woensdag 17 april 2013

Dank U wel

Dank U wel, mijn Vader
voor mijn man
voor de kinderen
speciaal voor Vera,
wat houdt ze veel van U!
voor de gemeente
voor de vrijheid
om in U te geloven
voor gezondheid
voor kracht,
elke dag nieuwe kracht
voor familie
voor vrienden
die voor ons bidden
voor christelijk onderwijs
voor speciaal onderwijs
voor ons mooie grote huis
voor de warmte van de kachel
of van de zon
voor hulpverlening
voor kleren
voor muziek
voor eten
voor wat U hebt gedaan
voor Uw pijn
voor uw wonden
voor Uw leven
ons gegeven
voor genoeg speelgoed
voor liefde
voor knuffels
voor genegenheid
voor een open Bijbel
voor een rijk land
al leidt dat vaak van U af
voor geld
voor verzekeringen
voor vakantie
voor werk
voor vrijetijdsbesteding
voor water
zomaar uit de kraan
warm als we warm water nodig hebben
voor het vervoer
de auto bij de deur
en de fiets
voor boeken
voor letters
voor schrijven
voor reacties
voor....


Ach Heere,
er is nog zoveel waar ik U voor danken kan.
Leer mij dankbaar te zijn, dankbaar in alles.
Ziende op U, die mij het leven gaf,
U die mij hebt gewild,
U die voor mij zorgt,
van dag tot dag,
van uur tot uur,
seconde tot seconde.
Dank u voor Uw liefde!

Waar zou jíj voor willen danken?

maandag 15 april 2013

Dankbaarheid kun je leren

Soms hè, soms voel ik me zó negatief. Vooral de dagen dat ik al moe ben. En dat is nogal eens...
Ongemerkt snellen mijn gedachten dan naar HET geheim van Vera. De tranen branden in mijn ogen. Langzaam rollen ze over mijn wangen of blijven hangen bij mijn wimpers. Dapper duw ik de brok terug, die me belet te slikken. Soms is het zó met mij gesteld, ondanks alle positieve berichten op dit blog. Dan wéét ik dat God er bij is, maar voel en merk ik dat niet meer zo.

-Geloof heeft niets met gevoel te maken hoor, vooral met zeker weten en vertrouwen.
Ja-ah, dat is zo. En het is heerlijk als je je gedragen weet . Maar ik vóel zo graag dat ik gedragen wordt...

Mijn gedachten vinden dan ook geen stop.

-Stel dat ik het hen vertel, het geheim?
Ze zullen wel denken: nee hè, komt zij ook weer aan. Heb je niet al genoeg?
Alsof ik dit wil!

-Stel dat ik het die vriendin vertel?
Niet doen! Ze zitten bij ons in de gemeente, je weet nooit...

-Hoe zal zij reageren op ons geheim?
Ze zullen me vast met de nek aankijken en Vera gaan negeren.

Ik maak mezelf gek door steeds zo te denken.
-Kom op Ria! Je weet toch dat het mensen niets aan gaat.
Jawel, maar hun veroordeling doet zo'n pijn. Al zonder dat ze het uitgesproken hebben, zonder dat ze het weten, weet ik het.
-Sta er boven Ria, vertrouw op God. Hij zorgt!
Ja-ah...maar...

En dan haar toekomst. Ik durf er bijna niet over na te denken.
-Geen zorgen voor de dag van morgen!
Klopt, elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad. Dat ervaar ik elke dag!
-En andere dochter dan, hoe zal zij het oppakken?
Ach kom op, het ligt er maar net aan hoe zwaar jíj er aan tilt, zei gisteren een professioneel iemand tegen me...
Daardoor ben ik nu zo verdrietig denk ik...

Mensen begrijpen het gewoon niet. Professionals ook niet. Alleen zij, die het ook meemaken. En zij die ons goed genoeg kennen, zij wel. En zij die wíllen begrijpen. Zij horen niet bij 'de mensen'.
Al moet ik toegeven dat mensen ook mee vallen in hun reactie. Het zijn vooral mijn gedachten over mensen dat mensen dit zeggen. Eh...snap je?

- Weet je, als Jezus terugkomt zal alles goed zijn: geen zonde, geen pijn, geen verdriet, geen lesbi, geen veroordeling...
Wat verlang ik daar naar!! Maar ik leef nu! In het hier en nu.

Ik pak mijn boek nog eens. 'Eindelijk thuis', auteur Henri Nouwen.
Bladzijde 98 ben ik al. Over de oudste zoon. Een zoon vol wrok, vol jaloezie. Iets wat ik wel herken. Want om me heen lijken alle gezinnen nog steeds op een roze wolk te zitten...

Laat je vinden door Vader!
"Zonder vertrouwen kan ik mezelf niet laten vinden. Vertrouwen is de vaste, innerlijke overtuiging dat Vader me thuis wil hebben. God is op zoek naar jou. Hij houdt van je. Hij wil je thuis hebben en zal pas rusten als Hij jou bij zich heeft! ........
Naast dit vertrouwen moet er ook dankbaarheid zijn; het tegenovergestelde van wrok. Dankbaarheid stijgt uit boven het niveau van verdienen en krijgen. Zij leert mij de waarheid verstaan dat alle leven pure gave is. Dankbaarheid als discipline houdt een bewuste keuze in, zelfs wanneer ik me afgewezen en gekrenkt voel. Het is verbazingwekkend hoeveel gelegenheden zich voordoen waarin ik kan kiezen voor dankbaarheid in plaats van jammerklacht...."

Dit schudt me wakker. Aan de neerwaartse spiraal van zelfmedelijden en zelfbeklag heb ik helemaal niets. Niemand trouwens. Laat ik mijn zegeningen gaan tellen.
Als dat lukt tenminste, want volgens mij zijn dat er erg veel!

Ik schreef dit blogje zaterdag. Zondag preekte de dominee over mijn blogje. Wonderlijk hoe God al werkt voor ik zo in de dip zit.
Petrus wilde weten wat er met Johannes gaat gebeuren. Maar Jezus zei hem: "wat gaat het u aan, volg jij mij!" Niet vergelijken, niet zo naar anderen kijken. Het gaat erom wat ik doe. Jezus volgen is het enige goede. Desondanks én juist daarom wil ik vragen of jullie voor ons willen bidden.




donderdag 11 april 2013

Op zoek naar christelijke hulpverlening

Een vriend is nooit zomaar een vriend. Zo gaat de spreuk. Zo is het bij Vera ook.
Ze heeft een vriend om over het geloof te praten. Een andere vriend om speciaal over haar hobby te praten. En nu wat vrienden waar ze over haar lesbi-zijn kan praten. Met name de vriend uit het vorige blogje: hij begrijpt haar gevoelens en strijd, want hij maakte het zelf mee.
En hij gaf een heel goede tip: zoek hulp! Alleen kom je er niet uit!
Ook niet met je ouders? Nee, ook niet. Professionele hulp is noodzaak...
Vera besprak het met mij: "Hij zegt dat ik naar Eleos moet gaan."
Nee hè, niet alweer. Eleos is ons bekend. Vera is met gesprekken in verband met haar autisme gestopt toen ze gingen bezuinigen. Dat is ruim een jaar geleden. Ook voor hen heeft ze toen verzwegen dat ze op meisjes valt.

Ik vind het niet zo'n aantrekkelijk idee. Weer intake, weer vragenlijsten invullen van weet ik veel hoeveel pagina's. Je wílt het niet eens weten! Daarbij komt dat Eleos ver weg is. Niet hier in ons dorp, maar echt wel een half uur reizen met de bus en benenwagen. Heeft Vera daar eigenlijk wel tijd voor? Ik vraag het me terecht af.

In ons dorp is ook hulpverlening. Christelijke hulpverlening. Dus ik bel hen maar eens op. Wie weet...
Deze mensen zijn een klein beetje kortzichtig, naar mijn beleving.
Iemand helpen in verband met lesbigevoelens? Ja hoor! Wát! Heeft ze autisme? Nee, voor ons onmogelijk mevrouw, ik raad u aan naar Eleos te gaan. Hoe ik ook praat, ze blijft doorwauwelen over het autisme wat heelmaal niet de hoofdvraag is en dat ze daar geen kennis van hebben. Zo erg dat ik uiteindelijk vind dat het maar goed is dat Vera daar niet komt.

Volgende stap: ergens in de kerkelijke gemeente is pastoraat. Er zijn hulpjes van de dominee, zogezegd. Ook een vrouw, waar Vera wel op af wil stappen.
En voor ik het weet heeft ze een afspraak staan en praat ze een dikke twee uur met dit gemeentelid.
In vertrouwen, want ja, de dominee...

En wat zegt deze lieftallige jongedame?
"Je zou eens naar Eleos moeten gaan..."

Een weekend geef ik mezelf de tijd om moed bij elkaar te rapen. Lege dagen worden gepland met papieren invullen. Een afspraak met de huisarts, daar komen we ook niet onderuit. Ik weet niet wat ik erger vind...

vrijdag 5 april 2013

Wil je wel 'genezen' worden?

Veel gepraat hebben we, dat heb ik jullie al verteld. Alsof de stroom woorden nooit stopt, zo lijkt het bij Vera. Ze spreekt af met allerlei mensen en gaat met ze in gesprek.
Ze kent inmiddels vele jongelui, van allerlei conferenties en jongerenavonden en voelt zich vrij om te praten met wie ze wil.
Niet iedereen waardeert dat, daar waarschuwden we haar ook voor.
Een vriend, die haar per direct wil genezen. Alsof hij God is... Alsof het een ziekte is...
We geloven in genezing en in de kracht van God. Zijn kracht is zó groot, zo onmetelijk. Voor ons niet te begrijpen. Maar dat is net zo goed met Zijn wil zo. Wij begrijpen vaak niet waarom dingen gebeuren. Zo ook dit. Ergens in deze tijd las ik een boekje over gebedsverhoring. Het kwam op mijn pad, ik zocht het niet uit de boekwinkel op. En daar las ik dat God, even kort gezegd, niet altijd doet waar wij om vragen.
Gebedsverhoring? Ja, maar niet altijd. De schrijver stelde drie punten:
-Is het tot Zijn eer?
-Past het bij jou, als persoonlijkheid. Bij je talenten en gaven, bij je identiteit?
-Is het Zijn tijd?

Een vrouw waar Vera ook mee sprak vroeg haar ook: wil je wel genezen (genezen??)  worden? Of vind je het goed zo? Heb je er, naast aanvechtingen, vooral vrede mee? Berusting: wat er ook gebeurd, God is erbij!
Dat laatste is momenteel bij ons het geval. Het is goed zo. Weten dat God er bij is, brengt je tot een iets minder moeilijke weg van acceptatie. Al zullen we altijd onze vragen blijven houden.

God brengt ook mensen op ons pad. Nou ja, Vera's pad. Haar contacten lopen vooral via FB en daar sprak ze iemand van een jongerenavond. Ze had hem net leren kennen en hij maakt er geen geheim van dat hij homo is. Dus maakte ze een afspraak.
Die avond moest ik weg en was laat thuis. Wetend dat Vera waarschijnlijk nog ergens rondliep of fietste stond ik een beetje op de uitkijk. Zou ze een goed gesprek hebben met die man? Ik vertrouw hem volkomen, al ken ik hem alleen maar van naam en een paar verhalen. En toch is het vreemd, gek. Mij dochter loopt daar ergens, het is inmiddels al elf uur, met een man langs de weg...
Hij zal haar heus niets doen, hij is immers homo?? Domme gedachte eigenlijk...
Ergens anders spookt de gedachte door mijn hoofd dat, áls Vera het toch mis heeft met haar gevoelens, dat ze dat nu dan wel zal merken, toch? Alweer een domme gedachte. Net als de schim die door me heen vliegt. Stel dat hij het ook verkeerd heeft? Misschien wordt het wel wat?????

Moedertje moedertje toch, blijven hopen, blijven verwachten hè. Dom mens.
Ik schud de gedachte van me weg. Het is niet zo! Het zal ook niet zo worden, tenzij God wonderen doet. Blijf ik me daar dan aan vast klampen? Nee, eigenlijk niet. Ik bid er zelden voor. Ik héb er intens voor gebeden, dat wel. Maar nu er openheid is, nu niet meer. Duizenden keren legde ik het God aan de voeten en Hij werd me echt nooit zat. Maar Hij vroeg me wel het te laten rusten: geef hier Mijn kind, Ik ben God en niemand meer. Ik zorg, Ik help, Ik ben er bij.
Daar kon ik alleen maar 'amen ' opzeggen...