Een moeilijke beslissing

"Het is uit..."
Moedeloos klinken de woorden me tegemoet. Ook wat bozig, net of ze zeggen wil: en het is jouw schuld.
De opluchting van mijn kant blijft uit. Moet ik blij zijn? Verdrietig? Ik ben het allebei niet. Hoe kán ik blij zijn, nu ik weet dat mijn dochter zoveel pijn moet doorstaan?
Hoe kán ik verdrietig zijn, als ik weet dat dit wel de wil is van God?
Een loden last ligt op me, plet me, is ook op Vera.
Voor haar geen loskomen van Dieke, geen God die troost, geen mens die helpen kan.
Voor haar ligt een diepe poel van modderige eenzaamheid...
Hoe nu verder?
Wat te doen?
Hoe te troosten?


Ik weet niet meer wat ik gedaan of gezegd heb. Misschien ben ik alleen maar bij haar geweest, als de vrienden van Job, die eerste week.
Misschien heb ik wel dingen gezegd, zoals die vrienden later deden. Dingen waar ze niets aan heeft gehad.
Want, ten diepste begrijp ik het niet. Ik heb het niet meegemaakt en kan niet inkomen wat dit voor haar moet zijn.
En stiekem ben ik ook wat teleurgesteld in God.
Kom op zeg, nu heeft ze gedaan wat U aangaf dat ze moest doen, maar nu dan? Waar blijft U nu dan met Uw troost, met Uw vaderlijke goedheid en zorg?


Ik begrijp het niet. God waar bent U nu???

Ernst van de zaak

"Ho is", roept opeens Vera vanaf de bank. Lekker lui ligt ze daar met haar laptop een beetje op facebook heen en weer te gaan.
"Er begint iemand tegen me te praten!!"
Nu is dat niet heel bijzonder, volgens mij. Er is daar op dat scherm altijd wel wat te praten. Mensen te over die Vera benaderen voor ditjes of datjes, voor belangrijke zaken en voor flauwekul.
Maar nu is het anders.
"Het is Ernst van de zaak".
En dan leest ze voor: "Ha Vera. Ik ken jou niet, maar ik werd geleid om op jouw naam te klikken. Is er iets waar ik voor kan bidden?"
We zijn er stil van. Hier is iemand, een evangelisatiegroep, die luistert naar de stem van God en doet wat de Geest hem ingeeft. Iemand die zomaar met Vera gaat praten, terwijl hij haar helemaal niet kent. Iemand, die zichzelf de Ernst van de zaak noemt, maar dat ook heel ernstig opvat.
Vera doet haar verhaal. Over lesbi-zijn, verliefd worden, verkering krijgen, God kwijt zijn.
En dan antwoord 'Ernst' het volgende:


Soms is het moeilijk, maar moet je slecht loslaten om goed te ontvangen
daarna zul je goed los moeten laten om beter te kunnen ontvangen
en dan zul je toch uiteindelijk ook beter moeten los laten om het beste van God te kunnen ontvangen.


Ga daar maar eens even over nadenken!

Hieronder een filmpje van deze groep. Niet mijn stijl, maar ze zeggen wel de waarheid.

Genees heel mijn hart door de Heilige Geest

Ma, je hebt helemaal niet verteld dat je ook gezongen hebt.
Ik kijk verbaasd op. Gezongen? Eh...
Die nacht weet je wel, waar je over blogt. Toen heb je gezongen.
O?
Vera helpt me uit de droom en opeens weet ik het weer, zij het maar een klein fragmentje.

Boven Vera's bed hangt een prikbord, vol met dingen waar ze waarde aan hecht en wil bewaren.
Ook onderstaande poster, ooit een keer gekregen bij de PIT van de HGJB.

Heer', U kent mijn verlangen om in vrijheid te leven
Niet gebonden tussen muren, die mijn bange hart omgeven
Uw Waarheid bevrijdt,
Uw Liefde geneest heel mijn hart
door de Heilige Geest.

Of ik nu gezongen heb of dat ik gebeden heb, of misschien wel allebei, dat Vera het onthouden heeft, is voor mij een heel bijzonder iets. Kennelijk heeft het indruk gemaakt, een zingende moeder in de nacht. Met een brok in de keel en tranen in haar stem...