Marianne is nog niet helemaal tevreden...

Nadat Marianne reageerde door vragen te stellen naar aanleiding van het verhaal, ging ze nog even door met vragen stellen. Zomaar vragen die bij haar opkwamen. Die dieper gaan. Verder dan ik denk. Ook over de toekomst. Haar vragen lieten me diep nadenken over wat er allemaal zou kunnen gaan gebeuren als Vera uit de kast zou komen. Ruzie? Verwerping van dochter? Een blokkade is ons huwelijk? Verwijdering? Loslaten om nooit meer vast te houden? BVrrr, daarover wilde ik helemaal niet nadenken!

Maar ja, ik had ingestemd met een interview en was er zelf mee begonnen. Terugkrabbelen wilde ik helemaal niet. Dus ging ik beantwoorden, het eerste wat in me op kwam. Recht uit het hart dus. Pas later stond ik mezelf toe na te denken over wat ze werkelijk vroeg en over wat ik daarop had geantwoord.

Het was eng, antwoord te geven op vragen over de toekomst, waar jezelf zo onzeker over bent. Maar gelukkig kunnen we nu op dit moment zeggen dat niets van waar ik bang voor was, gebeurd zijn sinds Vera haar zegje deed.

 

Morgen - is voor ons verborgen.
Morgen - dat weet God alleen.
En geen sterveling, geen een,
kan ook maar een dag of uur
blikken in Gods raadsbestuur.

Morgen - is voor ons verborgen.
Is het vreugd of ongeval?
Ach, wij weten niet met al
wat de dag van morgen geven
of wat hij ons nemen zal.

Morgen - is voor ons verborgen.
Zal ons hart te bloeien staan
met Gods weelden overlaan?
Zullen wij over Gods hoogten
of ook door Zijn diepten gaan?

Morgen - is voor ons verborgen.
U en ik, wij weten niet
wat de dag van morgen biedt.
Maar Hij, Die 't heelal omspant
houdt ook "morgen" in Zijn hand.

Berendien Meijer - Schuiling

 

 

Lees hieronder verder voor het laatste stukje interview.

Ik wens jullie allemaal een gezegende nieuwe week, ga deze week met God.

 

Wil je ook nog iets vertellen wat het met jou zelf doet? Want mogelijk heb je zelf altijd gedacht dat ze een man zou krijgen en kinderen waar jij oma van wordt. Ik moet eerlijk zeggen dat dat momenteel geen probleem voor me is. Ik zie de toekomst wat dat betreft altijd al een beetje zorgelijk tegemoet, omdat Vera best veel last heeft van haar autisme. Ze is geen kind voor samenleven en rekening houden met. Dat vindt ze heel moeilijk ook na veel training hierin. Mijn ideeën daarbij zijn al langere tijd anders dan bijvoorbeeld bij onze tweede dochter. Maar wat betreft haar verdere toekomst, het doet het me heel veel als ik weet, nu al, dat het een eenzame toekomst zal worden. Een waarin er niemand is om mee te delen, niemand speciaal voor haar, waar ze alles kwijt kan en met wie ze alles deelt. Dat doet heel veel pijn. Vooral als ze gaat zien hoe bijvoorbeeld haar zusje wel verkering krijgt en gaat trouwen, moeder wordt enzo. Dat soort dingen kunnen me erg bezig houden, terwijl ik ook probeer niet verder te denken. Vera schreef het wel, maar we hebben het nog niet uit haar mond gehoord. Pas dan zal het inslaan denk ik, ook voor mij. Het is nu net of het nog niet helemaal binnengedrongen is, alsof ik niet over mijn eigen dochter praat. Als het naar buiten komt, zal het veel intenser zijn, dan wordt er ook over gepraat. Hoe kijk je er verder tegen aan? Ik accepteer haar zoals ze is en zal er altijd voor haar zijn, de deur blijft altijd voor haar open. Ik zie vooral de persoon, Vera, een prachtige meid en een kind van God. Daarnaast ook haar anders geaardheid en haar autisme. Maar vooral mijn dochter.
Wat is jouw eigen gevoel als ze op een dag misschien met een vriendin thuiskomt? Mijn gevoel nu zegt:”Nee!” Mijns inziens is dat heel onbijbels, al weet ik dat anderen er anders over denken. Ik denk dat Vera, rechtlijnig als ze is er ook niet voor open staat. Maar liefde is sterk. Ik weet het niet. In genoemd boekje lees je van ouders dat hun kind met vriendin dan wel thuiskomen, maar dat ze tegelijkertijd zich wel aan hun principes houden en dat ook aan het desbetreffende kind uitleggen. Zo zal het gaan denk ik, daar zal ik me in kunnen vinden.
En heb je enig idee hoe je man gaat reageren? Mijn man is ook heel rechtlijnig. Ik ben heel bang dat hij het niet gaat accepteren. Dat is misschien wel de allergrootste angst. Want wat dan?? Ik vertel het hem zelf echt niet, omdat ik denk dat hij dan heel anders tegenover Vera gaat reageren, afstandelijk en beschuldigend. Zonder dat zij weet dat wij het weten. En hun relatie is niet heel fantastisch. Daarbij komt dat Vera dit zelf naar buiten moet brengen, dat is niet mijn taak.
En jullie zoon? Onze zoon heeft momenteel een dusdanige beperking dat zoiets langs hem op gaat. Hij zal het accepteren denk ik, maar een relatie zal zeker niet kunnen voor hem, dat zal hij niet begrijpen. Maar ik weet niet hoe voor hem de toekomst eruit ziet, hij is nu nog zo jong, dat het nu niet bespreekbaar is. Zusje zal er heel veel last van hebben. Zij zal er het heel moeilijk vinden. De meiden zijn heel veel samen en dan worden dingen toch anders. Stoeien bijvoorbeeld en lichamelijk aanraking zal toch anders worden gezien als nu. En jullie familie / omgeving / kerk (welke kerk?) Hoe verwacht je dat de acceptatie daar zal zijn? Moeilijk, heel moeilijk zal het zijn. Het autisme accepteren is al heel lastig voor veel mensen, vooral bij Vera, die naar buiten zo spontaan en open is. We kerken in een hervormde kerk. Het is een wat oudere kleine gemeente, nog aangesloten bij de Gereformeerde bond. De kerk doet er niets mee, ik weet niet of ze het accepteren zullen, maar er staat niets over in de beleidsplannen. Dus of ze er over nadenken??
Ook hierin zal het eenzaam zijn. Alleen de echte vrienden blijven over. Voor familie is het nog weer anders. Dat is bloedverwant. Dat zal heel veel pijn doen, maar ik denk niet dat ze Vera, en ons, laten vallen. Al heb ik over een aantal mensen mijn twijfels. Dat zal pijn doen maar ik heb geleerd er boven te staan, nu al, dankzij alles.
Het dagboek:  Ga je haar ooit vertellen dat je haar dagboek hebt gelezen? Ja! Ze heeft het recht dat te weten en het moet niet zijn dat ze er na jaren nog eens achter komt. Zodra zij open kaart speelt, doe ik het ook.
Zo ja, hoe denk je dat ze zal reageren? Allereerst boos. Hoe heb je het recht..!! En ja, dan heeft ze gelijk. Maar ik hoop dat ze kan gaan begrijpen dat het liefde is, bezorgdheid en dat ik er voor haar wil zijn. Het zal wel weer moeten groeien, het vertrouwen is wel geschaad. En het is afhankelijk van hoe onze relatie dan is. Ik weet dat ze van me houdt, zij weet dat ik van haar houdt, we zijn zussen in het geloof en we zijn bloedverwanten, moeder en dochter. Dat zal altijd zo blijven.  Ik denk dat we er samen wel goed uitkomen, maar daar zal tijd over heen gaan. En die moet ik haar gunnen, haar vertrouwen terugwinnen en haar ruimte geven.
Tot zover!