Toch verkering

Lang geleden dat ik hier was, vind je niet? Er gebeurde hier verschillende dingen, onder andere een spannende ziekenhuisopname, dus vandaar...
En ik aarzel een beetje om verder te schrijven. Het komt allemaal weer zo dichtbij. Wil ik dit nog eens herbeleven?
Ja! Onder het mom van: wie A zegt moet ook B zeggen. En hebben jullie niet het recht alles te horen?


Dieke bleef mee-eten. Wat een meid! Geweldig aanwezig en heel doortastend. Mooie eigenschappen, hoewel die eerste een beetje te veel was van het goede. Toen ze na twintig minuten aangaf dat ze onderzocht werd op ADHD, was ik helemaal niet verbaasd. En, al zeg ik het zelf: ik ben best veel gewend...
Na de maaltijd is het Dieke die beslist dat ze de afwas doet. Is het Dieke die beslist dat Vera afdroogt.
"Uh-uh, zeg ik, daar krijgt Vera hoofdpijn van hoor..."
Maar Vera, zo mak als een lammetje, droogt lachend de vaat af.


"Weet je wat, bedenk ik, gaan jullie maar even lekker naar boven."

"Oh, zegt Dieke, ik weet niet of dat wel normaal is bij een eerste bezoekje?"

"Nou ja, zeg ik, jullie zijn vriendinnen, je hebt toch geen verkering?"
En wat dan nog?? Ik ben die drukte zó zat nu eventjes.

De laatste dagen van het jaar zijn voor mij altijd al een rouwproces van het voorgaande. En al hebben de kinderen daar niets mee en moet ik daar zelf mee handelen, als ze nu even naar boven gaan scheelt dat een hoop getetter...

De vrolijke Vera blijft. Op 31 december, op 1 januari en daarna.

"Gelukkig nieuwjaar mam", zingt ze.

En nog altijd supervrolijk vertelt ze ons op 9 januari dat ze verkering heeft met Dieke. Sinds wanneer? Sinds 30 december...

Maar het liep anders...

'Hé Vera, weet je wie er ook lesbi is?'
'Nou?'
'Dieke, je weet wel, van toneel.'


Een reactie van Vera blijft verder achter wege.
Direct wordt Dieke als vriendin gevraagd op facebook en niet heel veel later zijn de meiden in diep gesprek gewikkeld. Gesprek anno 2014: via de facebookchat.


Vera is vaak in gesprek op facebook met 'Jan en alleman'. Maar nu wordt Dieke nummer 1 in de gesprekskeuze.
'Eindelijk eens iemand met wie ik dezelfde gevoelens deel, iemand die mij begrijpt', verzucht Vera opgelucht.
En ik zie haar veranderen. De blije Vera van tig jaar terug komt weer tevoorschijn. Dat is rede voor dankbaarheid. Toch knaagt er ook wat. En ik waarschuw Vera.
'Kijk je uit meis?'
 Meer is niet nodig. Vera begrijpt me direct.
'Tuurlijk mam, ik heb al gelijk tegen Dieke gezegd dat ik geen relatie wil. Maar zij wel. En nu zegt ze dat ze voor me gaat bidden, zodat ik in ga zien dat ik gelukkig mag zijn en een relatie mag beginnen...'
En ze lacht er vrolijk bij.
'Dieke is ook christen mam, dus rustig maar...'

Ik heb er alle vertrouwen in. En ja, tuurlijk mag ze een vriendin hebben met wie ze eindelijk alles delen kan. Daarbij komt dat Vera over het algemeen erg voet bij stuk houdt, waar het ook om gaat. En vanaf het allereerste moment, toen, 20 december 2012, zei ze het: ze wist dat ze geen relatie wilde. En ik weet immers dat ik haar kan vertrouwen op haar woord?


Het wordt Dieke voor en Dieke na, dag in dag uit. Of beter: dag in, nacht uit.
En ik weet het niet hoor, maar volgens mij is ze verliefd. Maar Vera ontkent. Ik bid veel voor Vera. Dat ze Gods wil doet. Niet de mijne, niet die van haarzelf, maar die van God.


En dan, 30 december 2013 komt de vraag: 'Mam, kan Dieke hier mee-eten vanavond?'
En ik zeg: 'Tuurlijk, al je vrienden zijn welkom.'
Zo is het, maar het kriebelt wel wat. Doe ik er goed aan? Bemoedig ik niets? Wat zijn haar gevoelens bij dit alles? Vera is zó blij, zó lief ook voor ons opeens. Puberaf? Of ... verliefd???

Voorbereiding op de clubavond

Vera is een heel open meisje geworden, niet alleen naar ons, maar ook naar de mensen om haar heen.
Toch is het spannend om de clubleiding te gaan vertellen over haar wens: een avond over homoseksualiteit en een daar uit voortvloeiend doel: uit de kast komen.


De clubleiding wil meewerken aan deze avond en samen maken ze een heel goed voorbereid plan.


Bij ons in de kerk zijn er twee jongerenclubs: één van 12+ en één van 16+. Meestal blijven ze in twee groepen bij de Bijbelbespreking, na de pauze gaan ze samen.


Zo wordt ook nu besloten: de informatie over homoseksualiteit wordt apart gegeven, om op deze manier ook de kinderen te kunnen bieden waar ze aan toe zijn. De verwachting is dat de 12 jarigen minder aan kunnen over allerlei onderwerpen, dan 16 jarigen. Na de pauze zal Vera dan haar coming out doen, voor allebei de clubs.


Ze vindt het erg fijn dat er zo naar haar geluisterd wordt en ze de openheid krijgt.
Maar? Vinden de ouders van de clubleden dat ook?
Besloten wordt de ouders een mail te sturen over de avond en over het verloop van de avond. Zodat duidelijk is wat er besproken is en ouders hierover door kunnen praten met hun puber.


Ook vertelt de clubleiding over deze avond aan de jeugdouderling. Oei, zonder Vera daar in te kennen... Foutje. Gelukkig is dat helemaal uitgepraat en zijn excuses aangeboden. De jeugdouderling echter, wil dat de dominee het ook weet. Stel dat er ouders zijn die hem daarover om raad vragen, dan moet hij het toch weten. Dé dominee ja. Waarover ik eerder schreef. Wij, Vera en ik hielden ons hart vast. Maar het bleef vooral heel stil.


We leefden met elkaar toe naar deze spannende avond: 18 januari 2014. Zal het goed gaan? Zal ze geaccepteerd worden? Vera gaat de avond wél met vertrouwen tegemoet, want ze weet zich door God geaccepteerd. Wat hebben mensen daar nog aan toe te voegen??

God houdt van je!

De relatie opa-Vera verandert wel. Ik merk, zo op afstand toe kijkend, dat ze allebei hun weg weer moeten vinden naar elkaar toe. Nu, bijna een jaar later gaat het gelukkig al weer bijna als vanouds, al blijft de grote spontaniteit die we van opa gewend waren wat achter.


Zo langzamerhand gaat de hele familie het weten. Tantes  ooms, vrienden van ons en vrienden van Vera zelf.
De reacties zijn over het algemeen eerst schrik, dan acceptatie. Bij de één wat sneller dan bij de ander, maar toch wel die acceptatie.
'Vera, je mag er zijn',  'we houden van je', 'God houdt van je!' en 'de deur blijft altijd voor je openstaan'.

Is dat, zo vraag ik me nu af, omdat Vera er ook bij zegt hoe ze er in staat? 'Ik val op meiden, maar ik wil echt geen relatie, want ik weet dat het niet goed is.' Niet zo kort door de bocht, maar het komt er wel op neer dat ze het zo vertelde.
En ja, wat kun je daar op tegen hebben? Maar beseffen zij (en wij!!) wel hoe moeilijk het voor Vera is???
Het is vaak wat familie het eerst tegen ons zegt: 'wat erg, dat van Vera, maar wat fijn dat ze geen relatie wil.' Is dat volledige acceptatie van Vera? Of vooral van haar leefwijze??


Neefjes en nichtjes wordt het nog niet verteld. De rede daarvan is dat Vera het op de club van de kerk wil gaan vertellen en dat daar een aantal nichtjes op zitten.
Met name mijn zus wacht vol ongeduld deze avond af: wanneer kan ik er thuis over praten??
Maar we gaan niets overhaasten. Alles op z'n tijd. Of wel: op Vera's tijd. Maar langzaam komt die avond toch in zicht, zo lijkt het tenminste...

Op naar opa en oma

Ga je nog eens schrijven mam? zo vroeg Vera me laatst. Jazeker was ik dat van plan, maar door allerlei dingen hier en elders, moest het schrijven even wachten. Maar dan nu, ruim een maand na de laatste blog waarin ik schreef weer te beginnen, het vervolg.


Opa en oma.
Voorzichtig bereid ik hen voor.
We komen weer hoor, met alweer niet zo'n fijn bericht.
Dus hou je vast!


Nou ja, zo niet dus.
Maar om ze toch een beetje voor te bereiden moest ik wel vertellen dat we met een doel kwamen, Vera en ik. En dat het geen leuk nieuws voor ze is.
Mijn ma begint aan de telefoon al: wat nu weer? Is het... heeft ze...
Ik hang op, sorry mam, we komen zo, nu niet dus.


Of het intuïtie is en een wat sterker gevoel voor gevoel en binnenste, ik weet het niet, maar oma had een ingeving gehad. Misschien komt Vera wel vertellen dat ze lesbi is. Zomaar een gedachte die door haar hoofd ging en haar voorbereidde.


Opa echter had helemaal nergens een idee over en schrok zichtbaar. Hoe kán dat nou? Je bent toch christen??
Vertwijfeld schudde hij zijn hoofd. Want als je christen bent, dan kán dit toch niet?
Opa was zich er nooit bewust van geweest dat er ook in de kerk mensen zitten die niet-hetero zijn. Hij was oprecht verbaasd en verwonderd, aangeslagen en terneergedrukt.


Allebei spraken ze uit dat ze heel veel van Vera houden en dat ook altijd zullen blijven doen. De deur blijft altijd open en Vera hoort er helemaal bij.


Maar toch...opa gaat met Vera wat drinken en probeert haar er van te overtuigen dat het fijn is als man en vrouw bij elkaar zijn. Het steekt ontzettend bij Vera en ze voelt een totale ontkenning van wie ze is. En het duurt een ruime tijd voordat opa haar weer als vanouds knuffelt, een arm om haar heen slaat en haar in de ogen kijkt.


En ik weet het van mezelf. Het is makkelijk gezegd: we houden toch wel van je. Maar laten merken en de gevoelens op een rijtje krijgen, dat is niet zo één, twee, drie gedaan.
Opa had zichzelf een beetje overschat. Maar nu, een jaar later, merken we: hij houdt van Vera. Al begrijpt hij er niets van: voor hem is ze toch heel belangrijk. En daar gaat het om.

Helemaal uit de kast!

Vera is er klaar mee.
"Al dat stiekeme gedoe en bij niemand kan ik zijn wie ik ben.
Ik ben er helemaal klaar mee.
Ik ga compleet uit de kast!"
Grijnzend kijken we elkaar aan. Een beetje zelfspot is Vera niet vreemd en soms doen we lekker mee.

Het is makkelijker gezegd dan gedaan. Want ja, je hebt te maken met mensen. Je weet wel, van die schepsels die allemaal zo hun mening, gevoelens en gedachten hebben. Die ze vaak niet in de kast houden, maar open en bloot voor je neer leggen. En vaak op een rigoureuze manier, waar je u tegen zegt.
Daarbij komt dat haar, onze, mening niet meer noemenswaardig is. Tegenwoordig zegt men, ook binnen de gemeente: leef zoals je zelf wilt en hoe jij je gelukkig voelt, dan komt het allemaal prima in orde.
Maar toch willen wij ons vasthouden aan wat God van ons vraagt. Dat is ook de mening van Vera.
Maar bovenaan staat: de christenen in onze gemeente en familie hebben vast ook hun uitgesproken mening en ja, hoe staan hun dan tegenover een vriendin, een familielid, een kleinkind die zegt lesbi te zijn?

Dus mijn hele serieuze vraag is aan Vera: "Hoe ver kom je uit de kast?"
"Nou, wat mij betreft dus helemaal. Kan me niets schelen. Ik wil niet meer jokken als ze over vriendjes beginnen, ik wil niet meer doen alsof ik verliefd ben op die ene jongen, ik wil eerlijk kunnen leven, met mijn eigen identiteit. Dat is: ik ben van Jezus en lesbi. Punt. Het één sluit het ander niet uit en dat moeten ze dan maar snappen."
Met bepaalde mensen in gedachten voel ik me opgelucht. Met anderen bezwaard.
Maar oké schat. Als jij er klaar voor bent, dan gaan we er voor!
Dus opa en oma, we komen eraan!!!!

Verwerkt??

Hallo allemaal,


Ik kom nog even terug.
En ik denk dat sommigen van jullie hierover niet verbaasd zullen zijn.
Die zullen, met al hun levenservaring op dit gebied, wat geglimlacht hebben en jullie dachten vast: hier komt ze nog wel op terug.


Het was erg optimistisch van me om te denken dat alles is verwerkt. Dit duurt een leven lang, daar ben ik nu achter.
Het was ook erg kort door de bocht en misschien zelfs wel heel pijnlijk voor Vera.
Ma sluit af, maar ik moet door .. zoiets...


Er zijn veel dingen gebeurd in ons gezin en er staat ons nog heel wat te wachten, wat overigens helemaal geen tot weinig betrekking heeft op Vera. Misschien was dat het? Dat ik dacht: zij redt het wel, nu weer op naar de anderen. Al loopt dat natuurlijk ook dwars door elkaar heen.
En zeker, Vera redt het wel. Ze staat sterk in het geloof, goed in het leven, maar ze worstelt ook ontzettend. En dat, dát had ik even over het hoofd gezien.


Het voelde als een leugen het hierbij te laten. Vooral voor hen die ook worstelen met homoseksualiteit. En dan mijn blog zouden lezen en zouden denken: ooit verwerk je het.
Nou, dat is dus niet zo. Accepteren is wat anders, maar telkens komen er weer andere levensfasen, met allemaal hun eigen mooie en moeilijke dingen.
Dus nee, je bent er nooit klaar mee. Zomaar afsluiten en de kast dicht doen, nee. Dat lukt je niet.
Alles verandert, in familieverbanden, bij vrienden of gewoon bij jezelf.


En dus ben ik weer terug.
Om je te zeggen dat wat er ook verandert: God blijft Dezelfde.
Dwars door deze blog heen hoop ik dat je Zijn Liefde opmerkt.
En ondertussen kom ik gewoon weer schrijven. Tot eer van God. Want er is veel gebeurd. Verdrietige dingen, maar ook mooie dingen. Bij alles merkten we Zijn aanwezigheid!
Lees je weer mee??