maandag 18 mei 2015

Wat helpt wél tegen eenzaamheid?

Maar dan... God zelf grijpt in! En hoe!

Dieke wordt verliefd op iemand anders. En dat vertelt ze eerlijk aan Vera. Vera is er kapot van. Na zo'n twee maanden weer intensief contact, nu weer kappen? Het lukt hen allebei niet elkaar zomaar los te laten. Maar Dieke, ze keurt een relatie goed, ook vanuit Bijbels oogpunt, merkt van Hoger Hand dat ze de relatie met Vera moet verbreken.
"Vera, God zegt mij dat we moeten stoppen. Dat dat beter is voor jou."
En samen zetten ze, nu definitief, een punt achter de relatie.
Vera wil wel 'gewoon' contact houden, maar Dieke is heel standvastig en breekt met alles.

Hoewel Vera weet dat het beter is zo, is haar gevoel er nog helemaal niet bij.

Als ze naar een open dag gaat van haar oude VO, ziet ze daar Dieke weer. Maar... Dieke ziet haar niet. Of wil ze haar niet zien?
Vera gaat de confrontatie aan en spreekt Dieke aan. Gewoon, onschuldig, als gewone vriendin.
Maar... dan komt er ruzie. De boosheid spat er aan alle kanten af en Dieke geeft duidelijk aan dat ze geen contact meer wil en aankan met Vera. Het is nu gewoon klaar!

Vanaf dat moment is Vera los van haar. Begint ze zich af te vragen: wat zag ik eigenlijk in haar? En... waar is die hevige verliefdheid nu?

Evengoed blijft het een worsteling van alleen zijn, geen maatje, geen intieme vriendin meer. En plek maken voor het verwerken van zieke vader, die gelukkig goed opknapt. Maar toch... Het stormt in Vera's hoofd, het blijft malen en ze wordt er gek van.

Nu heeft ze al zoveel gedaan om los te komen van mensen en zich vast te klampen aan God, maar het lukt maar niet. Een kettinkje hielp niet. Een tattoo hielp niet. Toegeven aan verliefde gevoelens hielp niet. Elke maand laat ze voor zich bidden tijdens de Sing-in. Maar het helpt niet. Wat helpt wél??

vrijdag 8 mei 2015

Terug naar Dieke

Het is op een gigantisch onverwachts moment, dat mijn man, de vader van Vera plotseling ernstig ziek wordt. Er wordt voor zijn leven gevreesd én er wordt keihard aan hem gewerkt, zodat na een poosje de grootste nood geleden is, al wacht er nog een zware operatie.
In deze dagen merken we weer dat God onze Vader heel dicht bij ons is en ons draagt door alle zorgen heen.

Het is november 2014.

Vera is helemaal in paniek, kan niet slapen en maakt zich grote zorgen om haar papa. Pas als de operatie achter de rug is, of eigenlijk begint, valt ze in een diepe slaap. Maar daar waren al wel een paar nachten overheen gegaan. En dus is ze total loss...

Juist net voor die tijd neemt Dieke weer contact op met Vera. Op de dag van de operatie spreken ze samen af. Dieke om Vera te troosten, Vera om troost te zoeken. Logisch dat het juist bij haar is. Bij Dieke ligt immers haar hart? Vera had het niet aan me verteld. Wel dat ze om te praten met een vriendin weg was, niet met wie. Bewust verzweeg ze dat. Ik had immers al zorgen zat?
En ik was allang blij dát ze eindelijk ging praten, met wie dan ook.

Gelukkig verloopt het ziekteproces van vader heel voorspoedig en is hij met een dag of 12 weer thuis. Een lange weg van revalidatie wacht hem en ons. De aandacht gaat vooral daarheen.
Vera trekt steeds meer naar Dieke, maar dat weten wij niet. Het contact wordt weer meer en dieper en ze weet niet hoe ze daar los van moeten komen. Ze zien elkaar opeens weer regelmatig. Vera weet van Dieke dat ze alleen vriendschap wil, hoewel dat bij Vera anders ligt. En natuurlijk is contact via Whatsapp vlug, handig en er altijd. Dus de meiden kletsen bij en praten met elkaar over de gevoelens die ze delen. En dat waren vooral gevoelens van lichamelijke aantrekkelijkheid. En daarin gingen ze erg ver...
Te ver zelfs, naar christelijke maatstaven en naar eigen principes. Hoe lastig is dat voor Vera. Enerzijds dat fijne gevoel van lichamelijk contact, anderzijds het weten dat dit niet de bedoeling is.
En... hoe nu verder. Verkering hebben ze niet én willen ze niet. Dieke is daar met name heel stellig in. Vera erkent dit meer vanuit het principe en haar houding naar en geloof in God.
De emoties tollen door elkaar, dat snap je wel. Net na pa's ziekte wat nog verwerkt moet worden, dit er bij. En ondertussen allerlei andere dingen die de aandacht vragen. Veel te veel voor zo'n meid als Vera. Hoe moet dat verder?




zaterdag 2 mei 2015

Jesus is my friend forever

Zo langzamerhand wordt het zomer, de scholen gaan dicht, de kinderen even rust. Vera heeft altijd actie in d'r lijf, dus ook in de vakantie is ze heel erg actief. Ze bezorgd nog altijd haar krant in een vast wijk maar zal deze zomer ook mee doen met campingwerk: twee weken lang meewerken in het recreatie - en evangelisatieteam.

Het doet haar goed zo lang weg te zijn uit de vertrouwde omgeving. Monter en blij komt ze thuis. En voor de zoveelste keer denk ik: hèhè, ze is er weer.
Maar ook nu valt ze weer terug in haar eenzaamheid en verdriet, het gemis om Dieke speelt een gigantische rol in haar stemming en gevoel.

Met dat de zomer voorbijgaat, komt de datum van de tattoo dichterbij.
En als Vera aangeeft dat haar vriendin toch niet mee gaat en ze nu dus haar tante heeft gevraagd, trek ik mijn mond open.
"Zal ik mee gaan?"
Stomverbaasd staart Vera me aan. "JIJ????"

Ze vind het goed! Ze lijkt zelfs dolblij!
Ik vind het eng. In wat voor tent zal ik terecht komen??

Maar het valt mee. Een heel licht tot tattooshop verbouwde garage in een nette buurt, met een vriendelijke bazin die ons op ons gemak stelt. Mij, bedoel ik. Vera was het al :)

Mijn tijdschrift blijft onaangeroerd. Ik plof op een kruk naast Vera en met z'n drieën kletsen we een eind weg. Ondertussen doet de vrouw secuur haar werk.
Het voorbeeldje heb ik in mijn tas gestopt. Daar ga ik mee  evangeliseren. Gewoon, een beetje zichtbaar bij m'n bankpas opbergen :) Als moeder kan ik niet achterblijven toch?

Het resultaat is verbluffend. Je ziet het op de foto hieronder.
Maar natuurlijk rijst de vraag weer boven: is dit het dan wat helpt voor Vera???