Vera vertelt...

Daar zit ik dan...
ik, vera ben net teruggekomen van een camping waar dominee Baan een praatje hield (binnen) voor jongeren hield.
hij sprak over een populair onderwerp, een onderwerp die mij en vele andere jongeren erg aanspreekt.
relaties, huwelijk en seks...
hoe ga je daarmee om in je geloof en wat vind God en de bijbel?
wat noemt men een christelijke verkering en hoe kan je een relatie staande houden in deze wereld vol scheiding?
want we leven in een gebroken wereld, een wereld vol zonde en satan probeert alles om de echte liefde kapot te maken
we spraken over Boaz en Ruth en dat je ouders zo belangrijk zijn in je keuzes, over Amnon en Tamar, over David en Bathseba
voorbeelden om van te leren
en hoe langer de lezing duurde hoe langer ik na ging denken over dit alles..
wat heb ik hieraan? kan ik hier weg
ik keek naar buiten en het stortregende
geen optie dus om weg te gaan
aan het eind, kon ik bijna opgelucht ademhalen stelt dominee Baan voor een kringgebed te doen, oke dan..
is de dominee zelf aan de beurt bid hij voor juist datgene waar ik zo bang voor was: voor de homoseksuelen onder ons
natuurlijk, het is fijn als mensen voor je bidden, het is fijn als iemand je probeert te begrijpen en God vraagt om kracht om te vechten, omdat het zo gevecht is, maar niet als mn hoofd al bijna vol zit
alsof hij weet waar ik mee zit, alsof hij wist dat ik krachten nodig had, want ik voelde mezelf zwakker en zwakker worden
het valt niet mee telkens te moeten vechten en verleiding te weerstaan..

nu ik hier op mn bed zit en niet eens kijk ik of er typfouten instaan maar denk ik terug en stiekum vind ik mezelf een aansteller en voel ik me een kleingelovige.
ik heb God toch?
Hij wil toch mn Vriend zijn en me helpen in deze strijd? Hij wil mij kracht geven en Hij zegt zelf:
Kom jij die vermoeid en belast bent en Ik zal je rust geven!

het is moelijk dat zeg ik ook eerlijk, maar als ik op Jezus vertrouw dan heb ik niet te vrezen!
dan kan ik alles aan!!
en ik ben blij dat dominee Baan voor me bad ook al wist hij het zelf niet.
ik kan weer door en zal op Hem vertrouwen

ik zal wel meer geconfronteerd worden met dit soort dingen
toch zal ik me erdoor heen moeten slaan en ik weet dat ik het kan!
MET GODS HULP!
bidden jullie mee?

Eyeopener: eens Mijn zus, altijd Mijn zus

Met dank aan Ron en ook Gwendolyn deze blog!
Het is zo mooi dat jullie reageerden op de vorige blog. Met je eigen inzicht en ideeën daarbij.
Want voor mij was het een eyeopener.

Ron: De mooiste uitspraak vind ik van je man: "Er verandert natuurlijk ook niets; je zus blijft je zus!" Al verandert alles, maar die emotionele betrokkenheid op je kind, op je zus overwint dat allemaal. Dit is emotie vanuit het vaderhart. Heel kostbaar!

Gwendolyn:  Ben het met Ron eens. En als ik zijn antwoord nog even verder trek, dan zegt hij tussen de regels door dat er voor hem ook niets verandert. Zijn dochter is zijn dochter! Het feit dat hij ook bij dit gesprek aanwezig was, zegt ook heel veel. Ik heb in je vorige blogs gelezen dat hij er vaak niet is en jij mee gaat naar de gesprekken etc. Dit is ook een teken naar jullie toe dat hij wel degelijk betrokken is. Elke uiting, hoe klein ook, is er één.

De opmerking die mijn man maakte tegenover zus zag ik als een dooddoener, als een feit, zonder emotie. Een opmerking van iemand die nog niet verwerkt heeft. Maar jullie brengen het zo anders.
Dank jullie wel daarvoor.

Ik zit natuurlijk al lang in deze situatie en zie soms gewoon niet meer wat bijzonder en speciaal is.
Zelf ben ik echt een emotiemens en denker.
Toen ik er achter kwam dat Vera lesbie is, was ook mijn eerste gedachte dat  ik er voor zou gaan! Omdat ik van haar houd. Ze is mijn dochter en dat blijft ze, hoe dan ook. Maar al gauw waren deze gedachten naar de achtergrond en ging ik me zorgen maken over Vera, over haar verwerkingsproces en over haar toekomst. Ik kwam in een soort rouwproces van verwachtingen over de toekomst. Dingen die vrij normaal zijn in het leven en waar je op hopen mag, maar waarvan je nu weet dat het niet gaat gebeuren. En ik ging er zomaar vanuit dat zus ook die gedachtes zou hebben. Waardoor ik voor haar ging denken en 'wist' dat ze aan zo'n opmerking van vader niets zou hebben.
Het tegendeel is bewezen. Ik ben hierin heel verkeerd gaan denken. Zus heeft het nergens over en maakt zich niet druk. Ze houdt van Vera en dat is helemaal niet verminderd. Integendeel!

Wat is het dan goed dat iemand je er op wijst hoe dankbaar je mag zijn voor het mooie, het kleine, wat toch gezegd wordt.
Na hierover nagedacht te hebben wist ik dat ik dit moest bloggen.
Want weet je, het is niet alleen een gedachte van mij, er zullen er meer zijn die zo denken.
Maar het is ook niet alleen een gedachte van vader, het is meer nog een gedachte van onze Hemelse Vader. Komen zoals je bent, met al je beperkingen en schuld, zonden en verdriet en ook blijdschap en dankbaarheid. Voor Hem geld: eens Mijn kind, altijd Mijn kind, dankzij het verlossingswerk van Jezus. Die zegt: Eens Mijn zus, altijd Mijn zus!
Hij staat met open armen te wachten op jou, mij, ons. Elke keer weer.

Doet me denken aan gisterenavond.
Mijn man en ik zaten op de bank de dag door te spreken:
"Hoe was jouw dag, wat deed jij?" je kent het misschien wel.
Komt Vera bij ons staan.
Ze strekt haar armen wijd uit en stapt op vader af.
"Even een knuffel!" zegt ze op gebiedende toon.
Een paar maanden geleden zou vader nog afwijzend gereageerd hebben, haar aan de kant geduwd hebben, maar nu zegt hij: "Wil je een knuffel? Kom maar hier dan!"
Wat een fantastisch wonder en mooi moment!

Afspiegeling van de hemelse Vader!