Ons blog wordt boek!

Vanmiddag kregen we bericht van uitgever Free Musketeers. Zij willen met veel plezier het manuscript wat we naar hen opstuurden, uitgeven.
We zijn hier heel blij mee en hopen dat tzt het boek goed verkocht wordt.
Meer nog dat het andere mensen en gezinnen helpt.
En dat God er de eer van krijgt.


Maar, waarom dit boek kopen?
Luister:
Het gaat veel makkelijker lezen dan dit blog.
Eerst de allereerste blog opzoeken, dan elke keer op volgende klikken. Pfff....
Nee, je kunt nu beter gewoon het boek bestellen, zodra het uit is.
Lekker op de bank tijdens de komende koude en lange wintermaanden lezen.
Houtkachel aan
Gordijntjes dicht
Kaarsjes branden
Muziekje aan
Vergeet je chocomel met slagroom niet, (lekker warm natuurlijk).
Een dik plak speculaas er bij. Krijg je al zin?
En dan het boek pakken.
Jezelf opkrullen op de bank
Deken om je heen
Boekje open en ...
Lezen maar.


Zodra het boek te bestellen is en in de winkels ligt, hoor je het zo snel mogelijk via dit blog. Net als de prijs.


Als het goed is wordt de titel:

Oké God, ik ben pot. Mijn Pottenbakker bent U

Auteur: RiaVera :)

Altijd ... Nooit

Inmiddels zijn we bijna een half jaar verder.
En... gaat het nog goed?
Ik wilde dat ik dat zeggen kon...
En ik besef: nooit, nooit kan ik zeggen dat we er zijn, dat Vera er is.

Altijd alleen.
Altijd eenzaam
Altijd op zoek
Altijd verlangen
Altijd...

Nooit zo'n maatje
Nooit een partner
Nooit iemand vinden
Nooit vervuld verlangen
Nooit...

Ben ik nu te negatief? God geeft rust toch? God kan het verlangen weg nemen, toch? Heb ik daar zelf niet over geschreven ergens anders in deze blog?

En toch. het zijn Vera's eigen woorden.
"Ik ben hier niet voor geschikt. Ik kan niet alleen zijn."
Wat heeft ze er aan als ik haar wijs op God. Als zij Hem niet voelt?
Wat heeft ze er aan als ik zeg dat het goed komt ... en daarna bij mijn man op de bank plof.
Wie kan haar helpen, wie kan haar begrijpen?

Ik weet maar één Iemand. En ja, dan kom ik toch weer bij God uit. Of beter gezegd: bij Zijn Zoon, bij Jezus.
Hij kent je eenzaamheid.
Hij kent je alleen zijn.
Hij weet hoe het is als je je door God verlaten voelt
Bitter, verdrietig, bang, boos, hopeloos verlaten.
Hij ging nog dieper dan wij ooit kunnen gaan. Hij deed dit voor jou Vera.
Ging dezelfde weg voor jou, zodat je Hem volgt. Gaf jouw Zijn Geest, die je helemaal vervult.

Ik kan het je niet geven. Ik kan je niet verder troosten. Niet meer dan ik doe.
Hij alleen, Hij is het Die je alles kan geven wat je nodig hebt. Voor nu en voor altijd. Leven met Hem, dat is: altijd Iemand bij je. altijd Iemand in je. Altijd Iemand naast je.

Vera, mijn lieve dochter, ik bid voor je. Altijd weer. Ik bid je Zijn vrede toe.
Ik zegen je
In de Naam van de Vader, Die boven je staat en altijd voor je zorgt
In de Naam van de Zoon, Die naast je staat en Zijn leven gaf voor jou
In de Naam van de Geest, Die in je woont en je zal vervullen van top tot teen.
Hij blijft trouw!
Blijf in Zijn liefde.

Tongentaal

Het is op een zondagavond dat Vera helemaal enthousiast en stralend thuis komt.
Zoals altijd valt ze met de deur in huis.
Wat er nu toch is gebeurd!!

Weer was ze naar de Sing-in geweest, hier in onze woonplaats. Weer liet ze voor haar bidden en met de vrouw die haar zo bekend is geworden, had ze een heel goed gesprek.
Over God, Zijn liefde voor haar, over hoe Hij werkt, door Woord en door Zijn Geest. Weer is er gebeden voor rust en acceptatie voor Vera, gehoorzaamheid en liefde naar God, haar Vader toe.
En als dan uiteindelijk de Sing-in begint, voegt Vera zich naar de menigte en doet mee.
Met heel haar hart.

Later zegt een vrouw achter haar:
"Tjonge meis, wat klonk dat mooi. Ik weet niet wat je zong, ik kon het niet verstaan, maar het was prachtig."
Vera wist ook niet wat haar overkwam, maar:
"Mam, het was tongentaal denk ik."

Beetje schuchter praat ze erover. Wij als 'behoudende'(raar woord) christenen zijn dat niet zo gewend. maar de Geest werkt dwars door onze gewenningen, of is het ontwenningen?, heen.
En naar ik verder weet van tongentaal, is het goed zoals het is. Tot opbouw van je zelf mag het onverstaanbaar blijven en is het vooral bemoedigend.
Nou, dat is te zien aan het stralende hoofd van mijn Vera. Ze lijkt nu echt helemaal los van alles wat ze meemaakte. Dit was wat ze nodig had: Gods Geest in al Zijn volheid in haar, tot opbouw en bemoediging en zo Gods lof te zingen in een taal die boven jezelf uitstijgt.

Hem zij alle eer, Halleluja!!!

Wat helpt wél tegen eenzaamheid?

Maar dan... God zelf grijpt in! En hoe!

Dieke wordt verliefd op iemand anders. En dat vertelt ze eerlijk aan Vera. Vera is er kapot van. Na zo'n twee maanden weer intensief contact, nu weer kappen? Het lukt hen allebei niet elkaar zomaar los te laten. Maar Dieke, ze keurt een relatie goed, ook vanuit Bijbels oogpunt, merkt van Hoger Hand dat ze de relatie met Vera moet verbreken.
"Vera, God zegt mij dat we moeten stoppen. Dat dat beter is voor jou."
En samen zetten ze, nu definitief, een punt achter de relatie.
Vera wil wel 'gewoon' contact houden, maar Dieke is heel standvastig en breekt met alles.

Hoewel Vera weet dat het beter is zo, is haar gevoel er nog helemaal niet bij.

Als ze naar een open dag gaat van haar oude VO, ziet ze daar Dieke weer. Maar... Dieke ziet haar niet. Of wil ze haar niet zien?
Vera gaat de confrontatie aan en spreekt Dieke aan. Gewoon, onschuldig, als gewone vriendin.
Maar... dan komt er ruzie. De boosheid spat er aan alle kanten af en Dieke geeft duidelijk aan dat ze geen contact meer wil en aankan met Vera. Het is nu gewoon klaar!

Vanaf dat moment is Vera los van haar. Begint ze zich af te vragen: wat zag ik eigenlijk in haar? En... waar is die hevige verliefdheid nu?

Evengoed blijft het een worsteling van alleen zijn, geen maatje, geen intieme vriendin meer. En plek maken voor het verwerken van zieke vader, die gelukkig goed opknapt. Maar toch... Het stormt in Vera's hoofd, het blijft malen en ze wordt er gek van.

Nu heeft ze al zoveel gedaan om los te komen van mensen en zich vast te klampen aan God, maar het lukt maar niet. Een kettinkje hielp niet. Een tattoo hielp niet. Toegeven aan verliefde gevoelens hielp niet. Elke maand laat ze voor zich bidden tijdens de Sing-in. Maar het helpt niet. Wat helpt wél??

Terug naar Dieke

Het is op een gigantisch onverwachts moment, dat mijn man, de vader van Vera plotseling ernstig ziek wordt. Er wordt voor zijn leven gevreesd én er wordt keihard aan hem gewerkt, zodat na een poosje de grootste nood geleden is, al wacht er nog een zware operatie.
In deze dagen merken we weer dat God onze Vader heel dicht bij ons is en ons draagt door alle zorgen heen.

Het is november 2014.

Vera is helemaal in paniek, kan niet slapen en maakt zich grote zorgen om haar papa. Pas als de operatie achter de rug is, of eigenlijk begint, valt ze in een diepe slaap. Maar daar waren al wel een paar nachten overheen gegaan. En dus is ze total loss...

Juist net voor die tijd neemt Dieke weer contact op met Vera. Op de dag van de operatie spreken ze samen af. Dieke om Vera te troosten, Vera om troost te zoeken. Logisch dat het juist bij haar is. Bij Dieke ligt immers haar hart? Vera had het niet aan me verteld. Wel dat ze om te praten met een vriendin weg was, niet met wie. Bewust verzweeg ze dat. Ik had immers al zorgen zat?
En ik was allang blij dát ze eindelijk ging praten, met wie dan ook.

Gelukkig verloopt het ziekteproces van vader heel voorspoedig en is hij met een dag of 12 weer thuis. Een lange weg van revalidatie wacht hem en ons. De aandacht gaat vooral daarheen.
Vera trekt steeds meer naar Dieke, maar dat weten wij niet. Het contact wordt weer meer en dieper en ze weet niet hoe ze daar los van moeten komen. Ze zien elkaar opeens weer regelmatig. Vera weet van Dieke dat ze alleen vriendschap wil, hoewel dat bij Vera anders ligt. En natuurlijk is contact via Whatsapp vlug, handig en er altijd. Dus de meiden kletsen bij en praten met elkaar over de gevoelens die ze delen. En dat waren vooral gevoelens van lichamelijke aantrekkelijkheid. En daarin gingen ze erg ver...
Te ver zelfs, naar christelijke maatstaven en naar eigen principes. Hoe lastig is dat voor Vera. Enerzijds dat fijne gevoel van lichamelijk contact, anderzijds het weten dat dit niet de bedoeling is.
En... hoe nu verder. Verkering hebben ze niet én willen ze niet. Dieke is daar met name heel stellig in. Vera erkent dit meer vanuit het principe en haar houding naar en geloof in God.
De emoties tollen door elkaar, dat snap je wel. Net na pa's ziekte wat nog verwerkt moet worden, dit er bij. En ondertussen allerlei andere dingen die de aandacht vragen. Veel te veel voor zo'n meid als Vera. Hoe moet dat verder?

Jesus is my friend forever

Zo langzamerhand wordt het zomer, de scholen gaan dicht, de kinderen even rust. Vera heeft altijd actie in d'r lijf, dus ook in de vakantie is ze heel erg actief. Ze bezorgd nog altijd haar krant in een vast wijk maar zal deze zomer ook mee doen met campingwerk: twee weken lang meewerken in het recreatie - en evangelisatieteam.

Het doet haar goed zo lang weg te zijn uit de vertrouwde omgeving. Monter en blij komt ze thuis. En voor de zoveelste keer denk ik: hèhè, ze is er weer.
Maar ook nu valt ze weer terug in haar eenzaamheid en verdriet, het gemis om Dieke speelt een gigantische rol in haar stemming en gevoel.

Met dat de zomer voorbijgaat, komt de datum van de tattoo dichterbij.
En als Vera aangeeft dat haar vriendin toch niet mee gaat en ze nu dus haar tante heeft gevraagd, trek ik mijn mond open.
"Zal ik mee gaan?"
Stomverbaasd staart Vera me aan. "JIJ????"

Ze vind het goed! Ze lijkt zelfs dolblij!
Ik vind het eng. In wat voor tent zal ik terecht komen??

Maar het valt mee. Een heel licht tot tattooshop verbouwde garage in een nette buurt, met een vriendelijke bazin die ons op ons gemak stelt. Mij, bedoel ik. Vera was het al :)

Mijn tijdschrift blijft onaangeroerd. Ik plof op een kruk naast Vera en met z'n drieën kletsen we een eind weg. Ondertussen doet de vrouw secuur haar werk.
Het voorbeeldje heb ik in mijn tas gestopt. Daar ga ik mee  evangeliseren. Gewoon, een beetje zichtbaar bij m'n bankpas opbergen :) Als moeder kan ik niet achterblijven toch?

Het resultaat is verbluffend. Je ziet het op de foto hieronder.
Maar natuurlijk rijst de vraag weer boven: is dit het dan wat helpt voor Vera???

Een afspraak bij de tattooshop

"Vier oktober."
"Wat?"
"Vier oktober komt-ie. Mn vriendin gaat mee."

Echt! Vera moet even iets duidelijker zijn.
"Oké... ik heb een afspraak gemaakt bij de tattooshop."

Het is ergens in juli als Vera deze mededeling ons doet.
Zeker weten dat ze nu niet over één nacht ijs is gegaan. Maar vasthoudend in haar eigen willetje is ze wel.

"Waarom???"
"Omdat ik het af wil sluiten. Daarom!"

Ik hoor daarin míjn  eigenwijze stem, mijn eigen doorzettingsvermogen en doordouwerij...
En ik weet: oké.
Het enige wat ik nu nog kan doen is begeleiden en confronteren met de gevolgen, ook als ze later oud is...

Mooi trouwens dat ze de tattoo niet direct mocht (!) zetten van de eigenaar. Eerst goed over na denken, besef wat je wilt doen, bespreek het met je ouders, over drie maanden ben je de eerste.
Kijk, deze vrouw mag ik wel, al vind ik het helemaal niet fijn wat Vera gaat doen. Maar vooruit, er zijn ergere dingen. Of... is het niet zo simpel?
Vader kan er niet over uit. Hij zucht... en nog eens... en zegt niets. Wil het er niet over hebben. Zegt Vera wel nu alvast dat ze niet op hem hoeft te rekenen, dat ding niet wil zien en dat het haar eigen verantwoordelijkheid is. En die neemt ze dan ook helemaal.

Bijbels gezien vind ik het lastig. Er staat ergens een tekst over inkerven in je huid.
Leviticus 19:28:
U mag vanwege een dode geen inkerving in uw lichaam maken en geen tatoeages bij uzelf aanbrengen. Ik ben de HEERE. 
Ja, vanwege een dode... Dieke is nog springlevend. Gelukkig maar. En de tekst die ze wil plaatsen blijft altijd springlevend, evenals haar Heere zelf... Dus...

In elk geval wordt Vera er op gewezen en laten we de verantwoordelijkheid ten opzichte van God aan haar over. Dat geeft rust. Op die manier kan ik er voor haar zijn. Met mijn eigen duidelijke mening en tegelijk als moeder om zo naar haar zienswijze en gevoel te luisteren. Gewoon, er zijn.

Loslaten en zinken

Vera is regelmatig bij haar tante te vinden. Daar kookt ze, daar praat ze en soms luistert ze ook. :)

Tante, mijn jongste zusje, heeft heel goede ideeën en helpt Vera waar ze kan. Ze ziet Vera worstelen met het alleen zijn, met haar herinneringen aan Dieke en met het loslaten.
Daarom stelt ze voor, na het praten hierover, het loslaten heel realistisch te maken. Symbolisch.

Zo gaan ze samen op zoek naar een bruikbaar beeld. Uiteindelijk zoekt Vera een grote, platte steen en schrijft daarop de naam: Dieke.
Onderweg naar huis stopt ze bij het kanaal. En met al haar kracht, maar nog meer met heel haar gevoel gooit ze. De steen vliegt door de lucht, een stevige plons verbreekt de stilte. Het water spat op, omhoog richting Vera. En terwijl de steen langzaam zinkt, worden de cirkels in het water groter en groter. Tot er een moment komt waarop niet te zien is dat daar een steen is neergesmeten. Losgelaten. Totdat alles weer gewoon lijkt.

Langzaam fietst Vera verder. Naar huis. Weg van het water. Weg van de steen. Weg van Dieke.
Maar losgelaten? Nee, ook nu is dat weer niet gelukt. Daar is iets hogers, iets machtigers voor nodig dan een steen met naam.

Misschien, denkt Vera, toch een tattoo??

Die vieze homo's? Excuses van dominee

Dank voor de mooie en lieve reacties op de eerdere blogs!!

Weet je nog van de clubavond? Dat dominee ook geïnformeerd was?
En verder terug in de tijd...
Weet je nog van zijn opmerking? Helaas is deze blog één van de meest gelezen stukjes. Natuurlijk prikkelt de titel en de reacties waren, logischer wijs, enorm. Ik heb het over: "Die vieze homo's, zei de dominee".
Wat kunnen we als christenen met onze grote mond vaak dingen zo snel kapot maken. Denken we er aan dat we Jezus' af horen spiegelen in ons doen en laten? Dat mensen dát willen zien??

Nou genoeg, voor ik een hele Bijbelstudie begin...

De dominee mailde onze Vera. Een maand of twee na die avond waarin ze voor de kerk haar coming-out deed. Met de verontschuldiging dat hij nu pas reageerde. Maar... Als ze eens praten wilde?
Nou Vera wilde dat wel. Via de mail Ze paste direct een lik-op-stuk-beleid toe en gaf  de dominee door dat ze niet dacht dat hij er veel van begrijpen zou. En dat ze mensen genoeg had om mee te praten. Al vrij snel hierna kwam er een mailtje terug. Met excuses!!!
Dominee had waarschijnlijk nooit veel rust gehad op zijn opmerking over 'die vieze homo's'. Want hij wist exact wat Vera bedoelde in de mail die zij hem stuurde.

Wat waren wij blij. Dat hij inzag dat hij zulke dingen niet kan zeggen. Als dominee spreek je namens God, ook op catechisatie. Wat je zelf vindt, moet je voor jezelf houden. Anders krijgen anderen vaak alleen maar verkeerde ideeën van Gods wil en het christenleven . Dus bood dominee zijn excuses aan voor de gedane uitsprak. En ja, al was het heel erg laat, het deed wel goed. En hij was blij dat Vera mensen genoeg om zich heen had.
Omdat dominee binnen vier weken met emeritaat, zoals dat zo mooi heet, zou gaan, was het voor hem zo net zo makkelijk. We zouden het niet van hem willen dat hij zich nog in deze problematiek zou  moeten gaan verdiepen.
Toch ben ik blij dat hij, ook al heeft hij nu geen eigen gemeente meer, hier toch over na heeft kunnen denken. Misschien is zijn visie veranderd. In elk geval weet hij nu dat er ook mensen als Vera in de kerk zitten. Dat doel is bereikt!

Eenzaamheid met jou in mijn hart

Ik wacht op je, teveel hoop. 

Mijn lichaam zo pijnlijk, mn gevoel verdooft. 

Mn verstand zo helder, laat haar gaan, laat haar los. 

Mn gevoel dringt op. Ik wil je terug ik wil je hier! 

Frustratie op de top, mensen wachten op de ware die morge komen zal. 

Jij bent er niet. Jij komt niet. 

Maar ik heb een ware, want God is er al en die avond was verstand sterker.  

Bracht de relatie tot een val. 

De val is diep de val is lang. 

Al meer dan een halfjaar zweef ik Ergens.

 Gevoel is daar, verstand hier en ik? 

Ik weet et allemaal fftjes niet meer. 

Ergens...de plek waar een wezen nooit komt. 

Ergens...de plek waar et monden verstomd. 

De taal van de liefde is ver te zoeken. 

Uitdaging en juiste keuzes zoeken hier hun weg. 

Een keuze, bijna onmogelijk, teveel voor 1 mens te dragen. 

Daarom is op Ergens zo weinig te vinden, geen liefde, maar eenzaamheid. 

Verwarring en twijfels zijn hier te zoeken. 

Uitzichtloosheid voor de zwakke. 

 Vechten meid, vechten zul je! 

De strijd is lang, 't Gevecht is zwaar. 

Weg uit Ergens, terug naar verstand. 

Gevoel van eeuwigheid is dichtbij. 

Geef niet op! Strijd om in te gaan! 

Gevoel zal niet winnen, geluk vind z'n weg niet hier.

Genade is de boodschap...

maar mn hart wil jou ook nog zo graag.

Vera

Nog niet los

De rust lijkt hier wat weergekeerd. Na de coming-out op de club en in verband daarmee gesprekjes met gemeenteleden (er kwam zelfs iemand op bezoek!), komen we nu weer in wat rustiger vaarwater. Maar ik kan niet zeggen dat het goed gaat hier. Vooral met Vera niet. Ze lijdt. Ze rouwt. Ze is er wel, maar toch ook niet.

Het doet me pijn, mijn meisje zo te zien lijden. O ja. Ze lacht wel, ze doet mee, ze gaat haar weg. Maar ergens zijn we haar weer kwijt. Haar hart zit potdicht. Op slot.
Ik geef haar de tijd. Hoort bij dit soort verlies ook geen rouwproces? Het ontkennen van verdriet, het gaan accepteren van het verlies. het hoort er allemaal bij.
En toch snap ik het ook niet. Waar is God nu in dit hele proces? Ze heeft het uitgemaakt voor Hem, uit gehoorzaamheid. Waarom dan nu niet een beetje troost?

Het duurt lang, maar eindelijk ga ik het begrijpen. Vera heeft de keuze met haar verstand gemaakt. Een besluit, zonder het te willen. Haar hart is nog bij Dieke. Ze is nog niet los van haar. En ik vraag me af of ze wel los wil. Ze voedt zichzelf met de gedachten aan haar, aan de herinneringen, aan hoe het had kunnen zijn. Daarbij komt dat ik merk dat ze ook via facebook elkaar nog wel eens spreken. En anders is altijd de foto beschikbaar. Hoe heerlijk is dat als je verliefd bent?
Het klinkt misschien een beetje hard, maar zo bedoel ik het niet: Vera zit in de slachtofferrol en alleen de gedachten aan Dieke houden haar op de been.
Een depressie ligt op de loer. Het duurt allemaal heel lang. En wat ze ook praat, wat ze ook doet, het lijkt niet over te gaan, alleen maar erger te worden...

Een tattoo?

Het komt vast niet uit de lucht vallen, maar voor ons is het als een bliksem bij heldere hemel.
Vera wil een tattoo.

Nu ze weet wat Gods wil is in haar leven wat betreft relaties, lijkt het alsof ze het er als het ware in wil laten kerven. Ook ziet ze het als een afsluiten van deze periode.

De tekst? Daar is al stevig over na gedacht:

JESUS IS MY FRIEND FOREVER

De plaats? Ook nu twijfelt Vera niet: Op de rechter bovenarm. 

Wij hebben er zo onze twijfels over. Is dit dan wat God van je vraagt? Anderzijds vind ik het wel een mooi idee, maar daarover verschillen we als ouders van mening.  

Daarbij komt de leeftijd om de hoek kijken. Vera is 18+, dus ja, wat kun je nog behalve er goed over praten? 

Een vriendin van de club komt met een prachtig alternatief: ze geeft Vera een hangertje cadeau. Papa vult het aan met een kettinkje en zo draagt Vera nu toch de tekst bij zich, die ze graag ingekerfd had.

Maar... ik vraag me af of dat genoeg is. Nu lijkt ze tevreden. Maar Vera is over het algemeen nogal duidelijk over wat ze wilt. En meestal gaat dat haar ook lukken. Van wie ze dat heeft, dat verklap ik hier even niet... :)

Wat de clubleiding mailde

Aan de ouders van de club,

Vanavond hebben we met elkaar tijdens de Bijbelstudie stilgestaan bij het thema ‘homoseksualiteit’. We hebben hiervoor gekozen omdat één van onze jongeren hiermee worstelt. Het is erg moedig van Vera om hiervoor aandacht te vragen, en hiermee naar buiten te komen. In de periode voor deze avond hebben we als clubleiding en jeugdambtsdragers samen met Vera de avond voorbereid. We hebben als club open met elkaar mogen spreken vanuit Romeinen 1:25-27 en 1 Korinthe 6:10,11

We hebben vanavond een mooi en open gesprek mogen hebben met elkaar, waarin we uitgesproken hebben dat we de homoseksuele praktijk afwijzen maar dat we de mensen met homoseksuele gevoelens niet kunnen negeren of veroordelen. Ook hen horen we lief te hebben en te helpen. Net als de andere jongelui van de groep, zien we ook Vera waardevol voor God en de mensen om haar heen. Bovendien hebben we allemaal onze eigen strijd tegen onze zwakten en tekortkomingen te voeren.

Het leek ons goed om jullie hiervan op de hoogte te brengen. Misschien blijven onze jongelui hiermee rondlopen. Het is belangrijk voor hen om hierover op een vertrouwde plek te kunnen praten. Vera heeft een grote stap durven zetten en het is belangrijk dat we hier, jong en oud, op een integere manier mee omgaan. Het is belangrijk om biddend om Vera, haar ouders, broers en zusje heen te gaan staan.

Hartelijke groet,

De Clubleiding

Gemeente-zijn met heel je hart

De clubavond is nu vastgesteld op 1 maart (2014).
Door alles wat er gebeurd is, ziet de clubleiding af van een gezamenlijke avond. De jongeren gaan apart en hen wordt verteld dat Vera lesbi is, na een Bijbelstudie en informatie over homoseksualiteit. De ouderen horen het van Vera zelf.

De jeugdouderling is op de hoogte gebracht van de gang van zaken. Hij gaat het toch doorgeven aan de dominee. Want, stel dat ouders met dit verhaal naar hem toegaan? Nou  ja, daar heeft hij wel gelijk in... Maar spannend blijft het. Gezien de opmerking van de dominee denken wij wel te weten hoe hij er in staat...

En terwijl onze meiden op de club zijn, mijn man aan het werk is en de jongens op bed liggen, bid ik thuis voor de leiding, voor Vera, voor de jeugd en voor een goed ontvangst.

Opgelucht komen de meiden thuis. Het was een fijne avond. Vera's verhaal werd goed ontvangen. Er waren er best veel die met haar mee leefden en haar een bemoedigende hug gaven.

Tijdens deze avond schreef de clubleiding een mooie mail over wat er was besproken en hoe het was gegaan, gericht aan alle ouders. Zodat ze een goed vangnet voor hun kind konden zijn, mocht dat nodig wezen.

De volgende dag is er koffiedrinken na de kerkdienst. En wát is het bemoedigend verschillende ouders te spreken over deze situatie. We hebben topgesprekken en Vera krijgt complimenten voor haar openheid. Veel ouders proberen in te voelen wat het inhoudt, steunen ons en leven mee.
Hoe gaaf is dat! Dat er mensen zijn in de kerk, die zo'n beetje alles van je weten, maar toch van je blijven houden!
Dat is gemeente-zijn met heel je hart.

Homo's horen erbij in de kerk!!

De rust lijkt inmiddels weer wat weergekeerd in huis, maar feit is dat Vera door een rouwproces moet, wat erg veel van haar vraagt. Het is een bezig bijtje, dus ik vraag me af of ze wel kans krijgt er voldoende tijd voor te nemen. Of misschien ziet ze dat niet zitten? Is de confrontatie nog te groot? Is ze aan rouwen nog niet toe?

Het dagelijks leven gaat door. Dat merken we aan alles. Het wordt wat meer voorjaar, de avonden worden wat langer, de zon schijnt wat meer en we genieten er van!
De clubavond, die goed was voorbereid door Vera en de leiding, is op de lange baan gezet. Het is voor Vera te moeilijk, voor de leiding té ingewikkeld geworden.

Maar toch... Vera gaat door en zet door. Een nieuwe datum wordt gepland. Want Vera wil hoe dan ook wél dat het thema homoseksualiteit breed besproken wordt door de kerk en dat het een onderwerp wordt waar je over mag praten. Ze wil laten zien dat het kan: je kunt zomaar in de kerk zitten én lesbi zijn. Het één sluit het ander niet uit. En ze zijn er! Dat bewijst onze dappere dochter maar weer! En lezer, denk vooral niet dat ze in jouw kerk niet zitten!! Ze zijn er, maar stappen er ook vaak uit, vanwege het onbegrip door gemeenten. Wat een schuld ligt hier in mijn hart en in die van vele gemeente(lede)n...
 Laten we daarvoor waken met elkaar, houd ze er bij, oordeel niet, maar neem deze mensen in liefde op in jouw gemeente. Ze horen er bij!!!!

Leg je schuld maar bij Jezus neer

Het is wat mij betreft al bedtijd, als de deurbel die zondagavond nog gaat. Verbaasd maar nieuwsgierig open ik de voordeur. Een beetje aarzelend, want ik loop al in mijn badjas. Ik ben zo ontzettend moe en wil lekker op tijd het bed in.
Peter staat voor de deur. Peter, misschien ken je hem nog van eerdere blogs. De man die Vera's vertrouwen heeft. Clubleider en onze vriend. Aan hem vertelde ze het eerst dat ze lesbi is.
Zwijgend laat ik hem binnen.
"Tja, als ze mijn sms-jes niet beantwoord en de telefoon wegdrukt, kom ik maar even."
Ik zie Vera toch wel een beetje schrikken. Peter, duidelijk en direct als altijd valt direct met de deur in huis. Nog voor hij op de bank neerploft, begint hij te praten. Ik trek me terug. Ga wat achter in de kamer zitten, niet zichtbaar, niet hoorbaar. Naar bed? Geen denken aan!


Peter gaat behoorlijk te keer. Angstvallig houd ik mijn dochter in de gaten. Maar ik zie dat ze het aan kan. Misschien is dit dus wat ze nodig heeft?
"Zit jij nu een beetje zielig te doen. Mijn telefoontjes wegdrukken. Maar zo makkelijk kom je niet van je af, meissie."
"Ah, je ervaart niets van God? Wat denk je nu zelf? Je bent al maanden tegen Hem in aan het gaan en nu je eindelijk luistert, moet Hij maar direct weer voor je klaar staan en je geven wat je wilt?"
Zo hé, die hakt er in. Ik weet nu zelfs nog woordelijk hoe hij het zei. Kom op, denk ik bij mezelf. Mag ze alsjeblieft ook verwerken? Liefdesverdriet hebben? Rouwen?
Even denk ik er over na om hem er uit te zetten. Maar ik ken hem. En ik ken Vera ook. Vera weet wie het zegt en hoe hij het bedoelt. En ja, misschien heeft ze dit toch wel nodig??

Gelukkig, er wordt gewezen op Gods pijn als we ongehoorzaam zijn. Maar ook op de verzoening en op de verlossing door Jezus! Al pratend komt Peter er achter dat Vera bomvol schuldgevoel zit. En dat ze niet weet wat ze daar mee moet. Gelukkig is Jezus niet alleen voor de zonden, maar ook voor de schuld gestorven. Is Hij weer opgestaan, is Hem recht gedaan en door Hem mogen wij vrij tot de Vader komen. Wat een heerlijke boodschap voor mijn dochter, die daar zo mee worstelde.


Wat is het mooi dat ik haar weer zie lachen, als Peter een uur later de voordeur weer uitbonsjoerd. Nee, we hebben hem er toch niet uitgezet. We zien dat deze boodschap echt nodig was. Vera ervaart nu wat meer rust en heeft weer mogen ervaren dat ze altijd bij Jezus terecht kan. Niemand is té voor Hem. En zo stuurt God mensen naar ons toe om, waar wij het niet meer zo goed weten, raad en wijsheid te brengen. Dat geldt ook nu nog. Bij Hem mag je komen, ook jij ja, iedereen is welkom!

Een moeilijke beslissing

"Het is uit..."
Moedeloos klinken de woorden me tegemoet. Ook wat bozig, net of ze zeggen wil: en het is jouw schuld.
De opluchting van mijn kant blijft uit. Moet ik blij zijn? Verdrietig? Ik ben het allebei niet. Hoe kán ik blij zijn, nu ik weet dat mijn dochter zoveel pijn moet doorstaan?
Hoe kán ik verdrietig zijn, als ik weet dat dit wel de wil is van God?
Een loden last ligt op me, plet me, is ook op Vera.
Voor haar geen loskomen van Dieke, geen God die troost, geen mens die helpen kan.
Voor haar ligt een diepe poel van modderige eenzaamheid...
Hoe nu verder?
Wat te doen?
Hoe te troosten?


Ik weet niet meer wat ik gedaan of gezegd heb. Misschien ben ik alleen maar bij haar geweest, als de vrienden van Job, die eerste week.
Misschien heb ik wel dingen gezegd, zoals die vrienden later deden. Dingen waar ze niets aan heeft gehad.
Want, ten diepste begrijp ik het niet. Ik heb het niet meegemaakt en kan niet inkomen wat dit voor haar moet zijn.
En stiekem ben ik ook wat teleurgesteld in God.
Kom op zeg, nu heeft ze gedaan wat U aangaf dat ze moest doen, maar nu dan? Waar blijft U nu dan met Uw troost, met Uw vaderlijke goedheid en zorg?


Ik begrijp het niet. God waar bent U nu???

Ernst van de zaak

"Ho is", roept opeens Vera vanaf de bank. Lekker lui ligt ze daar met haar laptop een beetje op facebook heen en weer te gaan.
"Er begint iemand tegen me te praten!!"
Nu is dat niet heel bijzonder, volgens mij. Er is daar op dat scherm altijd wel wat te praten. Mensen te over die Vera benaderen voor ditjes of datjes, voor belangrijke zaken en voor flauwekul.
Maar nu is het anders.
"Het is Ernst van de zaak".
En dan leest ze voor: "Ha Vera. Ik ken jou niet, maar ik werd geleid om op jouw naam te klikken. Is er iets waar ik voor kan bidden?"
We zijn er stil van. Hier is iemand, een evangelisatiegroep, die luistert naar de stem van God en doet wat de Geest hem ingeeft. Iemand die zomaar met Vera gaat praten, terwijl hij haar helemaal niet kent. Iemand, die zichzelf de Ernst van de zaak noemt, maar dat ook heel ernstig opvat.
Vera doet haar verhaal. Over lesbi-zijn, verliefd worden, verkering krijgen, God kwijt zijn.
En dan antwoord 'Ernst' het volgende:


Soms is het moeilijk, maar moet je slecht loslaten om goed te ontvangen
daarna zul je goed los moeten laten om beter te kunnen ontvangen
en dan zul je toch uiteindelijk ook beter moeten los laten om het beste van God te kunnen ontvangen.


Ga daar maar eens even over nadenken!

Hieronder een filmpje van deze groep. Niet mijn stijl, maar ze zeggen wel de waarheid.

Genees heel mijn hart door de Heilige Geest

Ma, je hebt helemaal niet verteld dat je ook gezongen hebt.
Ik kijk verbaasd op. Gezongen? Eh...
Die nacht weet je wel, waar je over blogt. Toen heb je gezongen.
O?
Vera helpt me uit de droom en opeens weet ik het weer, zij het maar een klein fragmentje.

Boven Vera's bed hangt een prikbord, vol met dingen waar ze waarde aan hecht en wil bewaren.
Ook onderstaande poster, ooit een keer gekregen bij de PIT van de HGJB.

Heer', U kent mijn verlangen om in vrijheid te leven
Niet gebonden tussen muren, die mijn bange hart omgeven
Uw Waarheid bevrijdt,
Uw Liefde geneest heel mijn hart
door de Heilige Geest.

Of ik nu gezongen heb of dat ik gebeden heb, of misschien wel allebei, dat Vera het onthouden heeft, is voor mij een heel bijzonder iets. Kennelijk heeft het indruk gemaakt, een zingende moeder in de nacht. Met een brok in de keel en tranen in haar stem...

Ik wil Dieke, maar ik wil ook God

Hè, wat hoor ik toch. Langzaam til ik mijn hoofd op. Rode cijfers geven aan dat het nog geen tijd is om op te staan. Waar ben ik wakker van geworden?
Dan hoor ik het: Vera.


Zachtjes sta ik op en ga naar haar toe. Haar zachte gesnik gaat over in een harder gehuil en schiet door naar een luid gekrijs.
Stil zit ik naast haar en wrijf over haar rug.
Wat moet ik zeggen? Zo'n intens verdriet, zo'n diep verdriet.
In die donkere kamer zie ik duisternis én ervaar ik heel sterk duisternis. Ik ervaar een machtsstrijd tussen God en satan. Zo donker, zo eng, zo intens is deze duisternis. Alsof ze samen aan het vechten zijn om mijn kind. De rillingen schieten door me heen en ik word ijskoud. Wat ís dit?


Dat ik strijd voel tot in de sfeer van de slaapkamer is niet zo verwonderlijk. Vera zelf ervaart die strijd ook heel diep als ze het uitschreeuwt:
Ik kan niet kiezen!!! Ik wil Dieke, maar ik wil ook God. En nu ben ik God kwijt!!!


Haar geschreeuw gaat door merg en been. Wonderlijk genoeg wordt er verder niemand wakker van.
Maar ik, wat moet ik? Ik wil troosten, maar hoe? Wat kan ik zeggen, wat kan ik doen?
Er alleen maar zijn is nu het beste. En luisteren. Vooral alleen maar luisteren. Naar het gehuil. Want woorden komen er bijna niet.


Het blijkt dat Vera sinds ze verkering heeft niet meer kan Bijbellezen, dat ze God kwijt is en in een innerlijke onrust verkeerd. Zo intens dat zelfs ik die oorlog in haar meevoel.
Als ze weer wat rustiger is geworden bid ik met haar. Niet dat ze mijn wil doet, niet dat ze eigen wil doet, maar dat God haar duidelijk maakt wat Zijn wil is en dat ze dat gehoorzaamt.


Later lezen we een artikel van een lesbi, die zegt dat ze mét verkering altijd het gevoel heeft dat er Iemand ontbreekt en dat ze zonder verkering ook het gevoel heeft dat er iemand ontbreekt.


En in mij huilt het: o God, is dát dan haar toekomst, een toekomst met een altijd ontbrekende factor, W(w) ie dat dan ook is?

Het is haar verantwoordelijkheid

Geschokt ben ik.

Mijn man voelt zich geroepen om dit op het censura morum aan te gaan geven. Vera is en doet, dus…

Ik probeer te redden wat er te redden valt en stel voor dat we de ouderlingen, waar we pas en goed gesprek mee hadden en die onder de indruk waren van Vera’s getuigenis, uitnodigen voor een gesprek, nog voor de week van voorbereiding. Misschien kunnen zij ons dan ook tips geven en hoe hier mee om te gaan, hoe de gemeente hier mee om moet gaan. Mijn man gaat hier positief op in. Gelukkig, dat betekent nog een week of 10 daar vandaan geen gezeur...

 

Zus geeft een goede tip. Ze ziet mijn verdriet, ze hoort me praten tegen Vera en zegt: u hebt nu genoeg gezegd ma. Ze weet onderhand wel hoe u er over denkt en ze moet dit zelf kiezen. Dit is haar keuze en dus haar verantwoordelijkheid. Wat een wijsheid van mijn dochter. Ze heeft zo gelijk. En al leg ik het tien keer bij de voeten van de Heere, ik neem het elke keer weer mee. Dat is het probleem.

Vera moet hier zelf mee handelen en leren, haar neus stoten of doorgaan op de weg die ze ingeslagen is. Ik sta er bij en kijk er naar… Meer kan ik niet. Ik zou willen dat ik ze uit elkaar kon zetten, die meisjes om ze zo tot een keuze te laten komen die helemaal van hen zelf is, vooral van Vera. Omdat ik heel erg het idee heb dat ze meegenomen is in de meeslepende motivatie van Dieke. Ik zie dat ze echt heel erg verliefd is. Maar op Dieke of op de liefde zelf?

Maar ach, al reis je de hele wereld in je uppie rond, nog steeds zal het contact er zijn dankzij skype, facebook en al dat soort gein. Je moet wel heel bewust alles uit zetten wil je tot bezinning komen over wat je nu echt wilt. In die zin is het niet meer zoals vroeger, dat als je verkering even niet lekker liep, je afstand nam. En afstand nemen, dát willen ze niet. Maar dat is dan ook wel begrijpelijk, als je zo dol bent op elkaar!

In gesprek met Vera

Honderden gedachten vliegen door mij hoofd, ik word er doodmoe van. Niet één nacht, maar meerdere. Vooral overdag kan ik niet los komen van al die gedachten.

Laat ze nu zo al haar principes gaan? Hoe zit dat met de kerk? Met het heilig avondmaal? Ze is al belijdend lid en nu deze keuze? De kerkenraad zal niet makkelijk mee gaan. Per slot van rekening is het tegen de bijbelse principes in om een relatie aan te gaan en dus zal ze niet langer geaccepteerd worden. Ik ben het daar ook in zekere zin mee eens. Het toegeven aan deze gevoelens is ingaan tegen God. De Heere is daarover zo duidelijk. En nu dan? Als het avondmaal wordt? Censura morum en zo, lekker is dat. Al die mensen die het gaan weten, merken en dan niet meer accpeteren. Of juist heel makkelijk doen, want volgens Vera is op facebook iedereen blij voor haar.

Ik bestorm dag in dag uit, nacht in nacht uit de hemel: O God! Laat haar zien wat Uw wil is. Ik gun haar deze liefde zo, maar ik gun haar nog meer de liefde van U! Ik wil haar niet zien afdwalen van Hem en Zijn Woord. Het is zo dubbel, zo ontzettend dubbel. Ik weet niet hoe ik dit los kan laten, zonder met Vader te praten over alles.

Natuurlijk praat ik ook met Vera. Vera, ik heb de hele nacht liggen denken… Ja dat zal wel je…. Aan Lazarus. Huh? Vragend kijkt ze me aan

Je weet wel, Lazarus en die rijke man. De rijke man vraagt Abraham of lazarus terug mag naar de aarde om zijn broers te waarschuwen. Abraham antwoord dan dat dat niet nodig is: ze hebben de profeten.

Nu zeg jij Vera, dat je samen met Dieke bidt, dat je wacht op een gevoel die zegt dat dit wel of niet goed is, maar ik denk niet dat God altijd spreekt door het gevoel. God heeft zijn Woord gegeven, heel duidelijk. Hij zegt dat homoseksualiteit een gruwel in Zijn ogen is. Hij gaf Adam een vrouw, geen man.

Logisch, anders kwamen er geen kinderen. Ach, voor de duidelijkheid had God ook wel twee stellen kunnen schapen: een hetero en een homo. Maar dat deed Hij niet. God zei ook niet dat het goed is dat de mens zijn ouders verlaat en een ander mens aanhangt, maar dat de man zijn ouders verlaat en zijn vrouw aanhangt. Hoe duidelijk kan het zijn!

Vera ziet het niet. Liefde maakt echt blind!

Een ander gesprek.

Hoe zie je de toekomst? Trouwen? Niet in de kerk. Je kunt alleen in die kerk trouwen als lesbisch stel, waar meer dingen zijn die onbijbels zijn. Samenwonen? Kom nou? Ga je echt alles opgeven? Je club je belijdeniskring, je gemeente, je God?

De standvastige Vera, die bekend staat om haar doelgerichtheid, haar doorzettingsvermogen en onverzettelijkheid lijkt inderdaad alles op te geven voor die ene liefde. En o wat begrijp ik haar. Maar wat zal ze een oordeel over haar heen krijgen, terwijl wij niet zouden moeten oordelen. Ik merk het bij mezelf. Ik ben bang. Zo bang. Voor al die mensen bij ons in de kerk die hun oordeel gaan uitspreken. Jij Vera, nee jij doet niet meer mee. Jij praktiseert en dus begeef je je op verboden terrein. Want het is zo duidelijk: wie in de zonde blijft leven, zal niet aan het heilig avondmaal deel kunnen nemen. Niet aan Mijn lichaam en Mijn bloed. Niet. Niet.  Helemaal niet!

Ratelderatelderatel... ik wil één ding en da's: haar overtuigen... Maar nee, dat is niet wat ik had moeten doen...

Als ik maar niet...

Die nacht (9-1-2014) komen woorden van Vera weer terug. Als of ik ontdooi.. :)
"We hebben er samen voor gebeden. En afgesproken dat als we voelen dat het niet van God is, we het dan uitmaken."
Mooi! Dat jongeren dat doen, samen bidden in de verkeringstijd.
Maar... ergens zit een maar. Voel ik me nog te veel verward? Of is het van God uit? Ben ik te bezorgd? Moet ik het en haar loslaten?


Opeens weet ik het: heel scherp komt het beeld naar voren van Abraham en Lazarus. Samen in de hemel. (Lukas 16: 19-31, De Bijbel) Terwijl zij genieten van Gods aanwezigheid, doet de rijke man in de hel een verzoek aan Abraham: stuur Lararus terug naar de aarde, zodat hij mijn broers kan waarschuwen. Maar Abraham zegt hem: zij hebben Mozes en de profeten...


Je kunt natuurlijk je eigen weg gaan en bidden om rust, maar is dat het? Ook als je rustig blijft? Heeft God niet de Bijbel gegeven tot onderwijs? In plaats van dat Hij tot gevoel spreekt?


Maar o wat moeilijk is dat, want ik wil dit geluk ook niet van Vera af pakken. Ik heb makkelijk praten: maak uit! terwijl ik elke avond lekker met mijn mannetje het bed in duik. Met hem alles bespreek en me veilig voel bij hem. Gun ik dat Vera niet?


En.. stel dat ik het mis heb? Stel dat God zo'n relatie wel goed keurt? Trouwens ze zijn nog niet getrouwd, dus es effe rustig!! Vermanend spreek ik mezelf toe.
Maar toch.. de onrust blijft.
En ik voel me heel verantwoordelijk voor wat Vera nu doet. Is het niet mijn schuld. Als ik ...
Ik ga hierin heel ver. Te ver. Ik verwijt mezelf zelfs dat ik getrouwd ben: als ik dat niet had gedaan, was er nu niet zo'n verdrietig meisje en deed ze dit niet.


Mijn angst en verdriet gaan alle perken te buiten en ik verlies mezelf er helemaal in.
Niet iets om trots op te zijn, niet iets om over terug te denken.
Maar ja, ik ben moeder en wil mijn kind gelukkig zien...

Nu mijn dochter verkering heeft met Dieke...

Dus nu hebben we verkering.
Het klinkt een beetje aarzelend. Niet zoals zou moeten. Een dochter die verkering krijgt zou dat moeten kunnen jubelen van blijdschap, maar Vera zegt het wat voorzichtig.
-Oké? zeg ik en diep van binnen voel ik me bevriezen.
Ik verander in een ijspegel op een onbewoond eiland ver van iedereen.
Ik zit wel op bank, maar ben er niet.
Ik zie Vera wel, maar toch niet.
Ik praat er, maar ook niet.
Ik ...ik weet het niet... ik was helemaal weg, helemaal van de kaart en gigantisch in de war. Niet te beschrijven.
Intussen begint Vera, nu onze reactie haar meevalt, enthousiast te vertellen. Ik luister, maar hoor haar niet. Reageer, maar ík ben het niet.

Die nacht liggen mijn man en ik allebei wakker. Ik merk het, maar zeg het niet. Ik ben er even helemaal niet meer. Ik voel me zó verscheurd.
Moet ik nu niet blij zijn voor onze oudste? Maar...ze zou toch niet aan een relatie beginnen? Ze heeft geen woord gehouden. Maar ja, liefde is zó sterk. Zó sterk dat het zelfs onze Vera heeft overvallen. Dat zelfs zij al haar principes en regels aan de kant heeft gezet. Zij, die altijd gaat waar voor ze gaat. Zij, die geen blad voor de mond neemt als het over haar mening gaat. Die anderen altijd probeert te overtuigen van háár gelijk. Zij, die gaat voor eerlijk duurt het langst en houd je aan je woord. Zij, mijn dochter. Mijn lieve oudste dochter van wie ik zoveel houd. Zij, zij heeft verkering. Met Dieke. Als wij ons niet aan ons woord houden zou ze gezegd hebben: Hé, dat was niet afgesproken!
Maar wij, wat moeten wíj nu zeggen???