vrijdag 4 oktober 2013

In ZE.nl!

Vanaf vorige week staat ons verhaal op 'Ze.nl'
In de bovenste balk zie jet het staan, misschien moet je even doorklikken op de pijltjes aan de zijkant.
Het grappige is, dat ik er zelf niet op kan komen, vanwege filternet...Maar even uitschakelen dus..

Voor jullie die steeds mee hebben gelezen zal er niets nieuws in staan.
Eigenlijk is het een verkorte versie van deze blog.
Het is mooi dat er op ze.nl nu een christin aan het woord is, al wordt dat, met name op hun facebookpagina niet altijd gewaardeerd...

Veel leesplezier.
www.ze.nl

woensdag 11 september 2013

U bent mijn schuilplaats, Heer'

Wat een geweldig jaar ligt er achter ons! Een jaar van leren, accepteren, veranderen, nog meer accepteren en groeien. Heel veel groeien.
Zowel man, Vera als ik zijn ontzettend gegroeid in de achter ons liggende tijd.
En eigenlijk is het schrijven daarmee klaar.
Ik weet niet zoveel meer over dit onderwerp te schrijven. Het lijkt af te zijn.
Verwerkt, voor een groot deel, al zal er altijd wel iets zijn.
Van die kleine dingetjes, die opeens pijn doen, door toedoen van mensen of eigen gedachten.
Van die kleine dingetjes, die opeens groot worden, omdat ze je blij maken en je een moment van geluk laten voelen.

Vera, die mij pas geleden vroeg hoe het voelde als je niet meer verliefd bent. En daarna opgelucht constateerde: mijn verliefdheid is over! Wat een mooi dankpunt, deze gebedsverhoring.
Of die dominee, die bad voor mensen die worstelen met hun homoseksuele gevoelens én voor de mensen die om hen heen staan. Tranen van dankbaarheid schoten in mijn ogen!
Er gebeurt hier elke dag wel wat, genoeg om te schrijven, maar het gaat dan niet over dit onderwerp.

Deze blog blijft nog even bestaan. Ik ga proberen iemand te vinden die dit wil uitgeven. Wie weet kunnen we er anderen mee helpen.
En ik ga jullie nog berichten wanneer we in 'Ze', het tijdschrift komen.
Maar op dit moment voelt het gewoon af.

Dank jullie allemaal voor de mooie en eerlijke reacties!
Dank jullie wel voor jullie meeleven door mee te lezen.
Dank jullie wel voor jullie gebed.
Het is heel bijzonder zomaar mensen op je blog tegen te komen die zeggen dat ze voor je bidden!

Ik dank Vera, voor haar vertrouwen in mij, voor haar vergeving, voor haar onvoorwaardelijke liefde.
Ik ben trots op je meid, je weet wanneer je sterk bent: Zijn genade is jou genoeg, want Zijn kracht wordt in zwakheid volbracht!
Dank aan mijn man, dat je Vera accepteert zoals ze is! Wat een geschenk!
Dank aan onze hemelse Vader. Hij is de Enige die kracht gaf in momenten van rouw en verwerking. Hij zorgde als wij het niet meer zagen zitten. Hij bewaarde je, Vera, voor een daad van zelfmoord.
Aan Hem alle dank en eer.
Voor wie Hem niet kent: ga Hem zoeken! Hij laat zich vinden!! Hij gaf Zijn Zoon tot redding en behoud. Ga naar Hem met al je moeiten en zorgen en geef Hem alle dank, lof en eer. Hij is het waard!!!

woensdag 4 september 2013

Drie boekrecensies over homoseksualiteit

Het is al weer even gelden dat ik in blogland was. De vakantie en het startklaar maken van de kinderen om weer naar school te kunnen, maakte dat ik de pc even links liet liggen.
Wel heb ik veel kunnen lezen de afgelopen tijd.
Drie boekjes over homoseksualiteit. Eén uit eigen boekenkast, twee uit die van de bibliotheek.
Voor mensen die daarin geïnteresseerd zijn, hier mijn mening.

100 vragen over homoseksualtieit.
Een algemeen boekje, waarin op elke pagina ene vraag beschreven staat. Allerlei vragen, je kunt het zo gek niet bedenken of het staat er in. Niet alleen de vragen, nee ook de antwoorden :-)
Bijna alles is op één pagina neergezet. Voor mij heel makkelijk, want van bepaalde vragen hoefde of wilde ik de antwoorden niet eens weten. Binnen een uur had ik het boekje doorgebladerd en het interessante er uit gehaald. Niet dat ik nu veel geleerd had...
Vragen als "hoe denken christenen over homo's? Hoe denken moslims over homo's? vond ik leuk genoeg me daarin wat te verdiepen, vooral om te kijken of ik me daarin kon vinden. Maar omdat de pagina's niet heel groot zijn, zijn ook de antwoorden erg algemeen gehouden.
Nou ja, in elk geval weet ik nu dat het niet de moeite waar dis om aan te schaffen!


Hij heeft een vriend, Bert Loonstra
Christelijke schrijver, christelijke uitgever, dit moet wat zijn, dacht ik. En het staat ook nog op de boekenlijst die Eleos me gaf. Dus...
Toen ik in dit boek begon, had ik er al snel spijt van dat ik het eerst aan Vera had gegeven. Want hoewel christelijk, hoewel helemaal vanuit Bijbels oogpunt beschreven, de conclusie van de auteur komt helemaal niet overeen met hoe Vera zelf denkt.
Gelukkig had ze dat al door en, wat knap!, liet ze zich hierdoor niet van de wijs brengen.
De auteur haalt allerlei Bijbelteksten aan, die verwijzen naar homoseksualiteit en waarom dat door God is vervloekt. Het toelaten van die gevoelens niet zozeer, het in praktijk brengen daarvan wel.
Maar uiteindelijk komt hij tot een conclusie die totaal niet strookt bij de Bijbelteksten die eerder zijn uitgelegd.
Ik vond door dit boekje wel een mooie site van een 'vergadering der gelovigen'. Zij citeren en recenseren de schrijver. Omdat ik het boekje al weer terug heb ik de bibliotheek citeer ik hun en geef direct even de site door voor de hele recensie:
Na het lezen van het boekje was mijn eerste gedachte: ‘Wow, dit is een lastig boekje!' Daarmee doel ik niet op de schrijfstijl. Integendeel zelfs. Loonstra is er in geslaagd om een moeilijk onderwerp op zeer toegankelijke wijze te bespreken. Met verrassend weinig woorden slaagt hij er in om complexe zaken eenvoudig weer te geven. Qua opbouw en structuur lijkt er op het eerste gezicht weinig op aan te merken: het is een krachtig pleidooi. En dat is nu precies wat ik er zo lastig aan vond. Zijn logica is zo meeslepend dat iedere andere opvatting achterhaald lijkt.
...
 Vervolgens vraagt Loonstra zich af op welke wijze de Schrift ons hierin dan wel richting kan geven. Op zoek naar een antwoord, verbreedt hij zijn horizon tot die van het nieuwe leven in Christus en komt dan uiteindelijk tot de conclusie dat het centrum van dit leven wordt gevormd door een uitspraak van Paulus: 'Alles is (mij) geoorloofd.' (1 Kor. 6:12) Hier wordt het criterium voor het nieuwe leven op een andere manier gedefinieerd dan door wat moet en niet mag. Hier is de 'scopus' niet meer gericht op de slaafse naleving van een regel, maar op datgene wat nuttig en opbouwend is. Hier wordt volgens Loonstra gehoorzaamheid geopenbaard in de gestalte van mondigheid.


Maar als alles geoorloofd is, is homoseksuele gemeenschap dan ook geoorloofd? Ja, zegt Loonstra dan, maar ook hier geldt dat niet alles nuttig is. 'Wanneer er echter integere homoseksuele relaties kunnen bestaan die exclusief en duurzaam zijn en doortrokken van dienende liefde, dan zouden die ook nuttig kunnen zijn voor beide partners, opbouwend binnen de gemeente, en niet gebaseerd op verslavende begeerte. Daarmee zouden ze beantwoorden aan de bedoeling van Gods geboden.'
           http://www.vergadering.nu/boekloonstrahomorelaties.htm

Ook hiervoor geldt dat ik het niet ga kopen. Wel heb ik veel van dit boekje geleerd: elke schrijver heeft weer een eigen mening en  iedereen is zelfs in staat te lezen wat hij/zij wil lezen. En ondertussen blijven de meningen van christenen verdeelt. In plaats van dat we met elkaar een baken zijn voor de mensen die worstelen met homoseksualtiteit zorgen we voor veel verdeeldheid en verwarring.


Homoseksualtiteit, Philip Nunn, Bijbelse overwegingen in de 21ste eeuw
Dit boek is uitgegeven door st. Heartcry (http://www.heartcry.nl).
De Bijbelse teksten die genoemd worden door Bert Loonstra in het boekje hierboven, worden ook door deze auteur besproken. Deze man durft daarnaast ook te zeggen wat hierdoor de Bijbelse principes zijn. Met veel liefde en in alle eerlijkheid en eenvoud worden de teksten uitgelegd en toegepast naar onze tijd.
Dit boekje is een echte troost voor mensen die worstelen met homoseksuele gevoelens. Want mensen die deze gevoelens hebben zijn niet slechter of meer in zonde dan mensen die verkeerd omgaan met heterogevoelens. En ja, wie doet dat niet af en toe of regelmatig??
Heel duidelijk brengt de auteur dit aan het licht. Het is ook erg toegankelijk geschreven en leest fijn, vanwege de smalle bladzijden.
Dit boekje staat tot mijn verbazing compleet op internet. Voor mij nu wel handig om wat te citeren, maar het leest natuurlijk makkelijker in de hand, tenminste dat vind ik. En mocht je het zelf willen hebben, dan kun je het kopen voor maar vijf euro, bij bovenstaande site van Heartcry.
Hier het citaat:


De christelijke kerk koos van oudsher bepaalde zonden uit voor een speciale veroordeling. Homoseksuele zonde is niet erger dan heteroseksuele zonde. Beide zijn zonde. De Bijbel plaatst homoseksuele overtreders in dezelfde categorie als hebzuchtigen, dronkaards, lasteraard en overspeligen. Wanneer dat eenmaal begrepen en gelijkgesteld wordt, heeft de christelijke gemeenschap nog steeds te maken met de uitdaging hoe zij zulke mannen en vrouwen kan helpen om Jezus te vinden en te leven op een manier die Hem welgevallig is. Jezus houdt van alle zondaren en accepteert hen, maar Hij belicht ook hun zondige daden en levensstijl en confronteert hen daarmee. Hij redt en verandert ook vandaag nog steeds levens. Als we het goede voorbeeld van onze Meester willen volgen, moeten we eerst de balk uit ons eigen oog verwijderen. Balken van angst, schuld, tegenstrijdigheid en ongeloof. Pas daarna is het mogelijk deze mannen en vrouwen, inclusief homoseksuelen, te zien zoals
God hen ziet. Alleen dan zijn we in een positie waarin de Heer ons kan gebruiken de splinter uit hun oog te verwijderen.
Ook dit boek staat uitgebreid beschreven op de site van 'de vergadering der gelovigen', hier boven genoemd.
Blij dat ik dit boekje in de boekenkast heb!!
 
 
 
 

maandag 19 augustus 2013

Vera vertelt...

Daar zit ik dan...
ik, vera ben net teruggekomen van een camping waar dominee Baan een praatje hield (binnen) voor jongeren hield.
hij sprak over een populair onderwerp, een onderwerp die mij en vele andere jongeren erg aanspreekt.
relaties, huwelijk en seks...
hoe ga je daarmee om in je geloof en wat vind God en de bijbel?
wat noemt men een christelijke verkering en hoe kan je een relatie staande houden in deze wereld vol scheiding?
want we leven in een gebroken wereld, een wereld vol zonde en satan probeert alles om de echte liefde kapot te maken
we spraken over Boaz en Ruth en dat je ouders zo belangrijk zijn in je keuzes, over Amnon en Tamar, over David en Bathseba
voorbeelden om van te leren
en hoe langer de lezing duurde hoe langer ik na ging denken over dit alles..
wat heb ik hieraan? kan ik hier weg
ik keek naar buiten en het stortregende
geen optie dus om weg te gaan
aan het eind, kon ik bijna opgelucht ademhalen stelt dominee Baan voor een kringgebed te doen, oke dan..
is de dominee zelf aan de beurt bid hij voor juist datgene waar ik zo bang voor was: voor de homoseksuelen onder ons
natuurlijk, het is fijn als mensen voor je bidden, het is fijn als iemand je probeert te begrijpen en God vraagt om kracht om te vechten, omdat het zo gevecht is, maar niet als mn hoofd al bijna vol zit
alsof hij weet waar ik mee zit, alsof hij wist dat ik krachten nodig had, want ik voelde mezelf zwakker en zwakker worden
het valt niet mee telkens te moeten vechten en verleiding te weerstaan..

nu ik hier op mn bed zit en niet eens kijk ik of er typfouten instaan maar denk ik terug en stiekum vind ik mezelf een aansteller en voel ik me een kleingelovige.
ik heb God toch?
Hij wil toch mn Vriend zijn en me helpen in deze strijd? Hij wil mij kracht geven en Hij zegt zelf:
Kom jij die vermoeid en belast bent en Ik zal je rust geven!

het is moelijk dat zeg ik ook eerlijk, maar als ik op Jezus vertrouw dan heb ik niet te vrezen!
dan kan ik alles aan!!
en ik ben blij dat dominee Baan voor me bad ook al wist hij het zelf niet.
ik kan weer door en zal op Hem vertrouwen

ik zal wel meer geconfronteerd worden met dit soort dingen
toch zal ik me erdoor heen moeten slaan en ik weet dat ik het kan!
MET GODS HULP!
bidden jullie mee?

woensdag 7 augustus 2013

Eyeopener: eens Mijn zus, altijd Mijn zus

Met dank aan Ron en ook Gwendolyn deze blog!
Het is zo mooi dat jullie reageerden op de vorige blog. Met je eigen inzicht en ideeën daarbij.
Want voor mij was het een eyeopener.

Ron: De mooiste uitspraak vind ik van je man: "Er verandert natuurlijk ook niets; je zus blijft je zus!" Al verandert alles, maar die emotionele betrokkenheid op je kind, op je zus overwint dat allemaal. Dit is emotie vanuit het vaderhart. Heel kostbaar!


Gwendolyn:  Ben het met Ron eens. En als ik zijn antwoord nog even verder trek, dan zegt hij tussen de regels door dat er voor hem ook niets verandert. Zijn dochter is zijn dochter! Het feit dat hij ook bij dit gesprek aanwezig was, zegt ook heel veel. Ik heb in je vorige blogs gelezen dat hij er vaak niet is en jij mee gaat naar de gesprekken etc. Dit is ook een teken naar jullie toe dat hij wel degelijk betrokken is. Elke uiting, hoe klein ook, is er één.



De opmerking die mijn man maakte tegenover zus zag ik als een dooddoener, als een feit, zonder emotie. Een opmerking van iemand die nog niet verwerkt heeft. Maar jullie brengen het zo anders.
Dank jullie wel daarvoor.

Ik zit natuurlijk al lang in deze situatie en zie soms gewoon niet meer wat bijzonder en speciaal is.
Zelf ben ik echt een emotiemens en denker.
Toen ik er achter kwam dat Vera lesbie is, was ook mijn eerste gedachte dat  ik er voor zou gaan! Omdat ik van haar houd. Ze is mijn dochter en dat blijft ze, hoe dan ook. Maar al gauw waren deze gedachten naar de achtergrond en ging ik me zorgen maken over Vera, over haar verwerkingsproces en over haar toekomst. Ik kwam in een soort rouwproces van verwachtingen over de toekomst. Dingen die vrij normaal zijn in het leven en waar je op hopen mag, maar waarvan je nu weet dat het niet gaat gebeuren. En ik ging er zomaar vanuit dat zus ook die gedachtes zou hebben. Waardoor ik voor haar ging denken en 'wist' dat ze aan zo'n opmerking van vader niets zou hebben.
Het tegendeel is bewezen. Ik ben hierin heel verkeerd gaan denken. Zus heeft het nergens over en maakt zich niet druk. Ze houdt van Vera en dat is helemaal niet verminderd. Integendeel!

Wat is het dan goed dat iemand je er op wijst hoe dankbaar je mag zijn voor het mooie, het kleine, wat toch gezegd wordt.
Na hierover nagedacht te hebben wist ik dat ik dit moest bloggen.
Want weet je, het is niet alleen een gedachte van mij, er zullen er meer zijn die zo denken.
Maar het is ook niet alleen een gedachte van vader, het is meer nog een gedachte van onze Hemelse Vader. Komen zoals je bent, met al je beperkingen en schuld, zonden en verdriet en ook blijdschap en dankbaarheid. Voor Hem geld: eens Mijn kind, altijd Mijn kind, dankzij het verlossingswerk van Jezus. Die zegt: Eens Mijn zus, altijd Mijn zus!
Hij staat met open armen te wachten op jou, mij, ons. Elke keer weer.

Doet me denken aan gisterenavond.
Mijn man en ik zaten op de bank de dag door te spreken:
"Hoe was jouw dag, wat deed jij?" je kent het misschien wel.
Komt Vera bij ons staan.
Ze strekt haar armen wijd uit en stapt op vader af.
"Even een knuffel!" zegt ze op gebiedende toon.
Een paar maanden geleden zou vader nog afwijzend gereageerd hebben, haar aan de kant geduwd hebben, maar nu zegt hij: "Wil je een knuffel? Kom maar hier dan!"
Wat een fantastisch wonder en mooi moment!

Afspiegeling van de hemelse Vader!




woensdag 31 juli 2013

Hoe zus reageert

Dochter, open ik het gesprek. Weet jij eigenlijk waarom Vera naar Eleos gaat?"
Ze kijkt me aan en haalt haar schouders wat op.
"Zal wel voor papa zijn of zo?" stelt ze de wedervraag.
Ik besluit hier niet op in te gaan, maar door te gaan met waarom we bij elkaar zitten.
"Nou Vera, kom maar uit de kast dan!"
Nog voor Vera iets kan zeggen, reageert zus:
"Ben jij lesbie????"

Ik zie verbazing, dat allereerst. Maar direct daaraan gekoppeld zie ik erkenning: zie je wel, ik wist het!
Zus heeft het zo vaak gezegd. In een gekke bui weliswaar, maar toch met een serieuze ondertoon.
"Waarom ben jij nooit verliefd? Waarom kijk jij niet zo naar jongens?"
Het was haar wel opgevallen. Zus is, eh...zeg maar licht ontvlambaar en regelmatig verliefd op deze en gene, om de beurt dan wel denk ik :-)
En ze kreeg Vera daar nooit zo in mee.
"Ben je lesbie of zo?", kon ze dan tussen neus en lippen door, vragen.

Daarom ook de erkenning, denk ik.
"Verbaast het je?" vraag ik haar, zodra Vera haar vraag positief heeft beantwoord.
"Ach",  en weer haalt ze met een subliem gebaar de schouders op.
Veel zegt ze niet, zus is niet zo'n prater.
Toch ben ik verbaasd over haar reactie.
Geen boosheid, geen woedeaanval, geen gehuil, geen paniek.
Wat ik had verwacht? Nou, van alles een beetje. Wel zo dat ik alert bleef op haar reactie en er tijd voor vrij maakte als ze wilde praten. Maar niets daarvan is aan de orde. Helemaal nuchter en kalm accepteert zus haar zus als mens met lesbische gevoelens.

"Er verandert natuurlijk ook niets", zegt opeens mijn man. "Je zus blijft je zus".
En dat is zo. Objectief bekeken is dat zo. Maar is dat ook hoe we het ervaren?
"Toch veranderen er tegelijk een heleboel dingen. Voor nu en vooral voor in de toekomst.
Wat denk je, als zus verkering krijgt? Maar Vera niet. Als zus trouwt, maar Vera niet. Als Vera misschien tante wordt, maar zus niet? Want zus wordt dan moeder. Vera niet. Er gaan echt dingen veranderen, de kijk op het leven, op de toekomst wordt heel anders. Je moet bij gaan stellen en verwerken dat dat soort dingen niet zullen komen."
Natuurlijk is de toekomst wat dat betreft onzeker. We weten niet wat God voor zus in petto heeft. Wat Zijn plan is met haar leven. Of ze wel een vriend krijgt, trouwen gaat en kinderen krijgt. Maar voor Vera is dat nu al definitief, tenzij God andere wegen met haar gaat door middel van een groot wonder. En zus moet dat gaan verwerken.

Mijn gedachtenspinsels zijn dat. Zus hoor ik er niet over. Rustig gaan ze samen naar Eleos, ze praten wat over van alles, ook over lesbie zijn. Zus praat bij Eleos even over het net verkregen bericht, maar verder is het stil. Ze weet dat ze komen mag, om te praten of uit te huilen of wat dan ook. Bij Eleos, maar vooral bij mij.

Een paar dagen later vraag ik zus hoe het gaat. Of ze er wakker van ligt, of ze veel te verwerken heeft.
Het gaat prima. Zus lijkt het al geaccepteerd te hebben. De verhouding tussen de twee zussen is alleen maar sterker geworden. Moet je na gaan, het was al zo close. 
Wat is dat een prachtig iets. Al moet ik zeggen: ik houd het nog wel in de gaten. Maar het lijkt er op dat zus er goed mee om gaat.
"Als een volwassene", reageert iemand. Deden al de volwassenen maar zo!


zaterdag 27 juli 2013

We gaan het zus vertellen

We zitten met ons vieren in de woonkamer. De jongste twee zijn op school, maar zus is al thuis. Zojuist heeft ze de laatste toetsen gehad en nu dus vakantie. Je begrijpt, ik praat over een paar weken geleden, ergens eind juni.

Toen de agenda's eerder deze week naast elkaar gingen, kwamen Vera en zus erachter dat ze allebei tegelijk een consult bij Eleos hadden gepland: eind juni om  twee uur daar zijn. En ze besloten samen te gaan. Is overigens heel logisch bij onze meiden.

Voor Vera was dit hét teken: vertellen mam, we gaan het vertellen!
Ik aarzelde. Is het niet heel snel na de toetsen? Zus is echt aan het bijkomen, want het was allemaal erg veel. Ook vader denkt dat het beter is te wachten.
Anderzijds: Vera vertelt het nog wel eens tegen iemand. Steeds groter wordt de kans dat zus het van een ander hoort. En Vera heeft gelijk: dit is een ultieme kans. Kan zus er direct over praten bij Eleos én wie weet, lukt het om er op de fiets over te praten.
En weet je, wanneer is het eigenlijk de goede tijd om zoiets te gaan vertellen? Wanneer is iemand daar klaar voor?

Na alles te hebben overwogen hak ik de knoop door. We doen het. Nu!
Ik trommel de dames bij elkaar en ze ploffen naast hun ouders op de bank. De één naast vader, de ander, zus, naast mij. Ik ben erg blij dat vader er bij blijft. Het had me niet verbaasd als hij net even weg moest. Een beetje vluchtgedrag voor wat komen gaat...

"Dochter, open ik het gesprek. Weet jij eigenlijk waarom Vera naar Eleos gaat?"
Ze kijkt me aan en haalt haar schouders wat op.
"Zal wel voor papa zijn of zo?" stelt ze de wedervraag.
Ik besluit hier niet op in te gaan, maar door te gaan met waarom we bij elkaar zitten.
"Nou Vera, kom maar uit de kast dan!"
Nog voor Vera iets kan zeggen, reageert zus:
"Ben jij lesbie????"

wordt vervolgd
Irritant, al die linkjes in het verhaal. Ik heb dat niet gedaan en kan er niets aan doen.
Gewoon lekker doorlezen zou ik zeggen!

maandag 22 juli 2013

Confronterend...

Hé! Daar heb je háár! Blij reageer ik op haar hulpvraag, als ze me vraagt waar bepaalde dingen staan in de zaak waar ik wat vrijwilligerswerk doe.
'Haar': dat is de moeder van een goede vriend van Vera. Die vriend die haar geholpen heeft en weet waar hij het over heeft, eenvoudig weg omdat hij dezelfde gevoelens heeft. Hij is homo.
En nu de moeder. Is dat toeval??

Ik wijs haar de spullen die ze zoekt en ondertussen beginnen we een praatje. Ik ken haar vaag, van een vroegere gemeente en onze zoons zijn klasgenoten.
Langzaam breng ik het gesprek op haar oudste zoon en vertel haar dat hij Vera zo goed heeft geholpen.
"O?, reageert ze, is Vera ook..."
Het blijft even stil.
Ik slik een brok weg.
Hé, wat is dat nou? Ik heb toch verwerkt??
Maar de tranen komen toch!
"Jij zit nog helemaal in het verwerkingsproces hè?" Vraagt ze meelevend.
Ik stotter wat: "Ik dacht dat ik het had verwerkt, maar kennelijk toch nog niet helemaal..."

Kort vertelt ze hoe ze haar zoon min of meer gedwongen hebben te vertellen wat er aan de hand was. "Hij was zo negatief en brutaal! Zo kenden we hem helemaal niet!"
En toen vertelde hij het. Vijftien jaar was hij.
Ik reken snel uit, dát is al wel minstens vijf jaar geleden! Vandaar dat ze het zo rustig zeggen kan.
"Weet je, als je er eens over praten wil, kom je maar. Dat vind ik ook fijn!"

Dát is het! Hier staat iemand voor me die de ervaring herkent. Die het begrijpt! Die weet van de worsteling en het rouwproces waar je, ook als ouders, door moet. Nog nooit heb ik met zo iemand gesproken. Niet nadat ik Vera's dagboek las, morgen precies een jaar geleden.

Dankbaar knik ik haar toe, wie weet doe ik dat wel eens. Ik wens haar succes met het verder doen van haar boodschappen en ren het toilet in. Even niemand zien, dat is nu het beste.

woensdag 17 juli 2013

Verwerkt!

Het gaat goed met me. Of dat nu door de zon komt, of dat ik het allemaal beter kan handelen, een plekje kan geven? God geeft me kracht. Elke dag weer. Dat is genade die ik niet verdien, maar waaruit ik leven mag. En tegelijk merk ik ook dat ik een heel eind door het verwerkingsproces wat betreft Vera heen ben. Vera is onze dochter. Aan haar denk ik elke dag, want ik houd van haar. Maar ik merk dat ik niet elke dag meer bezig ben met homofilie, met lesbie zijn. Met het feit dat onze dochter lesbie is.
Er zijn momenten dat ik het zelfs vergeet. Gewoon, omdat het niet nodig is er aan te denken. Soms midden in een gesprek met mensen. Dat ik opeens besef dat mijn gedachten verder gaan dan alleen maar lesbie-zijn. Dan ben ik al aangekomen bij het zelfstandig wonen, het alleen de boel op orde houden. Zonder dat gesprekspartners weten dát Vera alleen blijft.

Op een ochtend komt er een familielid binnengewandeld. Ze vertelt me dat haar dochter verkering heeft. Vijftien jaar.
"O, wat jong en zal het wel gaan en wat moet ik nu... "Vragen, vragen, zorgen, zorgen, zonder een antwoord te verwachten of te weten.
Ik reageer enthousiast. Ik ken de boy en ben heel blij voor mijn nichtje. Ik begrijp werkelijk nog even niet het probleem en probeer mijn bezoek op te beuren. Beetje vertrouwen hebben in je dochter, zus!

Later op de dag schiet het opeens door me heen: hé, ik ben helemaal niet jaloers. Sterker nog, ik heb nog niet eens in deze context van liefde en verkering aan Vera gedacht. Ik was echt puur en oprecht blij voor mijn nichtje, ook al is ze nog piepjong.

Natuurlijk komen ook andere gedachtes bij me op. Kom op zus, wees blij met haar. Wees dankbaar  dát ze een vriend heeft. Dat ze gelukkig is, op dit moment. Weet je dan niet dat het zo anders kan gaan?? Dat het niet vanzelfsprekend is dát je kind verkering krijgt?

Met dankbaarheid kan ik concluderen dat het verwerkingsproces ten einde loopt.
Ik zeg het heel voorzichtig, want ik weet dat er vast nog obstakels zullen komen én zullen blijven.
Maar Gods genade is oneindig groot!  Soli Deo Gloria!

dinsdag 9 juli 2013

Mail van Vera

Aan onze gezamenlijke vriendin,
gemaild 4 februari 213, door Vera
hey

ik durf het aan zo neer te zetten, omdat ik jou vertrouw....
ook durf ik het makkelijker omdat er al een stuk of 10 mensen vanaf weten
daarbij zit mijn vader en moeder.
zus of andere familie leden niet...
zus krijgt het later te horen dat ik op vrouwen val..

ja het is zo
na lang twijfelen een jaar of 2 geleden kwam ik er achter...shit ik ben verliefd op haar
dan probeer je natuurlijk eerst te negeren en als dat niet lukt verliefd te worden op de leukste jongen van de klas..
maar ja je gaat het toch langzamer hand inzien...ook omdat zowiezo al anders ben dan anderen was dit erg.

ik accepteer het nu wel een beetje en dat komt deel door mn moeder
mn moeder die zo stom was om mn kamer optegaan ruimen en mn dagboek te vinden waar alles instond
van gevechten tot gevoelens
en dat terwijl ik weg was
een jaar geleden was dat
ik ontdekte dat op de computer waar ze een verhaal had neergezet met haar emoties die toen door haar heen gingen
lees de eva maar van 6 dec die moeder ria is dus mijn moeder
ik las dat en viel flauw van de schrik: er ging zoveel door me heen...ze weet het dacht ik ze wist het allang!
mn enige vertrouwens persoon gebeld die er wel alles vsnaf wist
en die zij nou je coming out gaat gebeuren.
zodoende kwamen mijn vader en moeder dat te weten
nu weet jij het ook...

1 omdat jij de eerste was die me naar de goede weg wees, weg van de popmuziek
2 omdat er gebed nodig is:
gevoelens voor een meisje gaan niet zomaar weg
op stichting heart cry was er een 34 jarige vriend die me terplekke wou genezen
ik weet niet hoe jij zoiets vind???

soms heb ik schijt aan alles en denk ik: God laat me lekker verliefd zijn, maar de andere dag baal ik ervan
en walg ik van mezelf.
er zijn periodes geweest vol met geplande zelfmoorden
er zijn periodes geweest dat ik God heb gedankt dat hij me zoo gemaakt heeft.
om nog dichterbij Hem te komen
want dat is de reden waarom ik denk dat God mij zo heeft gemaakt
hij wil dat ik naar hem toe kan rennen als het moeilijk word en hij wil dat ik elke dag kom
zonder Hem kan ik nix anders
en hij heeft een groot doel voor mij
iets wat ik waarschijnlijk zonder man moet doen....

Hij heeft me immers gered van de dood??? als hij geen doel met me had was ik er niet meer hoor!
de datum die ik had geplant om te gaan slapen en nooit meer wakker zou worden weet ik nog goed
25 oktober 2011 en die avond ervoor kwam mijn vertrouwens persoon en heb ik mn eerste coming out gedaan en mijn hart voor altijd en helemaalaan Jezus gegeven!!

hoe bedoel je geen plan met je leven???
morge heb ik een afspraak met een vriend die homo is, omdat ik gewoon een keer erover wil praten zonder het besef dat mensen me niet begrijpen...

het meisje op wil ik verliefd ben,,,noem haar maar A
die zei: dus eigelijk zou dat betekenen dat ik niet op jongens zou mogen vallen... dat vond ik heel mooi van haar
toen in de periode dat ik een negatief zelfbeeld had... en ik tegen A zei: ga maar weg en zet me uit je facebook
maar Jezus houd toch van jou dus ik ook ik wil echt nog wel je vriendin zijn...
maar het is moeilijk niet te laten zien dat ik toch verliefd op haar ben....
want dan is onze vervriendschap wel naar de kl*te /maan of hoe je dat ook zegt

tis een lange mail geworden... lees het rustig door. ik heb vanuit mn hart geschreven en niet gekeken of er fouten in zitten

xxx vera

dinsdag 2 juli 2013

In de publicatie

Een poosje terug werd ik benaderd door een medewerker van het ZE-Magazine.
Deze redactrice was op mijn blog terecht gekomen en aangeraakt door het verhaal.
Dát is een mooi verhaal voor in het tijdschrift, zo bedacht ze.
Het is eenvoudig genoeg om contact met me te zoeken, omdat het mailadres hiernaast staat.
Zo deed deze vrouw ook en al snel wisselden we wat gegevens heen en weer.
Na overleg met Vera heb ik goedkeuring gegeven voor een artikel in dit online tijdschrift.
De redactrice heeft gewoon wat rondgekeken op dit blog en daar wat van afgehaald.
Zodoende hoefden we niet een interview te doen of zo, wat leuk is maar ook veel tijd én vooral energie kost. Natuurlijk heb ik wel wat aangevuld of veranderd.
Grappig was dat ik zelf verbaasd was over het verhaal en over de verwerking hiervan!
Huh? Heb ík dat geschreven???
Het is mooi terug te lezen hoe die verwerking in zijn werk is gegaan.
Is gegaan ja, dat lees je goed. daarover een volgende keer meer.

Leuk dat ik dit vind! Niet om mij, maar omdat in het verhaal heel duidelijk de eer naar God gaat. Dat ik op deze manier mag getuigen van wie God voor ons is: onze Vader en dat Hij zorgt.
Het allermooiste is dat dit een tijdschrift is, wat iedereen leest, iedereen lezen kan ook. Het staat niet bekend als christelijk tijdschrift, want dat is het niet. Het is voor iedereen, dit in tegenstelling tot de Eva, die ook voor iedereen wil zijn, maar toch vooral door christenen wordt gelezen. Ik hoop zo en bid er voor dat dit artikel mensen dicht bij Hem brengen. Willen jullie daarvoor mee bidden?

In verband met de vakantie wordt het artikel waarschijnlijk pas in september geplaatst. Tegen die tijd laat ik het jullie wel horen, kun je er ook even een kijkje nemen.






woensdag 26 juni 2013

Vriendschap

Het is allemaal een beetje dubbel. Ik heb met Noa, de vriendin die geen vriendin meer wil zijn, te doen én met Vera. Ik begrijp ze allebei en samen moeten ze er uit komen. Of vrede krijgen met de situatie dat ze alleen nog maar voor naam vriendinnen zijn...

Het laatste, daar zijn ze druk mee bezig. Noa doet haar best zo gewoon mogelijk te doen als de anderen er bij zijn, maar met een koude ondertoon. Vera probeert zichzelf te blijven, wat Noa niet altijd waardeert.
Zoals die regenjas uitlenen. Het regende knotshard en Vera had een compleet pak bij zich. Noa niets. Omdat ze echt heel ver moesten fietsen, bood Vera haar de jas aan.
Want: "Mijn jas is waterdicht, dus kun jij  mijn regenjas wel aan".
Noa keek Vera eens aan.
"Waarom doe je dit? Wat moet je van me??" zo leek ze te zeggen.
Ze had weinig keus, maar nam de regenjas aan om te gebruiken.

Ze zal van alles bedacht hebben en deed nog stugger dan stug.
Het begon de andere meiden ook op te vallen en zo kwam het gesprek op de koude vriendschap van de meiden. En ze lieten dat niet zomaar rusten, ze ondervroegen Noa alsof ze de politie zelf waren :-). Noa had het vreselijk benauwd. Wat moet ze nu?
"IK MAG HET NIET ZEGGEN!!!"
Nou ja, je weet misschien wel hoe meiden onder elkaar zijn, ze beginnen te gissen tot ze het raden.
"Ja, Vera is lesbie..."
Reactie? Wat zeggen de anderen? Ze geven Nóa een trap na:
"Wat!!!! Zo iets toevertrouwd krijgen en dan zó reageren???"
En toen schrok Noa wakker... en wat  Ta-Lien al hoopte in de reactie op onze vorige blog, gebeurde.

Voorzichtig probeert Noa het Vera te zeggen: ze weten het.
Vera had het al door: ze praatten over míj!
Gelaten haalde ze haar schouders op. Want ja, wat kan ze nu nog??

Noa en Vera praatten nog eens goed met elkaar en Noa stelde alle vragen die ze maar kon bedenken. Vera gaf zo eerlijk mogelijk antwoord. Langzaam maar zeker ging Noa het begrijpen!  Ze hoeft niet bang te zijn. Ze hoeft niet weg te kruipen voor Vera. Ze is haar vriendin en blijft haar vriendin. Een gewone vriendin, zonder verliefdheden of bijbedoelingen.  Wat een opluchting moet dat voor haar zijn geweest!
Vera en zij kijken terug op een goed gesprek met een prachtig mooi resultaat!
Verdieping van vriendschap, terug krijgen van vriendschap, wonderlijk goed!

Zo'n mooi verhaal. Vera was zo ontzettend blij!
Doet me denken aan onze hemelse Vader. Wat een blijdschap daar in de hemel als kwijtgeraakten teug komen bij Hem. Als we eindelijk leren inzien dat we mogen komen zoals we zijn. Dat Hij niets van ons vraagt, maar alleen maar geven wil. Hemelse vriendschap, dat is het mooiste wat bestaat!

woensdag 19 juni 2013

"Ze wil mijn vriendin niet meer zijn!"

"Hoi mam! Noa weet het nu ook."
Vera valt met de deur in huis. Ze komt net uit school fietsen en heeft 'het' vandaag dus vertelt tegen haar schoolvriendin Noa, als ik het goed begrijp.
Ik schrik er een beetje van. Het is nog al eens een haat-liefde-verhouding tussen die twee. Nu het weer een beetje lekker loopt, neemt Vera haar direct in vertrouwen. Maar wat als het niet meer goed gaat? Weet dan de hele school het???

We proberen Vera hierin zo goed mogelijk te begeleiden. Aan wie vertel je wel dat je lesbo bent, aan wie niet? Wie zal het begrijpen en voor JOU kiezen. En...wie niet?
Zelf ben ik er erg huiverig voor. Ik wil niet dat mensen mij pijn gaan doen. En door mij ook mijn dochter. Of andersom. Toch heb ik ook ervaren dat het meevalt. Ik heb nog geen negatief geluid gehoord, alleen maar meeleven. En tot eigen schaamte moet ik zeggen dat ik juist bij mensen van de kerk de grootste schroom voel. Tot mijn schaamte ja, omdat ik van binnen uit weet hoe mensen kunnen reageren en hoe veroordelend wij over kunnen komen.

De vriendin van Vera is al sinds groep drie haar klasgenoot. Op de middelbare school zijn ze apart gegaan, maar nu zitten ze op het MBO weer bij elkaar. Erg gezellig, vooral omdat ze een eind moeten fietsen.
Vera wil graag weer de vriendschap van groep acht, Noa vindt dat wat lastiger. Vandaar dat het nogal eens mis loopt.

De volgende dag is Vera erg stil en in zichzelf gekeerd. Na zoiets een paar dagen vol te hebben gehouden breekt er wat in haar.
"Noa negeert me. Wil mijn vriendin niet meer zijn. We doen alleen nog maar alsof, om de rest van de fietsgroep."
Vera is er kapot van. Ze begrijpt het niet.
"Er verandert toch niets?"
Toch wel. Noa weet nu dat ze verliefd is op meisjes. Dat is wennen! Als je vriendin van jaren dat opeens tegen je zegt.
Ik kan zomaar inschatten hoe dat denkpatroon bij Noa verloopt...
Waar is ze nu aan toe? Hoe moet ze reageren op Vera? Waarom doet ze aardig? Ze zal toch niet verliefd zijn op mij??? Vragen te over die de vriendschap opeens wél veranderen!

Zo goed als het gaat probeer ik Vera te troosten. Ik begrijp haar verdriet en ben boos op Noa, al begrijp ik haar ook wel. Anderzijds is het misschien wel eens goed dat Vera haar neus stoot, want ze neemt erg veel mensen in vertrouwen. En deze vriendschap bestaat al zo lang! Misschien, heel misschien is het tegen deze gebeurtenis bestand?

woensdag 12 juni 2013

Conclusiegesprek Eleos en boekenlijst

Twee weken na de intake bij Eleos, gaan we weer op pad. Nu op de fiets. Het is ver, maar te doen, al zitten we langer op het zadel dan bij Eleos in de stoel...
Maar ja, geen auto vandaag en het is gelukkig droog!

De afspraak staat als volgt: eerste half uur Vera, tweede half uur ouders. Moeder in ons geval.
Napraten over de intake en beslissingen nemen voor de behandeling.

Vera wijkt af van de afspraak.
Als de begeleider mij komt halen, zit Vera nog in de 'spreekkamer'.
Ze vond dat ze er wel bij kon blijven. Ik beaam. Daar heeft ze groot gelijk in. Het gaat over haar en veel meer van wat er al gezegd is, zal er niet uitkomen. Vermoed ik zomaar...

Het is heerlijk dit zo te kunnen vertellen.
Onze verhouding is weer zo open geworden dat Vera zich vrij genoeg voelt om er bij te blijven en dat ik dat direct prima vind. Ik ben daar zo ontzettend dankbaar voor! Soli Deo Gloria!! God de eer!

Er komt inderdaad niet veel nieuws uit het gesprek.
Vera had al besloten dat ze creatieve therapie wilde gaan doen en samen hebben we dat doorgesproken. Nu spreken we het nogmaals door, met begeleider en stagiaire.
O ja, die stagiaire... Was de begeleider vergeten te zeggen. Net voordat Vera het kamertje inliep was het: o ja! Gelukkig vond Vera het best en ik ook. Zo iemand moet ook leren hè.

Zeven of acht gesprekken zou Vera nog hebben met onze begeleider. Daarna gaat ze verder met creatieve therapie. Dat is dan wel weer bij een andere begeleider, een jawel, creatieve therapeut natuurlijk! Dat is het enige wat Vera vervelend vindt. Weer alles te moeten vertellen, weer iemand leren kennen!
Met deze begeleider hebben we echt een klik. De sfeer is heel open en gemoedelijk. Of dat met de andere ook zo is?

Op de vraag of we als ouders nog hulp nodig hebben antwoord ik positief: nee :-)
Al die gesprekken... poeh hé, daar word ik zo moe van. Laat maar.
"Tips om te lezen, heb je dat wel?" vraag ik zonder schroom.
Inmiddels ben ik er wel achter gekomen dat er maar weinig over dit onderwerp te vinden is, vooral het christelijke aspect ontbreekt. En stiekem denk ik dat ik deze blog maar eens naar een uitgever op ga sturen...

Dezelfde dag zit er in de mailbox een prachtige lijst met boeken. Echt veel titels.
Niet één ervan kan ik vinden in de bibliotheek van ons dorp.
Tijd om eens te gaan shoppen in een echte stad!

Voor mensen die geïnteresseerd zijn: klik op 'meer lezen' voor de titels.

woensdag 5 juni 2013

Een God van liefde

Laura reageert. Ik vind het mooi dát ze reageert en wil de reactie van mij op haar reactie graag delen.
Laura is mijn lieve vriendin. We delen veel samen, maar zijn het niet altijd samen eens.
Meerwaarde van onze vriendschap :-)!

Laura schrijft:
Ik schrijf voor het eerst een reactie hier op dit blog, aan een heel dierbare vriendin van mij. Wetende dat wij verschillend staan in onze geloofsovertuiging. Daarom ben ik voorzichtig, en uit diep respect voor onze vriendschap, hier een reactie van mij. De God in wie ik geloof, is een God van liefde, Hij oordeelt niet, dus mag ik dat ook niet doen. Homoseksualiteit is in mijn overtuiging geen zonde, en zal er ook vast in een nieuwe wereld zijn. Het is niet iets waar je een ander mee kwaad berokkend, je deelt de liefde met iemand van hetzelfde geslacht.
Je deelt liefde, dat is al iets bijzonders. Wanneer wij een ander de liefde ontzeggen, dan hebben wij veroordeeld. Wat betekend dat dan ??
De weg die Vera af moet leggen, kunnen we zo veel makkelijker maken, door haar te omringen met liefde waardoor ze verder komt zonder zichzelf al bij voorbaat zorgen te maken dat ze haar gevoelens wel op de goede manier beleefd . Dan laten we haar zichzelf al veroordelen, toch ?
Dit is, zoals ik al eerder vertelde, mijn overtuiging en ik respecteer een ieder die er anders in staat.
Vera, ik wens jou een heel fijn leven toe, met liefde die je kunt delen, anders heb je niks aan liefde. Je hebt een goed hart, en met God aan je zijde, blijft het goed met je gaan.
Ik wens jullie veel liefde toe, Laura

Ha Laura,
Wat fijn dat je reageert! Ik begrijp jou, omdat ik je standpunt kent. We hebben het hier al eens over gehad hè.
Het is waar dat God een God van liefde is. Hij deelt Zijn liefde aan ons uit, door Jezus, Zijn Zoon, aan ons te geven voor onze redding en door van alles om ons heen: natuur, vriendschappen en ook liefde, ja.
Maar God is ook een God die gehoorzaamheid vraagt. Gehoorzaam leven zoals Hij wil gaat haast vanzelf, om wat Hij voor ons deed. Net als ouder/kind relatie: uit liefde iets doen voor elkaar. Zo is God onze Vader.
Omdat wij proberen te leven volgens Gods eigen Woord, de Bijbel, is het niet zo zwaar als het misschien overkomt. Een vriend van Vera legde het haar zo uit. Toen hij verkering had met een jongen had hij de liefde van zijn leven, maar geen vrede met God. Nadat de relatie voorbij was vond hij de vrede met God terug en heeft hij rust in de situatie. Vera is niet iemand die iets gaat toen tegen haar eigen principes in. Ze zal er geen rust op krijgen. We veroordelen haar hierin dus ook niet, omdat dit haar eigen keus is, die ze samen met God maakte, naar aanleiding wat Hij zegt in de Bijbel.
Ze had deze keuze al gemaakt voor wij er vanaf wisten. En ze weet: Een leven zonder Gods vrede is veel moeilijker dan een leven met je grote liefde, maar zonder God.
Vera is nog jong, ik weet niet hoe het allemaal gaat lopen. Ik weet dat er genoeg christenen zijn die wél vrede met God hebben en een relatie met hetzelfde soort, zeg maar. Dus ja.. Op dit moment is dit haar standpunt, die wij delen. Mocht haar standpunt anders worden, dan zullen wij evengoed van haar blijven houden.
Lieve groet, Ria

donderdag 30 mei 2013

Homoseksualiteit, zit het in de genen???

Bovenstaande vraag was voor ons een hele zoektocht.
Tegenwoordig gaat dat vrij simpel, maar zijn alle dingen op internet ook waar?
Deze vraag hebben wij ook voorgelegd aan de begeleider van Eleos, ook tijdens de intake.
Soms vergeet je dingen te vertellen, omdat het zo veel is...

Vera vond twee mogelijkheden via het world wide web:
* Het zit in degenen, je bent van jongsaf behebt met gevoelens voor hetzelfde geslacht. Dat uit zich in bijvoorbeeld al heel jong met het andere geslacht spelen. In het graag aantrekken van die kleren, het spelen met dat speelgoed. Stel: een jongen in groep 1. Hij speelt altijd met meisjes en de meisjes accepteren dat ook helemaal. Tot in groep 8, ja zelfs binnen het voortgezet onderwijs ook nog. De aansluiting ligt in de herkenning: zij spelen met wat hij ook leuk vindt: poppen, kraaltjes rijgen, springtouwen enzovoort. Vaak herken je als ouders al heel jong iets. Wordt er op school met je over gesproken door 'bezorgde' leerkrachten. Later zie je je zorgen op waarheid berust: je zoon wil opmaken, krijgt geen/weinig de baard in de keel en plotseling wordt het voor veel mensen zichtbaar door zijn vrouwelijk gedrag. Een voorbeeld die vooral op waarheid berust vanuit onze kennissenkring.

Tweede mogelijkheid:
* Het betreffende kind heeft lang zonder twee ouders moeten doen. Geen band opgebouwd met een van de ouders. Van die persoon geen voorbeeldfunctie gehad, terwijl je vaak ziet dat de andere ouder gaat compenseren en probeert beide rollen op zich te nemen. Het ontbreken van een ouder, wat kán dat een impact hebben op de rest van het leven, zonder dat je dat als ouders én als kind doorhebt.
Betekent niet dat alle kinderen met één ouder homo worden, of lesbie. Zo zwart/wit is het niet, maar het kind kan het wel door deze oorzaak gaan ontwikkelen. Meestal valt dat ouders niet op en is decoming-out van hun kind een schok.

Eleos, tenminste, onze hulpverlener, bevestigt deze twee mogelijkheden van het www.
Zij vraagt niet waarin ik Vera herken. Ik zeg er ook niet veel over. Het is me duidelijk genoeg. Want Vera was geen meisje die alleen maar met jongens optrok, die met autootjes speelde of met lego. Juist niet. Vera liep met popen en bijbehorende wagentjes.

Wat betekent dat nu voor ons, dat we dit weten? Misschien zou je je kunnen voorstellen dat ik mijn man nu de schuld geef, maar dat is helemaal niet zo. Ik heb geen ogenblik gedacht: zie je wel, het komt door jou. En daar dank ik God voor, want dat is niet van mezelf!
Toen Vera kind was, jong kind, was mijn man weinig thuis. En als hij thuis was, was hij moe. Een eigen zaak met ontzettend veel uren vroegen hem alle energie.

Had het anders gekund? Nee, dat denk ik niet. Hij had misschien meer met Vera moeten doen op de momenten dat het had gekund. Ik had hem daar meer in kunnen sturen. Man heeft ook nooit een echt voorbeeld van zijn vader gehad. 

Zo denken, wat hebben we er aan? Zullen we er ooit helemaal uit komen? Ik laat het los, laat het achter me.
Het belangrijkste is dat Vera zichzelf gaat accepteren. Zoals ze is. Dat wij het accepteren en veel tegen haar zeggen: we houden van jou zoals je bent!
Ze weet dat God haar Vader is en voor haar zorgt. We leven in een wereld vol gebrokenheid, dat merkt Vera aan den lijve. Maar er is uitzicht: Jezus belooft een terugkomst met een hele nieuwe hemel en aarde. Zonder gebrek, zonder beperking, zonder zonde, zonder homoseksualiteit. Dat geloof ik vast en zeker!


zaterdag 25 mei 2013

Vervolg Eleos intake

Tijdens het Eleosintakegesprek praten we natuurlijk niet alleen over vader. Ook over mij, als moeder. Hoe ik tot de ontdekking kwam dat Vera lesbi is. Hoe schuldig ik me daarover heb gevoeld en hoe dubbel dat was: ik was tegelijkertijd ook heel blij dat ik het wist. Ken je dit stuk van het verhaal nog niet, kijk dan in 'mijn verhaal'. Dat Vera me direct vergaf, wat een wonder! De begeleider geeft aan dat dát kwam omdat ik allereerst vergeving vroeg voor wat ik had gedaan. Nog voor we die bewuste avond in gesprek gingen.

We praten over Vera zelf. Hoe zij het beleefd.
"Wat heeft ze het zwaar gehad! Zoveel jaren daar alleen mee te moeten lopen. Maar wat een gelovig meisje ook." De hulpverlener is daarover heel verbaasd. Wij kennen Vera natuurlijk al langer :-) waarbij het gevaar is dat je het heel gewoon gaat vinden dat ze zo'n gelovig kind is. Des te beter dat deze hulpverlener me erop wijst. Wees er dankbaar voor, Ria! Zonder haar clubleider én zonder God, had ze al die melatoninepilletjes allang doorgeslikt, daarover zijn we samen wel eens.

Het gesprek gaat diep. Over de gevoelens die ik er bij heb. De eerste schok, het opnieuw accepteren van onze dochter. Een dochter die op meisjes valt. Iets wat heel de toekomst gaat doordrenken. Aan wie ga je het vertellen. Aan wie vooral niet! Hoe reageren mensen? We hebben natuurlijk een heel slecht voorbeeld in de dominee. Ook daarover praat ik met de hulpverlener. Wat hij zei en over hoeveel pijn dát deed. Juist iemand die je zo zou kunnen helpen, schopt je, onbewust, aan de kant!
De hulpverlener nuanceert het wat: hij weet het niet. Hij was op dat moment niet pastoraal bezig, niet in pastoraal gesprek, hoewel het niet slim is zulke dingen te zeggen bij een groep catechisanten. Er met hem over praten? Ze raad het me aan. Maar Vera wil het niet hebben en diep in mijn hart ben ik dar heel blij mee. Ik heb helemaal niet de moed en de energie om zulke dingen aan te halen. "Jammer."zo vindt mij gesprekspartner.

Zusje. Wat doen we met zusje? In de zomervakantie gaan we het haar veertellen.
"Ik heb haar hiervoor al aangemeld bij Eleos", vertel ik de hulpverlener. "Ik dacht dat er een  wachtlijst zou zijn, maar ze kan volgende week terecht! Wé kunnen volgende week terecht. Zit ik hier weer..."
Ze herkent het: er is zo goed als geen wachtlijst. Gelukkig is er nog genoeg voor zus waar ze eens even over praten moet. Dan kunnen we in de zomervakantie gesprekken regelen voor dingen als dit.
Ik bindt haar op het hart dat ze haar collega goed moet zeggen dat zusje nú nog van niets weet!
Stel je voor dat ze het zo maar op tafel zou gooien. Zou dat even fout zijn!

In het gesprek met Vera, een uurtje geleden, heeft ze een vervolgtraject aangeboden, waar Vera over na gaat denken. Het lijkt haar het beste als Vera eerst wat individuele gesprekken gaat volgen, gevolgd door creatieve therapie. Of we het er thuis samen over willen hebben. Creatieve therapie gaat dieper. En omdat Vera niet zo'n prater is en erg goed is in stilhouden, is dit een manier om er toch bij te komen. Ik kan me daar direct helemaal in vinden, al moet Vera hierover zelf beslissen.

We spreken af voor over twee weken.
Opgelucht dat het achter de rug is en de eerste stap is gezet, rijden we naar huis.
Drie dagen ben ik helemaal gesloopt. Het heeft me bergen energie gekost, dit gesprek. Eindelijk alles eens tot op het bot toe besproken! Het heeft dus ook veel ruimte gegeven voor verwerken en begrijpen. En dat was de bedoeling.

woensdag 15 mei 2013

Waar is vader in dit alles?

De opmerking van Ron speelt de hele tijd al door mijn gedachten. Zijn opmerking over wat hij mist: de rol van vader, deed me opeens beseffen: o ja!
We lopen als gezin al zo lang bij de hulpverlening dat het me enerzijds bijna niet meer opvalt, anderzijds ontzettend veel pijn doet.
In het gesprek met Eleos is daarover ook gepraat en dát zal ik jullie vertellen. Verder moet je vooral goed onthouden dat mijn man en ik heel erg veel van elkaar houden en dat we 'over het algemeen' erg gelukkig met elkaar zijn.

Het was zo'n beetje de tweede opmerking van de hulpverlener.
"Vader komt niet mee, begreep ik van Vera?"
"Klopt. Vader is thuis. Hij gaat nooit mee naar gesprekken van wat dan ook. Alleen oudergesprekken op school, als het niet anders kan".
Ik zie de vraag in haar ogen staan: waarom?
"Hij houdt er niet van," reageer ik. "En ja, ik vind het leuk". Een beetje cynische opmerking moet kunnen. Dat houdt het wat luchtiger.

Ooit ging hij nog mee. Dat was voordat we een cursus deden over de opvoeding van één van onze speciale kinderen. Die cursus was zo confronterend voor hem, zo ontzettend eng dus, dat hij daarna spontaan met alle gesprekken is gestopt. En als ik terug kijk dan zie ik me altijd alleen zitten. Alleen tijdens de intake, alleen tijdens een kennismaking, alleen tijdens hulpverleningsgesprekken en oudergesprekken. Ja, zelfs alleen tijdens een informatieavond van de sovatraining voor Vera bij Eleos. Ondanks haar vraag of papa toch alstublieft mee zou willen gaan... Als enige ouder alleen. Ik weet nog hoe woest Vera was. Terwijl ik me er al bij neer had gelegd, voelde zij zich helemaal niet geaccepteerd. Afgewezen! Niet interressant genoeg.

Het doet pijn en tegelijk ben ik er aan gewend geraakt. Een beetje. Hulpverleners niet. Zij vragen waar vader is. Altijd! Het komt niet heel vaak voor dat een vader, of het nu met of zonder beperking is, weigert mee te praten en mee te denken over hun kind. Bij ons wel. Ik zie ook niet dat het ooit nog veranderen gaat, al raakt vader wel wat meer betrokken bij de opvoeding.

Het is vooral jammer voor zichzelf. Hij kan er zoveel van leren, van al die hulpverleners. Hij moet toch ook verwerken? Of stopt hij het (on)bewust weg om nooit meer op terug te komen?

Ik herinner me die ene keer, een week na Vera's coming out. Ik vroeg vader hoe het met hem ging. "Lukt het je een beetje om alles te verwerken?" Zijn antwoord was dat hij het al helemaal verwerkt had. Ik was verbaasd. Handig: zo snel en makkelijk dat bij mannen gaat, dacht ik nog.
Tot ik bij de huisarts vandaan kwam en vader vertelde over het gesprek.
De hoop brandde in zijn ogen toen hij me voreg:"En? Kan hij er wat aan doen?"

De gesprekken doe ik dus alleen. En dat is meestal megazwaar. Vaak vraagt vader ook niet hoe het was. Hij negeert. Soms vertel ik hem uit mezelf er wat over, maar hij kan er dan niets mee. Het lukt hem niet om opvoedingstips over te nemen, om er met elkaar over te praten, om ...
Ja wat eigenlijk? Ik veroordeel niet. Ik weet: het is geen onwil, het is onmacht. Niet dat het daardoor gemakkelijker wordt, maar het is wel beter te dragen.

woensdag 8 mei 2013

Intake Eleos

Een beetje bibberen doen we wel, als we richting Eleos rijden. Spannend, want je gaat toch praten over wat je voelt, wie je bent of niet bent en hoe je alles ervaart. Zowel voor Vera als voor mij is het erg intensief.
De dame die ons komt halen ziet er in één oogopslag 'goed' uit. Vertrouwd, open gezicht en lieve blik in de ogen. De manier waarop ze ons open tegemoed treedt voelt als een warm welkom. Gelukkig maar, dat is vast één. Als je je bij iemand thuis voelt, praat dat ook veel makkelijker.

Dan moet ik wachten. Vera is met hulpverlener mee en ik heb een leeg uur voor me. Gelukkig is er de krant en mijn boek. Dat boek wat ik al eerder genoemd heb, van Henri Nouwen, Eindelijk thuis. Het is heel bemoedigende leesstof, waarbij ik mijn gedachten lekker kan verzetten. Ik voel me niet alleen, want Vader is bij. Ik ben bij Hem. Hij wacht op me met open armen als ik eens wegduik. Hij kijkt naar me uit als ik vlucht. Hij staat hand in hand als ik me opmaak voor een moeilijk gesprek.

Een goed uur later komt Vera terug lopen. Ik bekijk haar nauwkeurig, zonder dat ze het merkt. Het was zwaar, ik zie het aan haar. Maar ik zie geen spoor van tranen of zo. Knap, want ik voel de mijne nu al branden. Alleen het idee al, dat ik daar open en bloot mijn gevoelens en ding moet vertellen beangstigt me toch. Dat ik niet alleen ben, troost me. Dat Vader zo'n lieve meid als hulpverlener uitzocht, verwondert me. Al deze gevoelens buitelen door elkaar als we samen de trap op lopen naar de hoogste verdieping. Met de koffie in de hand, tweede bak, zet ik me in de stoel.
En dan begint ze:"
Tjonge, wat een heftig verhaal zeg!"
Ze doen het er om hoor, die hulpverleners. Ze draaien gewoon de kraan open en ik, ik grijp mijn koffiebekertje stevig vast en... begin te brullen.

donderdag 2 mei 2013

Tel je zegeningen!

Intense vermoeidheid overmande me, tijdens en na het schrijven van de vorige twee blogjes. Een diep dal, daar zat ik in, waar ik nu weer een heel eind ben uitgetild. Gelukkig! Toegeven aan de vermoeidheid was een goed plan, want daardoor kan ik nu weer wat doen. Maar voorlopig nog even kalm aan...
Je kunt jezelf met je gedachten zo ontzettend de put in denken. Herkennen jullie dat?
Ik heb echt mijn gedachten om moeten zetten.
Ja! Het is erg en verdrietig dat Vera lesbie is, maar nee, het is niet het einde. Ze is niet ernstig ziek, ze is niet stervend, ze is nog steeds een gezellige meid die bij ons woont en van ons houdt!
Dus weg met die gedachten van verdriet, bitterheid en ondankbaarheid. Weg ermee. Ik wíl me er absoluut niet door laten beinvloeden. Niet meer. Onze dochter is onze dochter, blijft onze dochter en we mogen erg veel van haar genieten. Genoeg gerouwd over wat niet komen gaat, hoofd omhoog, hart naar boven, tel je zegeningen en dank God.
Gelukkig lukt het ook. Momenten waarin negatieve gedachtes toch de boventoon willen gaan voeren zet ik om. Hoe? Ik ga God danken. Letterlijk mijn zegeningen Hem vertellen. Dan stijg je boven jezelf uit naar Hem en kun je al het negatieve loslaten. Een goede 'oefening' die me erg veel vreugde geeft!

Een gesprekje met de huisarts geeft me veel moed. Wat is die man meelevend. Hij begrijpt onze zorg, ons verdriet en onze vraag naar goede hulpverlening. Ook hij verwijst door naar Eleos.
Ik hoor inderdaad best veel negatieve verhalen over Eleos, maar Vera is er al eens geweest, haar broertje trouwens ook, en we hebben er goede ervaringen.
Vera was een maand of 16 weggeweest en moest daardoor (langer dan een jaar) opnieuw alle papieren invullen. Samen met mij. Van die domme aanvraaglijsten waarin ze vragen of je al zindelijk bent en zo :-) We hebben er maar om gelachen. De lijst, die school in zou moeten vullen hebben we in de papiercontainer gegooid.
Al snel werden we gebeld door de administatie om een intake-afspraak te maken. De snelheid viel me op. Komt dat doordat Vera er al bekend is? Later blijkt dat het niet het geval is, er is gewoon bijna geen wachtlijst meer, waar Vera lekker van profiteert. We maken een afspraak voor 5 april om half twee. Eerste uur gesprek met Vera, daarna een uur gesprek met ouders.
Daar gaan we weer!

woensdag 17 april 2013

Dank U wel

Dank U wel, mijn Vader
voor mijn man
voor de kinderen
speciaal voor Vera,
wat houdt ze veel van U!
voor de gemeente
voor de vrijheid
om in U te geloven
voor gezondheid
voor kracht,
elke dag nieuwe kracht
voor familie
voor vrienden
die voor ons bidden
voor christelijk onderwijs
voor speciaal onderwijs
voor ons mooie grote huis
voor de warmte van de kachel
of van de zon
voor hulpverlening
voor kleren
voor muziek
voor eten
voor wat U hebt gedaan
voor Uw pijn
voor uw wonden
voor Uw leven
ons gegeven
voor genoeg speelgoed
voor liefde
voor knuffels
voor genegenheid
voor een open Bijbel
voor een rijk land
al leidt dat vaak van U af
voor geld
voor verzekeringen
voor vakantie
voor werk
voor vrijetijdsbesteding
voor water
zomaar uit de kraan
warm als we warm water nodig hebben
voor het vervoer
de auto bij de deur
en de fiets
voor boeken
voor letters
voor schrijven
voor reacties
voor....


Ach Heere,
er is nog zoveel waar ik U voor danken kan.
Leer mij dankbaar te zijn, dankbaar in alles.
Ziende op U, die mij het leven gaf,
U die mij hebt gewild,
U die voor mij zorgt,
van dag tot dag,
van uur tot uur,
seconde tot seconde.
Dank u voor Uw liefde!

Waar zou jíj voor willen danken?

maandag 15 april 2013

Dankbaarheid kun je leren

Soms hè, soms voel ik me zó negatief. Vooral de dagen dat ik al moe ben. En dat is nogal eens...
Ongemerkt snellen mijn gedachten dan naar HET geheim van Vera. De tranen branden in mijn ogen. Langzaam rollen ze over mijn wangen of blijven hangen bij mijn wimpers. Dapper duw ik de brok terug, die me belet te slikken. Soms is het zó met mij gesteld, ondanks alle positieve berichten op dit blog. Dan wéét ik dat God er bij is, maar voel en merk ik dat niet meer zo.

-Geloof heeft niets met gevoel te maken hoor, vooral met zeker weten en vertrouwen.
Ja-ah, dat is zo. En het is heerlijk als je je gedragen weet . Maar ik vóel zo graag dat ik gedragen wordt...

Mijn gedachten vinden dan ook geen stop.

-Stel dat ik het hen vertel, het geheim?
Ze zullen wel denken: nee hè, komt zij ook weer aan. Heb je niet al genoeg?
Alsof ik dit wil!

-Stel dat ik het die vriendin vertel?
Niet doen! Ze zitten bij ons in de gemeente, je weet nooit...

-Hoe zal zij reageren op ons geheim?
Ze zullen me vast met de nek aankijken en Vera gaan negeren.

Ik maak mezelf gek door steeds zo te denken.
-Kom op Ria! Je weet toch dat het mensen niets aan gaat.
Jawel, maar hun veroordeling doet zo'n pijn. Al zonder dat ze het uitgesproken hebben, zonder dat ze het weten, weet ik het.
-Sta er boven Ria, vertrouw op God. Hij zorgt!
Ja-ah...maar...

En dan haar toekomst. Ik durf er bijna niet over na te denken.
-Geen zorgen voor de dag van morgen!
Klopt, elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad. Dat ervaar ik elke dag!
-En andere dochter dan, hoe zal zij het oppakken?
Ach kom op, het ligt er maar net aan hoe zwaar jíj er aan tilt, zei gisteren een professioneel iemand tegen me...
Daardoor ben ik nu zo verdrietig denk ik...

Mensen begrijpen het gewoon niet. Professionals ook niet. Alleen zij, die het ook meemaken. En zij die ons goed genoeg kennen, zij wel. En zij die wíllen begrijpen. Zij horen niet bij 'de mensen'.
Al moet ik toegeven dat mensen ook mee vallen in hun reactie. Het zijn vooral mijn gedachten over mensen dat mensen dit zeggen. Eh...snap je?

- Weet je, als Jezus terugkomt zal alles goed zijn: geen zonde, geen pijn, geen verdriet, geen lesbi, geen veroordeling...
Wat verlang ik daar naar!! Maar ik leef nu! In het hier en nu.

Ik pak mijn boek nog eens. 'Eindelijk thuis', auteur Henri Nouwen.
Bladzijde 98 ben ik al. Over de oudste zoon. Een zoon vol wrok, vol jaloezie. Iets wat ik wel herken. Want om me heen lijken alle gezinnen nog steeds op een roze wolk te zitten...

Laat je vinden door Vader!
"Zonder vertrouwen kan ik mezelf niet laten vinden. Vertrouwen is de vaste, innerlijke overtuiging dat Vader me thuis wil hebben. God is op zoek naar jou. Hij houdt van je. Hij wil je thuis hebben en zal pas rusten als Hij jou bij zich heeft! ........
Naast dit vertrouwen moet er ook dankbaarheid zijn; het tegenovergestelde van wrok. Dankbaarheid stijgt uit boven het niveau van verdienen en krijgen. Zij leert mij de waarheid verstaan dat alle leven pure gave is. Dankbaarheid als discipline houdt een bewuste keuze in, zelfs wanneer ik me afgewezen en gekrenkt voel. Het is verbazingwekkend hoeveel gelegenheden zich voordoen waarin ik kan kiezen voor dankbaarheid in plaats van jammerklacht...."

Dit schudt me wakker. Aan de neerwaartse spiraal van zelfmedelijden en zelfbeklag heb ik helemaal niets. Niemand trouwens. Laat ik mijn zegeningen gaan tellen.
Als dat lukt tenminste, want volgens mij zijn dat er erg veel!

Ik schreef dit blogje zaterdag. Zondag preekte de dominee over mijn blogje. Wonderlijk hoe God al werkt voor ik zo in de dip zit.
Petrus wilde weten wat er met Johannes gaat gebeuren. Maar Jezus zei hem: "wat gaat het u aan, volg jij mij!" Niet vergelijken, niet zo naar anderen kijken. Het gaat erom wat ik doe. Jezus volgen is het enige goede. Desondanks én juist daarom wil ik vragen of jullie voor ons willen bidden.




donderdag 11 april 2013

Op zoek naar christelijke hulpverlening

Een vriend is nooit zomaar een vriend. Zo gaat de spreuk. Zo is het bij Vera ook.
Ze heeft een vriend om over het geloof te praten. Een andere vriend om speciaal over haar hobby te praten. En nu wat vrienden waar ze over haar lesbi-zijn kan praten. Met name de vriend uit het vorige blogje: hij begrijpt haar gevoelens en strijd, want hij maakte het zelf mee.
En hij gaf een heel goede tip: zoek hulp! Alleen kom je er niet uit!
Ook niet met je ouders? Nee, ook niet. Professionele hulp is noodzaak...
Vera besprak het met mij: "Hij zegt dat ik naar Eleos moet gaan."
Nee hè, niet alweer. Eleos is ons bekend. Vera is met gesprekken in verband met haar autisme gestopt toen ze gingen bezuinigen. Dat is ruim een jaar geleden. Ook voor hen heeft ze toen verzwegen dat ze op meisjes valt.

Ik vind het niet zo'n aantrekkelijk idee. Weer intake, weer vragenlijsten invullen van weet ik veel hoeveel pagina's. Je wílt het niet eens weten! Daarbij komt dat Eleos ver weg is. Niet hier in ons dorp, maar echt wel een half uur reizen met de bus en benenwagen. Heeft Vera daar eigenlijk wel tijd voor? Ik vraag het me terecht af.

In ons dorp is ook hulpverlening. Christelijke hulpverlening. Dus ik bel hen maar eens op. Wie weet...
Deze mensen zijn een klein beetje kortzichtig, naar mijn beleving.
Iemand helpen in verband met lesbigevoelens? Ja hoor! Wát! Heeft ze autisme? Nee, voor ons onmogelijk mevrouw, ik raad u aan naar Eleos te gaan. Hoe ik ook praat, ze blijft doorwauwelen over het autisme wat heelmaal niet de hoofdvraag is en dat ze daar geen kennis van hebben. Zo erg dat ik uiteindelijk vind dat het maar goed is dat Vera daar niet komt.

Volgende stap: ergens in de kerkelijke gemeente is pastoraat. Er zijn hulpjes van de dominee, zogezegd. Ook een vrouw, waar Vera wel op af wil stappen.
En voor ik het weet heeft ze een afspraak staan en praat ze een dikke twee uur met dit gemeentelid.
In vertrouwen, want ja, de dominee...

En wat zegt deze lieftallige jongedame?
"Je zou eens naar Eleos moeten gaan..."

Een weekend geef ik mezelf de tijd om moed bij elkaar te rapen. Lege dagen worden gepland met papieren invullen. Een afspraak met de huisarts, daar komen we ook niet onderuit. Ik weet niet wat ik erger vind...

vrijdag 5 april 2013

Wil je wel 'genezen' worden?

Veel gepraat hebben we, dat heb ik jullie al verteld. Alsof de stroom woorden nooit stopt, zo lijkt het bij Vera. Ze spreekt af met allerlei mensen en gaat met ze in gesprek.
Ze kent inmiddels vele jongelui, van allerlei conferenties en jongerenavonden en voelt zich vrij om te praten met wie ze wil.
Niet iedereen waardeert dat, daar waarschuwden we haar ook voor.
Een vriend, die haar per direct wil genezen. Alsof hij God is... Alsof het een ziekte is...
We geloven in genezing en in de kracht van God. Zijn kracht is zó groot, zo onmetelijk. Voor ons niet te begrijpen. Maar dat is net zo goed met Zijn wil zo. Wij begrijpen vaak niet waarom dingen gebeuren. Zo ook dit. Ergens in deze tijd las ik een boekje over gebedsverhoring. Het kwam op mijn pad, ik zocht het niet uit de boekwinkel op. En daar las ik dat God, even kort gezegd, niet altijd doet waar wij om vragen.
Gebedsverhoring? Ja, maar niet altijd. De schrijver stelde drie punten:
-Is het tot Zijn eer?
-Past het bij jou, als persoonlijkheid. Bij je talenten en gaven, bij je identiteit?
-Is het Zijn tijd?

Een vrouw waar Vera ook mee sprak vroeg haar ook: wil je wel genezen (genezen??)  worden? Of vind je het goed zo? Heb je er, naast aanvechtingen, vooral vrede mee? Berusting: wat er ook gebeurd, God is erbij!
Dat laatste is momenteel bij ons het geval. Het is goed zo. Weten dat God er bij is, brengt je tot een iets minder moeilijke weg van acceptatie. Al zullen we altijd onze vragen blijven houden.

God brengt ook mensen op ons pad. Nou ja, Vera's pad. Haar contacten lopen vooral via FB en daar sprak ze iemand van een jongerenavond. Ze had hem net leren kennen en hij maakt er geen geheim van dat hij homo is. Dus maakte ze een afspraak.
Die avond moest ik weg en was laat thuis. Wetend dat Vera waarschijnlijk nog ergens rondliep of fietste stond ik een beetje op de uitkijk. Zou ze een goed gesprek hebben met die man? Ik vertrouw hem volkomen, al ken ik hem alleen maar van naam en een paar verhalen. En toch is het vreemd, gek. Mij dochter loopt daar ergens, het is inmiddels al elf uur, met een man langs de weg...
Hij zal haar heus niets doen, hij is immers homo?? Domme gedachte eigenlijk...
Ergens anders spookt de gedachte door mijn hoofd dat, áls Vera het toch mis heeft met haar gevoelens, dat ze dat nu dan wel zal merken, toch? Alweer een domme gedachte. Net als de schim die door me heen vliegt. Stel dat hij het ook verkeerd heeft? Misschien wordt het wel wat?????

Moedertje moedertje toch, blijven hopen, blijven verwachten hè. Dom mens.
Ik schud de gedachte van me weg. Het is niet zo! Het zal ook niet zo worden, tenzij God wonderen doet. Blijf ik me daar dan aan vast klampen? Nee, eigenlijk niet. Ik bid er zelden voor. Ik héb er intens voor gebeden, dat wel. Maar nu er openheid is, nu niet meer. Duizenden keren legde ik het God aan de voeten en Hij werd me echt nooit zat. Maar Hij vroeg me wel het te laten rusten: geef hier Mijn kind, Ik ben God en niemand meer. Ik zorg, Ik help, Ik ben er bij.
Daar kon ik alleen maar 'amen ' opzeggen...

woensdag 27 maart 2013

Ik wil dood! Als het leven niet meer de moeite waard lijkt...

Wat heeft je leven nog voor nut? 
  • Als je jezelf vies vindt?
  • Als je weet dat je niet geaccepteerd gaat worden?
  • Als je jezelf niet kunt liefhebben?
  • Als je denkt dat je ouders je gaan haten?
  • Als je hen zoveel verdriet moet gaan doen?
  • Als al je gevoelens dwars tegen Gods wetten ingaan?
  • Als je jezelf nutteloos en waardeloos vindt?
Wat heeft het leven nog voor nut? Welk doel kan het nog hebben?

Misschien zit jij met deze vragen. Zelf zat ik er mee, vroeger. Niet  omdat ik lesbische gevoelens had, maar wel omdat ik eenzaam was. Diep van binnen voelde ik me alleen, ondanks al die mensen die bij me waren. Zelfmoordgedachten heb ik zat gehad. Maar het lef had ik niet. Gelukig maar...
En ik wist zeker dat het mijn kinderen, later, niet zou gaan gebeuren. Ik zou er altijd voor ze zijn en ze allemaal gelijke aandacht geven. Zij zouden zich niet eenzaam hoeven voelen. O mens vol hoogmoed!!!!
(Ik had een broertje die megaveel aandacht vroeg en daardoor trok ik mezelf terug in plaats van dat mijn ouders me geen aandacht gaven...)

Vera had deze zelfmoordgedachten ook. Wat heeft mijn leven nu nog voor doel?
Toen ze erachter kwam dat ze verliefd werd op meisjes was het leven voor haar niets meer waard. Ze bedacht een plannetje. De inslaappilletjes, melatonine, ging ze nep eten. Stiekem haalde ze ze weer uit de mond of nam ze ze niet. Ze bewaarde het zorgvuldig in een kastje en ging sparen. Ergens had ze gelezen dat 100 inslaappilletjes zorgen voor...

Tot ze op een avond in gesprek met Peter, de jeugdleider er achter kwam dat haar leven wel waardevol is. Dat God haar heeft gewild! Dat Hij voor haar zorgt!!
Met kracht riep God haar, door Zijn Heilige Geest terug van deze verwoestende gedachten die satan haar influisterde. En reken maar, als Gods Geest werkt, is daar geen kracht of macht tegen bestand. Ook satan niet. Die avond gaf Diezelfde Geest Vera Zijn liefde en vrede, Zijn bevestiging: je mag er zijn! Die avond gaf Vera haar hart en leven aan Hem over. Vertrouwde ze zichzelf aan Hem toe..

Luisterend naar de stem van de Goede Herder gooide ze al de zorgvuldig opgespaarde melatoninepilletjes in de kliko. God greep in. Daar ben ik Hem zo dankbaar voor. Stel je voor dat ze daar had gelegen, in bed. In slaap om nooit meer wakker te worden. Om dan later in haar dagboekje te lezen wat de rede hiervan was? Brrr, ik krijg het er koud van...
God greep ook op tijd in. Zijn tijd is de beste tijd. Vera had al bijna honderd pilletjes verzameld...

De dood is de oplossing niet, mensen. Als je worstelt met lesbische gevoelens of als je gelijkwaardige of heel andere problemen hebt, onthoudt dan één ding heel goed. Jezus wacht op je. Je bent Zijn schepping. Het enige wat je hoeft te doen is je leven aan Hem overgeven, biddend. En je toevertrouwen aan Zijn hart. Je gevoelens zijn niet zondig, het is een onderdeel van jezelf. Maar je mag wel vragen of God je er vrede over geeft. Of Hij je mensen wilt geven die van je houden en voor je kunnen zorgen, met je kunnen praten. Maar vooral: praat met Hem! Lees de Bijbel. Zijn Woord.
Weet je wat daar staat? Joh 3: 16 en 17:
 16 Want God had de wereld zo lief
dat hij zijn enige Zoon heeft gegeven,
opdat iedereen die in hem gelooft
niet verloren gaat,
maar eeuwig leven heeft.
17 God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gestuurd
om een oordeel over haar te vellen,
maar om de wereld door hem te redden.

God had de wereld zó lief. Daar horen we allemaal bij. Je bent welkom bij Vader!!!!
Voor Hem ben je niet waardeloos, maar waardevol. Wat mensen ook zeggen...

woensdag 20 maart 2013

Tranen

Foto van: blog.nicla-casas.com
Snel maar zachtjes duw ik het boek wat verder voor mijn gezicht. De tranen hoeven niet gezien te worden door andere gezinsleden. Is het boek zo spannend? zul je je misschien afvragen.
Nou, eerlijjk gezegd helemaal niet. Ik lees op dit moment een leuk ontspannen boek. Meer kan ik even niet verdragen.
Het is de hele week al zo, nu Vera net haar coming-out heeft gedaan. Op de meest gekke en onverwachte momenten rollen de tranen over mijn wangen. Ik heb er geen controle over en kan er dus niets aan doen.

Stiekem gluur ik over mijn boek. Daar zit ze, Onze dochter. Vera. Lesbi. Maar vooral een dappere doorzetter en een gelovige meid. Zij is opgelucht nu ze verteld heeft wat haar zo zwaar drukte. En hoewel ikzelf ook een poos met dit geheim rondliep voel ik me zwaar. Zwaar als ik denk aan anderen, die het te weten gaan komen. Zwaar als ik denk aan reacties van mensen om ons heen, familieleden, vrienden. Zwaar om de zusjes. Ze zijn zó hecht samen. Zal dat zo blijven?

Vanvond gaat Vera naar mijn zusje. Naar haar tante.
Tante is nogal meelevend met de nichtjes. En ze kan enorm van het uitzicht genieten dat er mannen komen, die haar aangetrouwde neef worden.
"Lijkt me zóó leuk, kirt ze, als jullie verkering hebben!" Volgens mij gaat ze gigantisch meeknuffelen :-)
De laatste tijd doen deze opmerkingen me wel veel pijn. Zus zegt zulke dingen niet express natuurlijk: ze weet van niets. maar toch.
En daarom gaat Vera naar haar toe. Zo'n dapper ding.

Als ik een week of twee later bij mijn zus binnenstap, komt ze op me afgevlogen en omhelst me stevig.
"Mijn hart is zo zwaar om jullie, al zo'n hele tijd". Samen praten we erover. Hoe het voor ons is, hoe het voor Vera is. Hoe het voor haar is. "We houden van jullie, van Vera en dat blijven we doen. En we bidden voor haar. Onze deur staat altijd voor jullie open."
Haar woorden verwarmen mijn hart. Zoiets had ik net even nodig. Een opsteker. Een: "weet dat je er niet alleen voor sta."
Toen de dominee zulke pijnlijke dingen zei was dat voor mij dan ook de weg voor een troostvolle arm om me heen: naar zus. Terugziend zag ik dat onze God en Vader overal bij is en vanzelf mensen geeft met wie we onze zorgen mogen delen.