woensdag 27 maart 2013

Ik wil dood! Als het leven niet meer de moeite waard lijkt...

Wat heeft je leven nog voor nut? 
  • Als je jezelf vies vindt?
  • Als je weet dat je niet geaccepteerd gaat worden?
  • Als je jezelf niet kunt liefhebben?
  • Als je denkt dat je ouders je gaan haten?
  • Als je hen zoveel verdriet moet gaan doen?
  • Als al je gevoelens dwars tegen Gods wetten ingaan?
  • Als je jezelf nutteloos en waardeloos vindt?
Wat heeft het leven nog voor nut? Welk doel kan het nog hebben?

Misschien zit jij met deze vragen. Zelf zat ik er mee, vroeger. Niet  omdat ik lesbische gevoelens had, maar wel omdat ik eenzaam was. Diep van binnen voelde ik me alleen, ondanks al die mensen die bij me waren. Zelfmoordgedachten heb ik zat gehad. Maar het lef had ik niet. Gelukig maar...
En ik wist zeker dat het mijn kinderen, later, niet zou gaan gebeuren. Ik zou er altijd voor ze zijn en ze allemaal gelijke aandacht geven. Zij zouden zich niet eenzaam hoeven voelen. O mens vol hoogmoed!!!!
(Ik had een broertje die megaveel aandacht vroeg en daardoor trok ik mezelf terug in plaats van dat mijn ouders me geen aandacht gaven...)

Vera had deze zelfmoordgedachten ook. Wat heeft mijn leven nu nog voor doel?
Toen ze erachter kwam dat ze verliefd werd op meisjes was het leven voor haar niets meer waard. Ze bedacht een plannetje. De inslaappilletjes, melatonine, ging ze nep eten. Stiekem haalde ze ze weer uit de mond of nam ze ze niet. Ze bewaarde het zorgvuldig in een kastje en ging sparen. Ergens had ze gelezen dat 100 inslaappilletjes zorgen voor...

Tot ze op een avond in gesprek met Peter, de jeugdleider er achter kwam dat haar leven wel waardevol is. Dat God haar heeft gewild! Dat Hij voor haar zorgt!!
Met kracht riep God haar, door Zijn Heilige Geest terug van deze verwoestende gedachten die satan haar influisterde. En reken maar, als Gods Geest werkt, is daar geen kracht of macht tegen bestand. Ook satan niet. Die avond gaf Diezelfde Geest Vera Zijn liefde en vrede, Zijn bevestiging: je mag er zijn! Die avond gaf Vera haar hart en leven aan Hem over. Vertrouwde ze zichzelf aan Hem toe..

Luisterend naar de stem van de Goede Herder gooide ze al de zorgvuldig opgespaarde melatoninepilletjes in de kliko. God greep in. Daar ben ik Hem zo dankbaar voor. Stel je voor dat ze daar had gelegen, in bed. In slaap om nooit meer wakker te worden. Om dan later in haar dagboekje te lezen wat de rede hiervan was? Brrr, ik krijg het er koud van...
God greep ook op tijd in. Zijn tijd is de beste tijd. Vera had al bijna honderd pilletjes verzameld...

De dood is de oplossing niet, mensen. Als je worstelt met lesbische gevoelens of als je gelijkwaardige of heel andere problemen hebt, onthoudt dan één ding heel goed. Jezus wacht op je. Je bent Zijn schepping. Het enige wat je hoeft te doen is je leven aan Hem overgeven, biddend. En je toevertrouwen aan Zijn hart. Je gevoelens zijn niet zondig, het is een onderdeel van jezelf. Maar je mag wel vragen of God je er vrede over geeft. Of Hij je mensen wilt geven die van je houden en voor je kunnen zorgen, met je kunnen praten. Maar vooral: praat met Hem! Lees de Bijbel. Zijn Woord.
Weet je wat daar staat? Joh 3: 16 en 17:
 16 Want God had de wereld zo lief
dat hij zijn enige Zoon heeft gegeven,
opdat iedereen die in hem gelooft
niet verloren gaat,
maar eeuwig leven heeft.
17 God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gestuurd
om een oordeel over haar te vellen,
maar om de wereld door hem te redden.

God had de wereld zó lief. Daar horen we allemaal bij. Je bent welkom bij Vader!!!!
Voor Hem ben je niet waardeloos, maar waardevol. Wat mensen ook zeggen...

woensdag 20 maart 2013

Tranen

Foto van: blog.nicla-casas.com
Snel maar zachtjes duw ik het boek wat verder voor mijn gezicht. De tranen hoeven niet gezien te worden door andere gezinsleden. Is het boek zo spannend? zul je je misschien afvragen.
Nou, eerlijjk gezegd helemaal niet. Ik lees op dit moment een leuk ontspannen boek. Meer kan ik even niet verdragen.
Het is de hele week al zo, nu Vera net haar coming-out heeft gedaan. Op de meest gekke en onverwachte momenten rollen de tranen over mijn wangen. Ik heb er geen controle over en kan er dus niets aan doen.

Stiekem gluur ik over mijn boek. Daar zit ze, Onze dochter. Vera. Lesbi. Maar vooral een dappere doorzetter en een gelovige meid. Zij is opgelucht nu ze verteld heeft wat haar zo zwaar drukte. En hoewel ikzelf ook een poos met dit geheim rondliep voel ik me zwaar. Zwaar als ik denk aan anderen, die het te weten gaan komen. Zwaar als ik denk aan reacties van mensen om ons heen, familieleden, vrienden. Zwaar om de zusjes. Ze zijn zó hecht samen. Zal dat zo blijven?

Vanvond gaat Vera naar mijn zusje. Naar haar tante.
Tante is nogal meelevend met de nichtjes. En ze kan enorm van het uitzicht genieten dat er mannen komen, die haar aangetrouwde neef worden.
"Lijkt me zóó leuk, kirt ze, als jullie verkering hebben!" Volgens mij gaat ze gigantisch meeknuffelen :-)
De laatste tijd doen deze opmerkingen me wel veel pijn. Zus zegt zulke dingen niet express natuurlijk: ze weet van niets. maar toch.
En daarom gaat Vera naar haar toe. Zo'n dapper ding.

Als ik een week of twee later bij mijn zus binnenstap, komt ze op me afgevlogen en omhelst me stevig.
"Mijn hart is zo zwaar om jullie, al zo'n hele tijd". Samen praten we erover. Hoe het voor ons is, hoe het voor Vera is. Hoe het voor haar is. "We houden van jullie, van Vera en dat blijven we doen. En we bidden voor haar. Onze deur staat altijd voor jullie open."
Haar woorden verwarmen mijn hart. Zoiets had ik net even nodig. Een opsteker. Een: "weet dat je er niet alleen voor sta."
Toen de dominee zulke pijnlijke dingen zei was dat voor mij dan ook de weg voor een troostvolle arm om me heen: naar zus. Terugziend zag ik dat onze God en Vader overal bij is en vanzelf mensen geeft met wie we onze zorgen mogen delen.

woensdag 13 maart 2013

Jezus houdt van jou, dus ik ook!

Een stromende kraan, daar lijkt Vera op.
Nu ze eenmaal haar coming-out heeft gedaan en wij haar konden vertellen dat ze voor ons even belangrijk blijft: onze dochter, onze oudste waar we trots op zijn.
Een stromende kraan. Geen water komt eruit, maar woorden.
Praten, praten, praten...

Elke avond zitten we nog te kletsen over het hoe en waarom. Over haar bevindingen als ze weer iemand vertelde over haar gevoelens. Over de opmerkingen die ze krijgt over genezing zus of bevrijding zo. Over lieve woorden van vriendinnen
Jezus houdt van jou, dus ik ook!
Geweldig toch, als je dát iemand hoort zeggen na het verhaal?

We praten over het standpunt, die we ingenomen hebben. Gelukkig zitten we hierbij op dezelfde lijn.
Al moet ik eerlijk zeggen dat ik ook hoop en er voor bidt dat ze volhoudt in dit voornemen.
Eén ding weet ik zeker: ze nam het standpunt in met God. Hij zal haar er door heen helpen.
Ook in moeilijke tijden. Als vriendinnen gaan trouwen. Als ze tante wordt. Ze weet het: God is bij  mij. Mijn grootste vriend. Mijn Vader die er altijd voor me is. Hoe dan ook.
Ik zet het hier maar even neer mocht je het toch ooit vergeten, Vera! En voor iedereen die dit leest en nu nodig heeft.

Ik ben erg benieuwd hoe ze heeft ontdekt dat ze verliefd werd op meisjes. Nou ja, hoe? Wanneer? Waar was je toen?  Wat deed je?

Het was op een vakantiekamp van een jeugdclub. Die jeugdclub onder leiding van Peter.
Ze gingen kamperen, maar er waren matrassen te weinig. De oplossing was: samen in een bed. Ook lekker warm, wat het was griezelig koud in een tentje...
En zo kwam het dat Vera een matras met een vriendin moest delen. De gevoelens die er toen bij haar boven kwamen verdwenen niet na het kamp. Zo kwam ze er achter. Het kamp was minstens drie jaar geleden. Tjonge, wat een moeilijke tijd maakte mijn meisje door. Zonder dat ik het wist. Zonder dat ik het merkte. Gelukkig is ze een poos later wel gan praten met Peter. Heeft ze er niet langer alleen mee gezeten. Maar ze heeft het ontzettend moeilijk gehad. Daarover weer een volgende keer.

Ik wens jullie allemaal een fijne dag. Biddag is het vandaag voor de 'traditionele  kerken'.
Heerlijk op een woensdag naar de kerk. Ik geniet er altijd enorm van, zo'n extra dienstje.
Vera vind dat ze niet hoeft te gaan. Andere dingen gaan voor. Bidden doe ik altijd en in de kerk doe ik dat op zondag.
Dat is dan weer haar autistische trekje. Op woensdag naar de kerk??? Duh-uh...

woensdag 6 maart 2013

Hoe vader reageert

"Zo? Is Vera uit de kast gekomen?"
De vraag van mijn man overvalt me.
"Eh...hoe bedoel je dat?"
"Nou ja, je zit niet voor niets ruim een uur boven met Peter en Vera. Dan heb je het niet over koetjes en kalfjes. Ze valt op meiden hè?"
Opgelucht bevestig ik wat mijn man al weet.
Hij weet het! Wat een prachtige verrassing. Niets verborgen te houden, niets meer om niet over te praten!

Nadat Peter naar huis ging en Vera naar haar afspraak ben ik de jongste kinderen naar bed gaan brengen. Opeens ging ik weer van homofilie naar de Kameleon, schoolpsalm zingen en bidden met jongste zoon. Het was een grote overgang, waar ik absoluut kracht voor kreeg om te doen. Terwijl ik het liefst een potje zou uithuilen, zong ik van Gods grootheid en trouw! Wat bracht God een troost door Zijn eigen Woord!

Toen de kinderen alle drie naar bed waren en we samen in de kamer zaten kwam mijn man met bovenstaande vraag. "Zo? Is Vera uit de kast gekomen?"
Ze is verliefd op dat ene meisje hè? Hij noemt een naam. Maar nee, dat is niet zo, dat heeft Vera me zelf verteld.
"Ik hoorde haar een poosje terug tegen dat meidje roepen: Ik hou van jou!"
Dat zegt als meiden onder elkaar niet alles, maar de kern is wel waarheid: ze valt op meisjes.
"Nou ja, zucht mijn man, het kan er nog wel bij!"
Ik begrijp direct wat hij bedoelt. Heb ik het zelf ook niet gedacht: we hebben al zoveel zorgen. Nu dit ook nog? Gelukkig hebben we een hemelse Vader, die met ons mee gaat!

Als de deur dicht klapt weten we dat Vera weer thuis is. Ik confronteer haar direct met de ontdekking: papa weet het! Ook bij haar lees ik opluchting, tegelijk met een brok onzekerheid. Met z'n drieen praten we wat. Vera stelt vader de vraag:"Hoe vind je het?"
Vader blijft wat vaag en na drie keer deze vraag te stellen help ik haar.
"Vera wil eigenlijk gewoon weten of je hoe dan ook van haar houdt en dit accepteren kan."
Dan zegt hij het: "Ja meisje, ik houd van jou!"
Het was erg lang geleden dat hij dát gezegd had of had laten merken. Wat een prachtige uitspraak!
Als ik een week of wat later vraag of hij het een beetje een plekje heeft kunnen geven is zijn antwoord heel makkelijk:"Ja hoor, tuurlijk." Er over praten doet hij niet. Niet met mij, niet met Vera.
Het lijkt of het accepteren oké, maar het 'praten over' taboe is.
En ik? Ook al mis ik het ontzettend dat we er samen niet over praten, ik zal het moeten accepteren. Hij is man, een rationele denker. Geen prater over zijn diepste gevoelens. Maar hij zei wel: "Ik houd van jou". Dat was het mooiste wat hij Vera kon geven. Hiermee zegt hij alles, ook dat ze mag blijven!