Hoe vader reageert

"Zo? Is Vera uit de kast gekomen?"
De vraag van mijn man overvalt me.
"Eh...hoe bedoel je dat?"
"Nou ja, je zit niet voor niets ruim een uur boven met Peter en Vera. Dan heb je het niet over koetjes en kalfjes. Ze valt op meiden hè?"
Opgelucht bevestig ik wat mijn man al weet.
Hij weet het! Wat een prachtige verrassing. Niets verborgen te houden, niets meer om niet over te praten!

Nadat Peter naar huis ging en Vera naar haar afspraak ben ik de jongste kinderen naar bed gaan brengen. Opeens ging ik weer van homofilie naar de Kameleon, schoolpsalm zingen en bidden met jongste zoon. Het was een grote overgang, waar ik absoluut kracht voor kreeg om te doen. Terwijl ik het liefst een potje zou uithuilen, zong ik van Gods grootheid en trouw! Wat bracht God een troost door Zijn eigen Woord!

Toen de kinderen alle drie naar bed waren en we samen in de kamer zaten kwam mijn man met bovenstaande vraag. "Zo? Is Vera uit de kast gekomen?"
Ze is verliefd op dat ene meisje hè? Hij noemt een naam. Maar nee, dat is niet zo, dat heeft Vera me zelf verteld.
"Ik hoorde haar een poosje terug tegen dat meidje roepen: Ik hou van jou!"
Dat zegt als meiden onder elkaar niet alles, maar de kern is wel waarheid: ze valt op meisjes.
"Nou ja, zucht mijn man, het kan er nog wel bij!"
Ik begrijp direct wat hij bedoelt. Heb ik het zelf ook niet gedacht: we hebben al zoveel zorgen. Nu dit ook nog? Gelukkig hebben we een hemelse Vader, die met ons mee gaat!

Als de deur dicht klapt weten we dat Vera weer thuis is. Ik confronteer haar direct met de ontdekking: papa weet het! Ook bij haar lees ik opluchting, tegelijk met een brok onzekerheid. Met z'n drieen praten we wat. Vera stelt vader de vraag:"Hoe vind je het?"
Vader blijft wat vaag en na drie keer deze vraag te stellen help ik haar.
"Vera wil eigenlijk gewoon weten of je hoe dan ook van haar houdt en dit accepteren kan."
Dan zegt hij het: "Ja meisje, ik houd van jou!"
Het was erg lang geleden dat hij dát gezegd had of had laten merken. Wat een prachtige uitspraak!
Als ik een week of wat later vraag of hij het een beetje een plekje heeft kunnen geven is zijn antwoord heel makkelijk:"Ja hoor, tuurlijk." Er over praten doet hij niet. Niet met mij, niet met Vera.
Het lijkt of het accepteren oké, maar het 'praten over' taboe is.
En ik? Ook al mis ik het ontzettend dat we er samen niet over praten, ik zal het moeten accepteren. Hij is man, een rationele denker. Geen prater over zijn diepste gevoelens. Maar hij zei wel: "Ik houd van jou". Dat was het mooiste wat hij Vera kon geven. Hiermee zegt hij alles, ook dat ze mag blijven!