donderdag 21 februari 2013

Ons gesprek: de coming out

Inmiddels is alles weer wat gerelativeerd. Dank voor jullie lieve en bemoedigende reacties.
Afegelopen week merkte ik dat die 7 x 70 maal ook mij voor mij geldt, al zitten er nog wel wonden...

Terug naar het verleden.
Naar 20-12-2012. Wat een mooie datum! :-)

We zaten op bed. Vera en ik. Tegenover ons, in de enige aanwezige stoel op Vera's slaapkamer zat Peter. De roze muren schitterden door het zachte lichtje van de lamp.
Ons gesprek was zo intensief dat ik niet eens meer precies weet hoe het ging...
Maar sommige details weet ik juist wel:

We keken elkaar aan. Verbaasd en verbijsterd.
"Sorry", zo open ik het gesprek, "ik weet het. Want ik heb je dagboek gelezen. Wil je me dat alsjeblieft vergeven??" Mijn ogen moeten bol gestaan hebben van angst. Stel dat ze nee zegt? Stel dat ze er mee kapt mijn dochter te zijn. Stel dat ik haar moeder niet meer mag zijn???
Maar o wonder! Vera zegt :"JA!" Wat een opluchting, wat een genade.

Vera op haar beurt biecht ook op dat ze in de computer zat te kijken naar documenten die niet voor haar waren bedoeld. Maar wat is ze opgelucht! Mama weet het!
Ze vertelt over die middag, dat ze het artikel vond. Toen ze flauwviel van angst en schrik. Hoe ze Peter belde. Hoe hij er voor haar was en beloofde te komen.
'Snap je nu waarom ik niet kon eten?"
Ja dat begrijp ik wel.
"Hoe vind je het?" Nu is haar vraag angstig, haar gezicht is van me af  gekeerd.
Is ze net zo bang als ik? Bang dat ik haar eruit zet? Bang dat ze mijn dochter niet meer mag zijn? Dat ik haar moeder niet meer wil zijn?
"O kind, ik houd van jou! Ik laat je nooit gaan en laat je nooit alleen. Je bent veilig hier en mag zijn wie je bent. Hoe ik het vind? Heftig. Heel erg zwaar. Wat zal je leven vol eenzaamheid zijn. Nooit iemand die 's avonds op je wacht. Nooit iemand om alles mee te delen. Nooit iemand om te omhelzen en te knuffelen. Niemand die jou, alleen jou liefheeft op die ene speciale manier. Nooit."
Mijn stem breekt en zwijgend vallen we in elkaars omhelzing. Peter loopt netjes even weg, maar ik merk het niet eens meer op. Ik wil me niet helemaal laten gaan. Ik wil er immers voor Vera zijn? En ik doe ontzettend m'n best om tranen binnen te houden. Maar het lukt niet. Tuurlijk niet. Heb ik al niet een half jaar lang alles voor me gehouden? Met nooit iemand over gepraat. Gelukkig wil ik meer dan Vera van me vraagt en samen huilen we de opgekropte maanden, voor haar jaren! eruit.

Als we weer een beetje nuchter zijn, komen we op het punt: hoe nu verder?
Wie moeten we het vertellen? Wie niet? Ik laat de keuze helemaal aan Vera. Deze beslissing is niet aan mij, al kan ik wel adviezen geven, omdat ik ietsjes meer mensenkennis heb. Ook Peter praat hierin met ons mee en is ons tot grote steun. Dank je wel, Peter!

3 opmerkingen:

  1. Het is prachtig en vol liefdevolle genade hoe jullie elkaar vinden in de moeilijkste tijd. "The hardest times can be the sweetest times!"

    Maar hier ben ik het niet mee eens: "Wat zal je leven vol eenzaamheid zijn. Nooit iemand die 's avonds op je wacht. Nooit iemand om alles mee te delen. Nooit iemand om te omhelzen en te knuffelen. Niemand die jou, alleen jou liefheeft op die ene speciale manier. Nooit."

    Oh nee! Dat mag je niet verwachten zo!
    Alleen God weet hoe het zal zijn.

    Ik volg deze blog omdat ik veel herken. Toen ik veel jonger was, was ik er als meisje ook van overtuigd dat ik alleen op meisjes verliefd kon worden. En toch is dit na jaren verdwenen. Ook dit kan veranderen!
    En zelfs al zou het niet zo zijn ... Een liefdevolle thuis kent vele vormen! Vertrouw er op dat God haar/jou een liefdevol leven zal geven! Echt waar!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een paar keer heb ik geprobeerd een reactie te geven op je vorige blog. Maar elke keer heb ik het opgestelde bericht gedelete. Omdat ik de dominee begrijp en herken. Iemand om je voor te schamen terwijl er in mij ook een dominee is die bang is voor het onbekende. De spagaat hoe om te gaan met bijbelteksten en je onvoorwaardelijke liefde voor je kind. Daarom reageer ik maar op dit blog en wil ik mijn waardering uitspreken voor Peter die er was. Zoals Christus er is als we Hem het meest nodig hebben. Hij wijst niet af maar is en blijft dwars door alles heen betrokken op ons zwakke en zondige mensen. Ria en Vera, de Heere zegene jullie!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi en sterk tegelijk hoe jullie hiermee omgaan. Liefde en respect van dochter en moeder. Veel zegen en wijheid toegebeden!

    BeantwoordenVerwijderen