Mijn keus, Gods keus?

Op bergen en in dalen,

Ja! overal is God

Dank je, Ron voor dit mooie lied. Het is dagen lang op de achtergrond van mijn gedachten aanwezig geweest. Ik ken het van lang geleden en werd er weer erg door bemoedigd.

Vooral in de dalen was God. Samen met Hem ging ik door een diep dal. Maar ik heb me nooit alleen gelaten gevoeld. Kan ook niet, Hij wás er en ís er nog steeds!

Drie weken lang bestormde ik de hemel met mijn vragen over Vera. Over wat ik had ontdekt.
Hadden we als gezin niet al genoeg te dragen? Het leven gaat niet over rozen, dat is ook nooit beloofd. Maar toch. Zorgen zat, over Vera maar ook over de andere kinderen.
"Moet dit er echt nog bij, Heere?"vroeg ik me af. "had ik niet al zat sores?"
Drie weken lang was ik continue in gebed. Al wassend, strijkend, werkend, pratend. Mijn taken doende en toch bidden. Dat kan!

En naast dat moest ik iets DOEN! Maar wat? Praten wilde ik, maar dat was not done. Stel je voor zeg. Nee, angstvallig hield ik mijn mond stijf dicht. Ook tegenover mijn man. Ik was heel bang dat hij dít niet zou gaan accepteren. Zijn relatie met Vera is zo beroerd af en toe. Hij laat zó weinig merken dat hij van haar houdt, dat zelfs ik er wel eens aan twijfel. En dan dit? Het papa vertellen? Nee. Dat doen Vera en ik tegen de tijd dat goed lijkt wel een keer. Dat is niet aan mij nu.

Wat moet ik dan? Zo sterk was de  drang om iets te doen, dat ik op bepaalde momenten de rust heb genomen en me 'verstopte' op de zolderkamer. Daar was een computer, met alleen Word geinstalleerd. Daar schreef ik het verhaal. Wat hielp me dat zeg. Ik schreef en las, herstelde en las weer. Net zo lang tot ik verwerkte en besefte: ja! Dit gaat echt mij aan. En mijn kind. Net zolang tot ik geloofde dat het echt waar was.

Toen ik kort daarna de Eva in handen kreeg was de keuze snel gemaakt. Biddend. Het open gelaten voor God: "Als dit geplaatst mag worden prima, maar verhinder het als het niet Uw wil is, alstublieft!"
Het is zo makkelijk om te denken dat jouw keus ook Gods keus is, maar het kan zo anders zijn.

Ik stuurde het op en kreeg al snel contact met Marianne Grandia, freelance schrijver voor de Eva. Met name voor het artikel 'Eva in vertrouwen'. Het balletje ging rollen.
En ik bid dat er mensen zijn, die door dit artikeltje openheid geven of hun kind accepteren. Dat was mijn doel. Natuurlijk naast het feit dat Vera het misschien zou lezen, dat Vera de eerste stap zou nemen. Dat ze me zou vertrouwen omtrent haar diepste gevoelens. En ik kan vast verklappen: dat is gebeurd. Maar op een heel andere wijze als ik dacht. En ik merkte het al weer: de mens wikt, God beschikt.