip tonen als het moment daar is. Voor haar bidden ook, zodat ze tot een coming out komt en haar pijn gedeeld wordt met ons.
En nu zit ik hier. Met het geheim van dochter op schoot. Hier en daar lees ik een stukje. Ik lees over haar vertrouwen in God, haar Vader, over haar pijn om een vriendin, over haar verdriet, zoals elke puber die heeft.
Terwijl ik verder blader glimlach ik stil. Mijn dochter. Door haar sociale beperking heeft ze het zwaar, maar ze komt er wel. Ik neem aan dat je hier haar autisme mee bedoelt. Nu heeft autisme vele vormen; kun je hier iets meer over haar vorm van autisme vertellen, zodat de lezer iets meer beeld van je dochter krijgt – zonder te specifiek te zijn om herkenning te voorkomen. Misschien is het beter om dit aspect niet te noemen? Om zo herkenning te voorkomen? Ik vertel je er wel wat over.
Vera heeft Asperger, met een bovengemiddeld IQ. Hierdoor is ze erg chaotisch, zowel in haar hoofd als in haar manier van werken. Ze weet van bepaalde dingen alles af (dieren) en probeert haar mening over iets heel dwingend over te brengen. Ze kan echt heel overtuigend praten en daar heel lang mee door gaan. Maar haar probleem is vooral dat ze tot begin dit jaar geen contact had met leeftijdgenootjes. Ze had nooit een klik. Wel met volwassenen, die haar dan ook heel spontaan, open en bijzonder vinden. Leeftijdsgenoten laten haar echter links liggen. Dat was destijds ook de reden van onderzoek. Sinds begin dit jaar heeft ze een paar vriendinnen met wie het goed klikt. Samen zitten ze op dezelfde opleiding, wat natuurlijk een band geeft. Vera is heel zwart-wit, rechtlijnig in haar denken. Er is meestal geen tussenweg voor iets, wat ik ook nu zie gebeuren: van claimgedrag naar mij tot een zich losrukken van mij, het liefst van de ene op de andere dag. We zien dat ook in de manier van geloven. Op God kun je vertrouwen, Hij doet wat Hij beloofd, zulke dingen zijn voor haar zo duidelijk en dus vast en zeker. Daar kan ze met anderen ook goed voer praten, helemaal overtuigend en enthousiast. Echt een sterk punt van haar.  Ze is sociaal een stuk jonger dan haar leeftijdsgenoten. Ik schat haar nu op 13 ofzo, in haar manier van reageren en activiteiten ondernemen merken we dat echt.  Al heeft ze momenteel haar hart voor me gesloten en herken ik mijn spontane, vrolijke dochter bijna niet meer, de laatste maanden.
Heb je die maanden enig idee gehad wat er kon zijn? Wel eens aan haar gevraagd? Nee, ik heb het haar wel eens gevraagd, maar dan kreeg ik altijd alleen een uhm of een ontkenning. Nee-ee, er is niets! Ik dacht dat het kwam door school, spanning voor het examen, maar ook na een positieve uitslag bleef ze zo doen. De eenzaamheid op school gaf ik ook de schuld. Plotseling zie ik dat die allerlaatste pagina’s ook beschreven zijn en ik blader zachtjes terug.  Zaten er dan onbeschreven bladzijden tussen? Ja, ze schrijft in een A4formaat schrift. De eerste 20 pagina’s (ong.) waren beschreven en de laatste tien. Daartussen in was het leeg.
Ademloos lees ik haar geheim:
‘Gelukkig zijn de zelfmoordideeën een beetje over. Ik weet nú dat ik voor God waardevol ben’. Ik blader verder terug en lees daar de oorzaak van zulke verdrietige ideeën: ‘ik ben verliefd! Op een meisje…’
Verdoofd klap ik het schrift dicht. Ik open de deur van de kast en zet het er voorzichtig weer in. Precies zoals ik het heb gevonden.  Maakte je haar kast dan ook schoon? En vind je dochter dat goed? Ja en nee. Dochter heeft diverse keren de opdracht gekregen haar kamer eens goed schoon te maken. Ze kwam er niet toe. Ze overzag het niet, waardoor ze er niet aan begon. Samen doen was voor haar ook geen optie. Ze wist dat ik het zou doen als ze een paar dagen weg was. Het was een bende! Ze had er zo lang niets aangedaan. Veel stof, veel dingen nog van de basisschool en van het VO. Het was echt een grote opruiming waar ik twee dagen mee bezig ben geweest. Uiteindelijk kon ze zelf stapels maken van een grote stapel: wat kan weg, wat naar zolder, wat moet hier blijven. Ook dat koste haar heel veel moeite. Het is een echte chaoot, die leeft in de chaos en dat heel goed kan. Chaos in hoofd en kamer, daar leeft ze bij. Eenmaal weer thuis was ze wel even boos, maar vond ze het ook fijn dat er meer ruimte in de kasten was gekomen. Om de chaos terug te krijgen gooide ze gewoon alles weer neer zoals het hoort te liggen: hier de MP3, daar de mobiel, daar de kleren, hier de schoenen. Lekker alels voor d’r bed op de grond L Dan slaapt ze pas weer lekker en doordat ze het zelf zo neergooit kan ze het ook moeiteloos vinden. Anderzijds weet ze gewoon dat het een keer uitgemest moest worden, al geeft ze dat niet snel toe. Door het autisme kan ze door zoiets niet heenkijken en momenteel wil ze niet veel aangeleerd krijgen.
Minutenlang staar ik voor me uit. En mijn hart schreeuwt: o nee! Wat een eenzaamheid, wat een verdriet! O God, help mijn kind hier doorheen!!
Als ik een kwartier later, of was het een uur? Moeizaam overeind kom, komen ook mijn gedachten weer in één lijn met mijn gevoelens. Ik kom tot de ontdekking dat ik eigenlijk helemaal niet zo verbaasd ben. Ik ben vooral blij dat ik het nu weet. Zeker weet, van haarzelf ‘gehoord’. Ik voel me niet schuldig, omdat ik mijn belofte verbrak. Nu kan ik me voor bereiden op wat eens komt. Nu kan ik mijn standpunt hierover innemen (welk standpunt is dat?) Ongeveer hetzelfde als wat ik gezegd heb tegen zoon, hieronder. Al was het steeds ver van mijn bed show natuurlijk. Door nu meer informatie te lezen, met name het boekje ‘dezelfde maar dan anders’ van Henrieke Remming heeft me veel geleerd, kon ik mijn standpunt ook tegenover Vera gaan bepalen. Vooral de eenzaamheid en de pijn van de mensen zelf, hun worsteling hebben me erg aangegrepen. Vera zal hier altijd welkom zijn! Ik wijs haar niet af, maar zal er alles aan doen om haar te helpen. Hoewel een weg naar een relatie niet open ligt wat mij betreft. en vooral, nu kan ik voor haar bidden.
Kun je vertellen wat je bad? Of was dat al hetzelfde gebed als je verderop beschrijft? Ja, hetzelfde.

Maar hoe verder? Opbiechten? Wachten? Doorvertellen? Allereerst race ik naar de computer voor meer informatie. Al weet ik natuurlijk drommels goed wat het inhoud, toch verlang ik naar ervaringsdeskundigen. Helemaal handig is het niet, want de pc staat midden in de kamer, iedereen loopt er zomaar langs. Door gebrek aan privacy besluit ik in de christelijke boekhandel op zoek te gaan naar boekjes over homofilie. Maar daar is niets te vinden. En anders? Had ik het dan durven kopen? Ze kennen me hier allemaal! De enige optie is nog: boekjes zoeken en via internet bestellen. Lekker anoniem, al moet ik wel goed de brievenbus in de gaten houden.

Mijn besluit staat al snel vast. Ik wacht. Ik confronteer dochter er niet mee. Ik wacht, tot zij zelf aan haar coming-out toe is.
Ik vertel verder niemand iets over deze ontdekking. Man niet. Hulpverleners niet. Vriendinnen niet.
Maar ondertussen praat ik. De hele dag heb ik contact met Vader en vertel Hem mijn zorgen.
“Vader wees met haar! Bescherm haar voor pijn, voor eenzaamheid en verdriet. Geef haar acceptatie en help haar als de verleidingen om haar heen zijn!” Ik bid het de hele dag, de hele nacht. Wel drie weken lang. Tot ik er zelf gek van wordt. En God ook, denk ik. En dan spreekt Hij:”Ik ben bij je. Ik ben bij haar. Vrees niet.”
Ik herinner me dat ik mijn zorgen bij Vader mag brengen, maar het ook daar mag laten. Nog een keer val ik op de knieën en dank Hem voor zijn zorg, voor zijn Vaderzijn. Hij is daar toch veel beter in dan dat ik moeder kan zijn? Er komt een intense rust in mijn hart. Ik kan dochter en haar probleem, haar anders zijn, helemaal bij Vader achterlaten en haar in Zijn armen leggen.

Dochter praat nog niet. Ik zeg niets. Behalve dat ik af en toe het gesprek op homofilie in algemene zin gooi. Tegen zoon bijvoorbeeld. Zal ik hier ‘haar jongere broer’ van maken? Goed, noem maar geen leeftijd. Hij gebruikt het woord ‘homo’ te pas en te onpas. En dat doet me nu opeens heel veel pijn.
“Weet je, en ondertussen hoor ik dochter achter me op het toetsenbord rammen, God heeft de mens gemaakt. Man en vrouw. Zo is het bedoeld. Maar het kan zijn dat een man verliefd wordt op een man, of een vrouw op een vrouw. Dat is heel moeilijk voor hen. Heel verdrietig, heel eenzaam.”
Het getik houdt stil. Ik voel de spanning van dochter achter mijn rug.
“ Maar, ga ik verder. God houdt ontzettend veel van deze mensen. Juist omdat ze het zo moeilijk hebben en zo eenzaam kunnen zijn. En wij moeten ook heel veel van hen houden en hen helpen. En niet meer ‘homo’ roepen, want dat kan heel veel pijn doen.”
Zoon luistert. Dochter ook. Weet  ze nu dat ze welkom is? Dat ik haar mama blijf? Dat ik haar nooit zal laten vallen, wat er ook gebeurd? Kom maar meisje, bij mij mag je uithuilen, ik wil je troosten. Waar wacht je nog op?