Tijd voor de coming-out

Het gedingdong van de deurbel doet me opspringen van schrik.
Zit ik net lekker...
M'n man ligt languit op de bank te pitten en hoort de bel niet eens. De kinderen zijn alle vier bezig met hun eigen ding, waardoor ik net even lekker zat.
Ik trek de voordeur open.
Stomverbaasd staar ik de man voor me aan.
"Kom binnen, Peter. Ik wist niet dat het al zo laat was!"
Ik kriebel mijn man wakker.
"Hé joh, Peter is er al, het is zeker al half acht!"
Maar een blik op de klok vertelt me anders: half zeven.
"Ik ben wat eerder gekomen. Ik moet even wat bespreken."
Oké, mij best. Peter is clubleider van Vera en evangelisatiemaatje van mijn man. Samen de deuren langs. Maar er moet eerst nog wat doorgesproken worden. Prima, ga je gang.
Ik trek me terug en Peter zakt behoedzaam op de bank neer.

Maar na wat heen en weer geklets over nietsdoende zaken vraagt Peter míj te mogen spreken op de gang.
Oké, best. Peter is een man die recht voor z'n raap kan zijn en veel verbaasd me niet van hem. Dus loop ik achter hem aan de gang op, man beduusd achterlatend. :-)

"We gaan even naar boven, meldt Peter. Vera wil je iets vertellen."

Opeens breekt het zweet me uit. Er overvalt me een ontzettend opgelucht gevoel, gelijkertijd een bezwaard hart. Nu? Twintig december? Net voor de kerst en de kerstvakantie? Beetje onmogelijke tijd voor een coming out, gezien de drukke dagen en  de onrust die het in huize Bos met zich mee brengt...

Vera is niet op de kamer, maar kennelijk weet Peter dat. Hij geeft een schreeuw naar zolder.
"We zijn er! Kom je??"
Alsof hij thuis is.
Maar het scheelt me niets.
Als het nu dan moet, vind ik even alles goed.

De traptreden kraken. Terwijl ik op Vera's bed neerplof zet ik me schrap voor wat komen gaat.
Voor wat zíj gaat vertellen maar ook voor wat ik moet gaan opbiechten...
Een stil gebed schiet naar de hemel, als Vera zich naast mij neer laat vallen.

Daar gaan we dan...