donderdag 28 februari 2013

Vader en zus, hoe reageren zij?

Het is zo waar wat Kleinood in haar reactie op het vorige blogje schrifjt: God is er bij. Maar het waren toen wel mijn gedachten. Mijn gedachten stroken niet altijd met Gods Woord... jammergenoeg. Je reactie was erg bemoedigend. Dank je wel. Ook jou Ron begrijp ik. Je aarzeling om te reageren, je begrip voor de dominee. Je lieve woorden. Dank je wel!
We voelen ons erg gesteund en bemoedigd door de reacties op blog en via mail. Allemaal dank je wel. Dat wil ik maar even zeggen..

Hoe nu verder? Daar was ik gebleven de vorige keer. Hoe nu verder?
"Hoe wil je verder, Vera? Wat jij wil, dat is het belangrijkst".
We zitten nog steeds bij elkaar op het bed. Vertwijfeld kijken we elkaar aan.

Er zijn hier zes mensen in huis.
De broertjes zijn te jong.

Zus is erg druk. Zullen we voor haar maar wachten op een heel rustig moment? Zomervakantie bijvoorbeeld, dat is een stil moment. Het is lastig over deze dingen een besluit te nemen. Liever zou je zeggen:"Hé, luister eens. Ik ben je zus, en val op meisjes. Dan weet je dat oké." Want verandert er voor haar eigenlijk wel wat? Ja, toch wel.
Het alleen al samen kijken naar jongens, waar Vera nog in mee gaat, iets wat voor zus heel belangrijk is...
Ik denk dat we heel voorzichtig met zus om moeten gaan. Vera en zij hebben een heel goede relatie. Een heel sterke ook. Maar kan deze relatie dit aan? Kan zus het aan? Of...
Vera wil de band graag zo sterk mogelijk houden. Begrijpelijk. Daarom kiezen we ervoor om het zodra het zomervakantie is, het tegen haar te vertellen. Ze is nu druk met school én met zichzelf. Op goede grond. Ze moet het rustig kunnen aanhoren, rustig kunnen verwerken en een plekje geven. Misschien zelfs even naar begeleidende gesprekken. Nu zou het haar te veel zijn, in combinatie met heel veel andere dingen.

Zesde Eerste persoon is vader. Papa! Vera kijkt me een beetje bang aan.
"Moeten we het hem vertellen?" Ja! Maar wanneer? Momenteel staat zijn baan nogal op de tocht en is hij erg nerveus, gespannen. Daarbij komt dat we alle drie, ook Peter, twijfelen aan zijn begrip. Vader is erg rechtlijnig. Ik ben er zelfs bang voor dat hij haar huppetee, zo uit huis zet. Vooral omdat de relatie niet sterk is, of moet ik zeggen, er geen relatie lijkt te zijn? Geen band, behalve dat ze enorm op elkaar lijken in karakter.
Ik wil er niet aan denken hoe hij gaat reageren. Hoe ik daarop reageer. Kost het ons het huwelijk, zo'n groot geheim vertellen? Ergens heb ik er niet zo veel verterouwen in. En Vera en Peter vatten dat.
We besluiten het papa te vertellen zodra het op zijn werk weer rustiger en minder spannend is.

Het is tijd. De broertjes moeten nodig naar bed, Vera moet zo nog verderop en Peter zou met mijn man nog deuren langs gaan. Bijna een uur hebben we boven gebivakeerd. Ernstig gepraat. Opgelucht lopen we de trap af. Het is gezegd! En...we houden nog meer van elkaar!

Maakte Vera voor me, op het strand, zomer 2012

1 opmerking:

  1. Het lijkt wel of er nooit echt een tijd is om een (moeilijk) geheim te openbaren aan degene die je dierbaar zijn. Juist omdat je weet dat de relatie met elkaar niet meer hetzelfde zal zijn (heel waarschijnlijk dan). Wel een moeilijke gedachte over de evt gevolgen die het zou hebben als 'pa' het weet... Neem nooit een beslissing tijdens heftige emoties en denk eraan hoe de Here Jezus zou hebben gehandeld, toch? Dat hoop ik voor jullie.

    BeantwoordenVerwijderen