dinsdag 31 maart 2015

Nog niet los

De rust lijkt hier wat weergekeerd. Na de coming-out op de club en in verband daarmee gesprekjes met gemeenteleden (er kwam zelfs iemand op bezoek!), komen we nu weer in wat rustiger vaarwater. Maar ik kan niet zeggen dat het goed gaat hier. Vooral met Vera niet. Ze lijdt. Ze rouwt. Ze is er wel, maar toch ook niet.

Het doet me pijn, mijn meisje zo te zien lijden. O ja. Ze lacht wel, ze doet mee, ze gaat haar weg. Maar ergens zijn we haar weer kwijt. Haar hart zit potdicht. Op slot.
Ik geef haar de tijd. Hoort bij dit soort verlies ook geen rouwproces? Het ontkennen van verdriet, het gaan accepteren van het verlies. het hoort er allemaal bij.
En toch snap ik het ook niet. Waar is God nu in dit hele proces? Ze heeft het uitgemaakt voor Hem, uit gehoorzaamheid. Waarom dan nu niet een beetje troost?

Het duurt lang, maar eindelijk ga ik het begrijpen. Vera heeft de keuze met haar verstand gemaakt. Een besluit, zonder het te willen. Haar hart is nog bij Dieke. Ze is nog niet los van haar. En ik vraag me af of ze wel los wil. Ze voedt zichzelf met de gedachten aan haar, aan de herinneringen, aan hoe het had kunnen zijn. Daarbij komt dat ik merk dat ze ook via facebook elkaar nog wel eens spreken. En anders is altijd de foto beschikbaar. Hoe heerlijk is dat als je verliefd bent?
Het klinkt misschien een beetje hard, maar zo bedoel ik het niet: Vera zit in de slachtofferrol en alleen de gedachten aan Dieke houden haar op de been.
Een depressie ligt op de loer. Het duurt allemaal heel lang. En wat ze ook praat, wat ze ook doet, het lijkt niet over te gaan, alleen maar erger te worden...

woensdag 25 maart 2015

Een tattoo?

Het komt vast niet uit de lucht vallen, maar voor ons is het als een bliksem bij heldere hemel.
Vera wil een tattoo.

Nu ze weet wat Gods wil is in haar leven wat betreft relaties, lijkt het alsof ze het er als het ware in wil laten kerven. Ook ziet ze het als een afsluiten van deze periode.

De tekst? Daar is al stevig over na gedacht:

JESUS IS MY FRIEND FOREVER

De plaats? Ook nu twijfelt Vera niet: Op de rechter bovenarm. 

Wij hebben er zo onze twijfels over. Is dit dan wat God van je vraagt? Anderzijds vind ik het wel een mooi idee, maar daarover verschillen we als ouders van mening.  

Daarbij komt de leeftijd om de hoek kijken. Vera is 18+, dus ja, wat kun je nog behalve er goed over praten? 

Een vriendin van de club komt met een prachtig alternatief: ze geeft Vera een hangertje cadeau. Papa vult het aan met een kettinkje en zo draagt Vera nu toch de tekst bij zich, die ze graag ingekerfd had.

Maar... ik vraag me af of dat genoeg is. Nu lijkt ze tevreden. Maar Vera is over het algemeen nogal duidelijk over wat ze wilt. En meestal gaat dat haar ook lukken. Van wie ze dat heeft, dat verklap ik hier even niet... :)


zaterdag 21 maart 2015

Wat de clubleiding mailde

Aan de ouders van de club,
Vanavond hebben we met elkaar tijdens de Bijbelstudie stilgestaan bij het thema ‘homoseksualiteit’. We hebben hiervoor gekozen omdat één van onze jongeren hiermee worstelt. Het is erg moedig van Vera om hiervoor aandacht te vragen, en hiermee naar buiten te komen. In de periode voor deze avond hebben we als clubleiding en jeugdambtsdragers samen met Vera de avond voorbereid. We hebben als club open met elkaar mogen spreken vanuit Romeinen 1:25-27 en 1 Korinthe 6:10,11
We hebben vanavond een mooi en open gesprek mogen hebben met elkaar, waarin we uitgesproken hebben dat we de homoseksuele praktijk afwijzen maar dat we de mensen met homoseksuele gevoelens niet kunnen negeren of veroordelen. Ook hen horen we lief te hebben en te helpen. Net als de andere jongelui van de groep, zien we ook Vera waardevol voor God en de mensen om haar heen. Bovendien hebben we allemaal onze eigen strijd tegen onze zwakten en tekortkomingen te voeren.
Het leek ons goed om jullie hiervan op de hoogte te brengen. Misschien blijven onze jongelui hiermee rondlopen. Het is belangrijk voor hen om hierover op een vertrouwde plek te kunnen praten. Vera heeft een grote stap durven zetten en het is belangrijk dat we hier, jong en oud, op een integere manier mee omgaan. Het is belangrijk om biddend om Vera, haar ouders, broers en zusje heen te gaan staan.
Hartelijke groet,

De Clubleiding



woensdag 18 maart 2015

Gemeente-zijn met heel je hart

De clubavond is nu vastgesteld op 1 maart (2014).
Door alles wat er gebeurd is, ziet de clubleiding af van een gezamenlijke avond. De jongeren gaan apart en hen wordt verteld dat Vera lesbi is, na een Bijbelstudie en informatie over homoseksualiteit. De ouderen horen het van Vera zelf.

De jeugdouderling is op de hoogte gebracht van de gang van zaken. Hij gaat het toch doorgeven aan de dominee. Want, stel dat ouders met dit verhaal naar hem toegaan? Nou  ja, daar heeft hij wel gelijk in... Maar spannend blijft het. Gezien de opmerking van de dominee denken wij wel te weten hoe hij er in staat...

En terwijl onze meiden op de club zijn, mijn man aan het werk is en de jongens op bed liggen, bid ik thuis voor de leiding, voor Vera, voor de jeugd en voor een goed ontvangst.

Opgelucht komen de meiden thuis. Het was een fijne avond. Vera's verhaal werd goed ontvangen. Er waren er best veel die met haar mee leefden en haar een bemoedigende hug gaven.

Tijdens deze avond schreef de clubleiding een mooie mail over wat er was besproken en hoe het was gegaan, gericht aan alle ouders. Zodat ze een goed vangnet voor hun kind konden zijn, mocht dat nodig wezen.

De volgende dag is er koffiedrinken na de kerkdienst. En wát is het bemoedigend verschillende ouders te spreken over deze situatie. We hebben topgesprekken en Vera krijgt complimenten voor haar openheid. Veel ouders proberen in te voelen wat het inhoudt, steunen ons en leven mee.
Hoe gaaf is dat! Dat er mensen zijn in de kerk, die zo'n beetje alles van je weten, maar toch van je blijven houden!
Dat is gemeente-zijn met heel je hart.



zaterdag 7 maart 2015

Homo's horen erbij in de kerk!!

De rust lijkt inmiddels weer wat weergekeerd in huis, maar feit is dat Vera door een rouwproces moet, wat erg veel van haar vraagt. Het is een bezig bijtje, dus ik vraag me af of ze wel kans krijgt er voldoende tijd voor te nemen. Of misschien ziet ze dat niet zitten? Is de confrontatie nog te groot? Is ze aan rouwen nog niet toe?

Het dagelijks leven gaat door. Dat merken we aan alles. Het wordt wat meer voorjaar, de avonden worden wat langer, de zon schijnt wat meer en we genieten er van!
De clubavond, die goed was voorbereid door Vera en de leiding, is op de lange baan gezet. Het is voor Vera te moeilijk, voor de leiding té ingewikkeld geworden.

Maar toch... Vera gaat door en zet door. Een nieuwe datum wordt gepland. Want Vera wil hoe dan ook wél dat het thema homoseksualiteit breed besproken wordt door de kerk en dat het een onderwerp wordt waar je over mag praten. Ze wil laten zien dat het kan: je kunt zomaar in de kerk zitten én lesbi zijn. Het één sluit het ander niet uit. En ze zijn er! Dat bewijst onze dappere dochter maar weer! En lezer, denk vooral niet dat ze in jouw kerk niet zitten!! Ze zijn er, maar stappen er ook vaak uit, vanwege het onbegrip door gemeenten. Wat een schuld ligt hier in mijn hart en in die van vele gemeente(lede)n...
 Laten we daarvoor waken met elkaar, houd ze er bij, oordeel niet, maar neem deze mensen in liefde op in jouw gemeente. Ze horen er bij!!!!



woensdag 4 maart 2015

Leg je schuld maar bij Jezus neer

Het is wat mij betreft al bedtijd, als de deurbel die zondagavond nog gaat. Verbaasd maar nieuwsgierig open ik de voordeur. Een beetje aarzelend, want ik loop al in mijn badjas. Ik ben zo ontzettend moe en wil lekker op tijd het bed in.
Peter staat voor de deur. Peter, misschien ken je hem nog van eerdere blogs. De man die Vera's vertrouwen heeft. Clubleider en onze vriend. Aan hem vertelde ze het eerst dat ze lesbi is.
Zwijgend laat ik hem binnen.
"Tja, als ze mijn sms-jes niet beantwoord en de telefoon wegdrukt, kom ik maar even."
Ik zie Vera toch wel een beetje schrikken. Peter, duidelijk en direct als altijd valt direct met de deur in huis. Nog voor hij op de bank neerploft, begint hij te praten. Ik trek me terug. Ga wat achter in de kamer zitten, niet zichtbaar, niet hoorbaar. Naar bed? Geen denken aan!


Peter gaat behoorlijk te keer. Angstvallig houd ik mijn dochter in de gaten. Maar ik zie dat ze het aan kan. Misschien is dit dus wat ze nodig heeft?
"Zit jij nu een beetje zielig te doen. Mijn telefoontjes wegdrukken. Maar zo makkelijk kom je niet van je af, meissie."
"Ah, je ervaart niets van God? Wat denk je nu zelf? Je bent al maanden tegen Hem in aan het gaan en nu je eindelijk luistert, moet Hij maar direct weer voor je klaar staan en je geven wat je wilt?"
Zo hé, die hakt er in. Ik weet nu zelfs nog woordelijk hoe hij het zei. Kom op, denk ik bij mezelf. Mag ze alsjeblieft ook verwerken? Liefdesverdriet hebben? Rouwen?
Even denk ik er over na om hem er uit te zetten. Maar ik ken hem. En ik ken Vera ook. Vera weet wie het zegt en hoe hij het bedoelt. En ja, misschien heeft ze dit toch wel nodig??

Gelukkig, er wordt gewezen op Gods pijn als we ongehoorzaam zijn. Maar ook op de verzoening en op de verlossing door Jezus! Al pratend komt Peter er achter dat Vera bomvol schuldgevoel zit. En dat ze niet weet wat ze daar mee moet. Gelukkig is Jezus niet alleen voor de zonden, maar ook voor de schuld gestorven. Is Hij weer opgestaan, is Hem recht gedaan en door Hem mogen wij vrij tot de Vader komen. Wat een heerlijke boodschap voor mijn dochter, die daar zo mee worstelde.


Wat is het mooi dat ik haar weer zie lachen, als Peter een uur later de voordeur weer uitbonsjoerd. Nee, we hebben hem er toch niet uitgezet. We zien dat deze boodschap echt nodig was. Vera ervaart nu wat meer rust en heeft weer mogen ervaren dat ze altijd bij Jezus terecht kan. Niemand is té voor Hem. En zo stuurt God mensen naar ons toe om, waar wij het niet meer zo goed weten, raad en wijsheid te brengen. Dat geldt ook nu nog. Bij Hem mag je komen, ook jij ja, iedereen is welkom!