Hoe zus reageert

Dochter, open ik het gesprek. Weet jij eigenlijk waarom Vera naar Eleos gaat?"
Ze kijkt me aan en haalt haar schouders wat op.
"Zal wel voor papa zijn of zo?" stelt ze de wedervraag.
Ik besluit hier niet op in te gaan, maar door te gaan met waarom we bij elkaar zitten.
"Nou Vera, kom maar uit de kast dan!"
Nog voor Vera iets kan zeggen, reageert zus:
"Ben jij lesbie????"

Ik zie verbazing, dat allereerst. Maar direct daaraan gekoppeld zie ik erkenning: zie je wel, ik wist het!
Zus heeft het zo vaak gezegd. In een gekke bui weliswaar, maar toch met een serieuze ondertoon.
"Waarom ben jij nooit verliefd? Waarom kijk jij niet zo naar jongens?"
Het was haar wel opgevallen. Zus is, eh...zeg maar licht ontvlambaar en regelmatig verliefd op deze en gene, om de beurt dan wel denk ik :-)
En ze kreeg Vera daar nooit zo in mee.
"Ben je lesbie of zo?", kon ze dan tussen neus en lippen door, vragen.

Daarom ook de erkenning, denk ik.
"Verbaast het je?" vraag ik haar, zodra Vera haar vraag positief heeft beantwoord.
"Ach",  en weer haalt ze met een subliem gebaar de schouders op.
Veel zegt ze niet, zus is niet zo'n prater.
Toch ben ik verbaasd over haar reactie.
Geen boosheid, geen woedeaanval, geen gehuil, geen paniek.
Wat ik had verwacht? Nou, van alles een beetje. Wel zo dat ik alert bleef op haar reactie en er tijd voor vrij maakte als ze wilde praten. Maar niets daarvan is aan de orde. Helemaal nuchter en kalm accepteert zus haar zus als mens met lesbische gevoelens.

"Er verandert natuurlijk ook niets", zegt opeens mijn man. "Je zus blijft je zus".
En dat is zo. Objectief bekeken is dat zo. Maar is dat ook hoe we het ervaren?
"Toch veranderen er tegelijk een heleboel dingen. Voor nu en vooral voor in de toekomst.
Wat denk je, als zus verkering krijgt? Maar Vera niet. Als zus trouwt, maar Vera niet. Als Vera misschien tante wordt, maar zus niet? Want zus wordt dan moeder. Vera niet. Er gaan echt dingen veranderen, de kijk op het leven, op de toekomst wordt heel anders. Je moet bij gaan stellen en verwerken dat dat soort dingen niet zullen komen."
Natuurlijk is de toekomst wat dat betreft onzeker. We weten niet wat God voor zus in petto heeft. Wat Zijn plan is met haar leven. Of ze wel een vriend krijgt, trouwen gaat en kinderen krijgt. Maar voor Vera is dat nu al definitief, tenzij God andere wegen met haar gaat door middel van een groot wonder. En zus moet dat gaan verwerken.

Mijn gedachtenspinsels zijn dat. Zus hoor ik er niet over. Rustig gaan ze samen naar Eleos, ze praten wat over van alles, ook over lesbie zijn. Zus praat bij Eleos even over het net verkregen bericht, maar verder is het stil. Ze weet dat ze komen mag, om te praten of uit te huilen of wat dan ook. Bij Eleos, maar vooral bij mij.

Een paar dagen later vraag ik zus hoe het gaat. Of ze er wakker van ligt, of ze veel te verwerken heeft.
Het gaat prima. Zus lijkt het al geaccepteerd te hebben. De verhouding tussen de twee zussen is alleen maar sterker geworden. Moet je na gaan, het was al zo close. 
Wat is dat een prachtig iets. Al moet ik zeggen: ik houd het nog wel in de gaten. Maar het lijkt er op dat zus er goed mee om gaat.
"Als een volwassene", reageert iemand. Deden al de volwassenen maar zo!

We gaan het zus vertellen

We zitten met ons vieren in de woonkamer. De jongste twee zijn op school, maar zus is al thuis. Zojuist heeft ze de laatste toetsen gehad en nu dus vakantie. Je begrijpt, ik praat over een paar weken geleden, ergens eind juni.

Toen de agenda's eerder deze week naast elkaar gingen, kwamen Vera en zus erachter dat ze allebei tegelijk een consult bij Eleos hadden gepland: eind juni om  twee uur daar zijn. En ze besloten samen te gaan. Is overigens heel logisch bij onze meiden.

Voor Vera was dit hét teken: vertellen mam, we gaan het vertellen!
Ik aarzelde. Is het niet heel snel na de toetsen? Zus is echt aan het bijkomen, want het was allemaal erg veel. Ook vader denkt dat het beter is te wachten.
Anderzijds: Vera vertelt het nog wel eens tegen iemand. Steeds groter wordt de kans dat zus het van een ander hoort. En Vera heeft gelijk: dit is een ultieme kans. Kan zus er direct over praten bij Eleos én wie weet, lukt het om er op de fiets over te praten.
En weet je, wanneer is het eigenlijk de goede tijd om zoiets te gaan vertellen? Wanneer is iemand daar klaar voor?

Na alles te hebben overwogen hak ik de knoop door. We doen het. Nu!
Ik trommel de dames bij elkaar en ze ploffen naast hun ouders op de bank. De één naast vader, de ander, zus, naast mij. Ik ben erg blij dat vader er bij blijft. Het had me niet verbaasd als hij net even weg moest. Een beetje vluchtgedrag voor wat komen gaat...

"Dochter, open ik het gesprek. Weet jij eigenlijk waarom Vera naar Eleos gaat?"
Ze kijkt me aan en haalt haar schouders wat op.
"Zal wel voor papa zijn of zo?" stelt ze de wedervraag.
Ik besluit hier niet op in te gaan, maar door te gaan met waarom we bij elkaar zitten.
"Nou Vera, kom maar uit de kast dan!"
Nog voor Vera iets kan zeggen, reageert zus:
"Ben jij lesbie????"

wordt vervolgd
Irritant, al die linkjes in het verhaal. Ik heb dat niet gedaan en kan er niets aan doen.
Gewoon lekker doorlezen zou ik zeggen!

Confronterend...

Hé! Daar heb je háár! Blij reageer ik op haar hulpvraag, als ze me vraagt waar bepaalde dingen staan in de zaak waar ik wat vrijwilligerswerk doe.
'Haar': dat is de moeder van een goede vriend van Vera. Die vriend die haar geholpen heeft en weet waar hij het over heeft, eenvoudig weg omdat hij dezelfde gevoelens heeft. Hij is homo.
En nu de moeder. Is dat toeval??

Ik wijs haar de spullen die ze zoekt en ondertussen beginnen we een praatje. Ik ken haar vaag, van een vroegere gemeente en onze zoons zijn klasgenoten.
Langzaam breng ik het gesprek op haar oudste zoon en vertel haar dat hij Vera zo goed heeft geholpen.
"O?, reageert ze, is Vera ook..."
Het blijft even stil.
Ik slik een brok weg.
Hé, wat is dat nou? Ik heb toch verwerkt??
Maar de tranen komen toch!
"Jij zit nog helemaal in het verwerkingsproces hè?" Vraagt ze meelevend.
Ik stotter wat: "Ik dacht dat ik het had verwerkt, maar kennelijk toch nog niet helemaal..."

Kort vertelt ze hoe ze haar zoon min of meer gedwongen hebben te vertellen wat er aan de hand was. "Hij was zo negatief en brutaal! Zo kenden we hem helemaal niet!"
En toen vertelde hij het. Vijftien jaar was hij.
Ik reken snel uit, dát is al wel minstens vijf jaar geleden! Vandaar dat ze het zo rustig zeggen kan.
"Weet je, als je er eens over praten wil, kom je maar. Dat vind ik ook fijn!"

Dát is het! Hier staat iemand voor me die de ervaring herkent. Die het begrijpt! Die weet van de worsteling en het rouwproces waar je, ook als ouders, door moet. Nog nooit heb ik met zo iemand gesproken. Niet nadat ik Vera's dagboek las, morgen precies een jaar geleden.

Dankbaar knik ik haar toe, wie weet doe ik dat wel eens. Ik wens haar succes met het verder doen van haar boodschappen en ren het toilet in. Even niemand zien, dat is nu het beste.

Verwerkt!

Het gaat goed met me. Of dat nu door de zon komt, of dat ik het allemaal beter kan handelen, een plekje kan geven? God geeft me kracht. Elke dag weer. Dat is genade die ik niet verdien, maar waaruit ik leven mag. En tegelijk merk ik ook dat ik een heel eind door het verwerkingsproces wat betreft Vera heen ben. Vera is onze dochter. Aan haar denk ik elke dag, want ik houd van haar. Maar ik merk dat ik niet elke dag meer bezig ben met homofilie, met lesbie zijn. Met het feit dat onze dochter lesbie is.
Er zijn momenten dat ik het zelfs vergeet. Gewoon, omdat het niet nodig is er aan te denken. Soms midden in een gesprek met mensen. Dat ik opeens besef dat mijn gedachten verder gaan dan alleen maar lesbie-zijn. Dan ben ik al aangekomen bij het zelfstandig wonen, het alleen de boel op orde houden. Zonder dat gesprekspartners weten dát Vera alleen blijft.

Op een ochtend komt er een familielid binnengewandeld. Ze vertelt me dat haar dochter verkering heeft. Vijftien jaar.
"O, wat jong en zal het wel gaan en wat moet ik nu... "Vragen, vragen, zorgen, zorgen, zonder een antwoord te verwachten of te weten.
Ik reageer enthousiast. Ik ken de boy en ben heel blij voor mijn nichtje. Ik begrijp werkelijk nog even niet het probleem en probeer mijn bezoek op te beuren. Beetje vertrouwen hebben in je dochter, zus!

Later op de dag schiet het opeens door me heen: hé, ik ben helemaal niet jaloers. Sterker nog, ik heb nog niet eens in deze context van liefde en verkering aan Vera gedacht. Ik was echt puur en oprecht blij voor mijn nichtje, ook al is ze nog piepjong.

Natuurlijk komen ook andere gedachtes bij me op. Kom op zus, wees blij met haar. Wees dankbaar  dát ze een vriend heeft. Dat ze gelukkig is, op dit moment. Weet je dan niet dat het zo anders kan gaan?? Dat het niet vanzelfsprekend is dát je kind verkering krijgt?

Met dankbaarheid kan ik concluderen dat het verwerkingsproces ten einde loopt.
Ik zeg het heel voorzichtig, want ik weet dat er vast nog obstakels zullen komen én zullen blijven.
Maar Gods genade is oneindig groot!  Soli Deo Gloria!

Mail van Vera

Aan onze gezamenlijke vriendin,

gemaild 4 februari 213, door Vera

hey

ik durf het aan zo neer te zetten, omdat ik jou vertrouw....

ook durf ik het makkelijker omdat er al een stuk of 10 mensen vanaf weten
daarbij zit mijn vader en moeder.
zus of andere familie leden niet...
zus krijgt het later te horen dat ik op vrouwen val..

ja het is zo

na lang twijfelen een jaar of 2 geleden kwam ik er achter...shit ik ben verliefd op haar
dan probeer je natuurlijk eerst te negeren en als dat niet lukt verliefd te worden op de leukste jongen van de klas..
maar ja je gaat het toch langzamer hand inzien...ook omdat zowiezo al anders ben dan anderen was dit erg.

ik accepteer het nu wel een beetje en dat komt deel door mn moeder

mn moeder die zo stom was om mn kamer optegaan ruimen en mn dagboek te vinden waar alles instond
van gevechten tot gevoelens
en dat terwijl ik weg was
een jaar geleden was dat
ik ontdekte dat op de computer waar ze een verhaal had neergezet met haar emoties die toen door haar heen gingen
lees de eva maar van 6 dec die moeder ria is dus mijn moeder
ik las dat en viel flauw van de schrik: er ging zoveel door me heen...ze weet het dacht ik ze wist het allang!
mn enige vertrouwens persoon gebeld die er wel alles vsnaf wist
en die zij nou je coming out gaat gebeuren.
zodoende kwamen mijn vader en moeder dat te weten
nu weet jij het ook...

1 omdat jij de eerste was die me naar de goede weg wees, weg van de popmuziek

2 omdat er gebed nodig is:
gevoelens voor een meisje gaan niet zomaar weg
op stichting heart cry was er een 34 jarige vriend die me terplekke wou genezen
ik weet niet hoe jij zoiets vind???

soms heb ik schijt aan alles en denk ik: God laat me lekker verliefd zijn, maar de andere dag baal ik ervan

en walg ik van mezelf.
er zijn periodes geweest vol met geplande zelfmoorden
er zijn periodes geweest dat ik God heb gedankt dat hij me zoo gemaakt heeft.
om nog dichterbij Hem te komen
want dat is de reden waarom ik denk dat God mij zo heeft gemaakt
hij wil dat ik naar hem toe kan rennen als het moeilijk word en hij wil dat ik elke dag kom
zonder Hem kan ik nix anders
en hij heeft een groot doel voor mij
iets wat ik waarschijnlijk zonder man moet doen....

Hij heeft me immers gered van de dood??? als hij geen doel met me had was ik er niet meer hoor!

de datum die ik had geplant om te gaan slapen en nooit meer wakker zou worden weet ik nog goed
25 oktober 2011 en die avond ervoor kwam mijn vertrouwens persoon en heb ik mn eerste coming out gedaan en mijn hart voor altijd en helemaalaan Jezus gegeven!!

hoe bedoel je geen plan met je leven???

morge heb ik een afspraak met een vriend die homo is, omdat ik gewoon een keer erover wil praten zonder het besef dat mensen me niet begrijpen...

het meisje op wil ik verliefd ben,,,noem haar maar A

die zei: dus eigelijk zou dat betekenen dat ik niet op jongens zou mogen vallen... dat vond ik heel mooi van haar
toen in de periode dat ik een negatief zelfbeeld had... en ik tegen A zei: ga maar weg en zet me uit je facebook
maar Jezus houd toch van jou dus ik ook ik wil echt nog wel je vriendin zijn...
maar het is moeilijk niet te laten zien dat ik toch verliefd op haar ben....
want dan is onze vervriendschap wel naar de kl*te /maan of hoe je dat ook zegt

tis een lange mail geworden... lees het rustig door. ik heb vanuit mn hart geschreven en niet gekeken of er fouten in zitten

xxx vera

In de publicatie

Een poosje terug werd ik benaderd door een medewerker van het ZE-Magazine.
Deze redactrice was op mijn blog terecht gekomen en aangeraakt door het verhaal.
Dát is een mooi verhaal voor in het tijdschrift, zo bedacht ze.
Het is eenvoudig genoeg om contact met me te zoeken, omdat het mailadres hiernaast staat.
Zo deed deze vrouw ook en al snel wisselden we wat gegevens heen en weer.
Na overleg met Vera heb ik goedkeuring gegeven voor een artikel in dit online tijdschrift.
De redactrice heeft gewoon wat rondgekeken op dit blog en daar wat van afgehaald.
Zodoende hoefden we niet een interview te doen of zo, wat leuk is maar ook veel tijd én vooral energie kost. Natuurlijk heb ik wel wat aangevuld of veranderd.
Grappig was dat ik zelf verbaasd was over het verhaal en over de verwerking hiervan!
Huh? Heb ík dat geschreven???
Het is mooi terug te lezen hoe die verwerking in zijn werk is gegaan.
Is gegaan ja, dat lees je goed. daarover een volgende keer meer.

Leuk dat ik dit vind! Niet om mij, maar omdat in het verhaal heel duidelijk de eer naar God gaat. Dat ik op deze manier mag getuigen van wie God voor ons is: onze Vader en dat Hij zorgt.
Het allermooiste is dat dit een tijdschrift is, wat iedereen leest, iedereen lezen kan ook. Het staat niet bekend als christelijk tijdschrift, want dat is het niet. Het is voor iedereen, dit in tegenstelling tot de Eva, die ook voor iedereen wil zijn, maar toch vooral door christenen wordt gelezen. Ik hoop zo en bid er voor dat dit artikel mensen dicht bij Hem brengen. Willen jullie daarvoor mee bidden?

In verband met de vakantie wordt het artikel waarschijnlijk pas in september geplaatst. Tegen die tijd laat ik het jullie wel horen, kun je er ook even een kijkje nemen.