Dus nu hebben we verkering.
Het klinkt een beetje aarzelend. Niet zoals zou moeten. Een dochter die verkering krijgt zou dat moeten kunnen jubelen van blijdschap, maar Vera zegt het wat voorzichtig.
-Oké? zeg ik en diep van binnen voel ik me bevriezen.
Ik verander in een ijspegel op een onbewoond eiland ver van iedereen.
Ik zit wel op bank, maar ben er niet.
Ik zie Vera wel, maar toch niet.
Ik praat er, maar ook niet.
Ik ...ik weet het niet... ik was helemaal weg, helemaal van de kaart en gigantisch in de war. Niet te beschrijven.
Intussen begint Vera, nu onze reactie haar meevalt, enthousiast te vertellen. Ik luister, maar hoor haar niet. Reageer, maar ík ben het niet.
Die nacht liggen mijn man en ik allebei wakker. Ik merk het, maar zeg het niet. Ik ben er even helemaal niet meer. Ik voel me zó verscheurd.
Moet ik nu niet blij zijn voor onze oudste? Maar...ze zou toch niet aan een relatie beginnen? Ze heeft geen woord gehouden. Maar ja, liefde is zó sterk. Zó sterk dat het zelfs onze Vera heeft overvallen. Dat zelfs zij al haar principes en regels aan de kant heeft gezet. Zij, die altijd gaat waar voor ze gaat. Zij, die geen blad voor de mond neemt als het over haar mening gaat. Die anderen altijd probeert te overtuigen van háár gelijk. Zij, die gaat voor eerlijk duurt het langst en houd je aan je woord. Zij, mijn dochter. Mijn lieve oudste dochter van wie ik zoveel houd. Zij, zij heeft verkering. Met Dieke. Als wij ons niet aan ons woord houden zou ze gezegd hebben: Hé, dat was niet afgesproken!
Maar wij, wat moeten wíj nu zeggen???
Het gaat soms zo totaal anders dan wij droomden en dachten. Sterkte.
BeantwoordenVerwijderenHeb na zitten denken wat ik je wilde schrijven, maar weet niet goed wat. Maar ik wilde ook niet niks zeggen, dus maar even mijn gedachten met je gedeeld. Ik wens jullie veel wijsheid en sterkte toe in het 'verwerken' en het omgaan met jullie dochter. Dat het een plekje mag krijgen en je je niet meer zo verscheurd hoeft te voelen... Ik vind het goed van je dat je probeert te aanvaarden en probeert los te laten datgene waar je geen 'controle' over hebt. Leg het maar in Zijn handen, Hij weet er raad mee, met jouw gevoelens en gedachten hierover. Maar ook met die van je dochter... En het belangrijke is denk ik dat jullie blijven vertrouwen op Zijn onvoorwaardelijke liefde, en of we nou wel of niet 'de juiste' keuzes maken, wil niet zeggen dat Hij zich van je afkeert. Denk maar aan de zegenbede van st Patrick...
BeantwoordenVerwijderenSterkte? Wat is dat nu voor raars. Het is toch heerlijk als je verliefd bent? En hoe eerder hoe liever, dan kun je tenminste leren, experimenteren met relaties en zo. Dat heb ik altijd gemist...
BeantwoordenVerwijderenDus wees blij alsjeblieft. En stimuleer je dochter, ondersteun haar, niet op een 'verwerkende' manier, maar op een manier zodat ze het leven leert, zodat ze leert liefhebben en in de toekomst een goede relatie met iemand kan opbouwen.
Jouw mening begrijp ik, Guus, maar ik kon er niet blij mee zijn, omdat het inging tegen haar eigen mening en die van God.
BeantwoordenVerwijderenLeuk dat e meeleest, blijf vooral reageren, daar leren we van!
Moedig, om je eigen vragen, twijfels en opkomende dilemma's hier te verwoorden. En ik snap heel goed hoe je je voelt op zo'n moment, wij zijn dat station inmiddels ook gepasseerd. Zeker, sterkte gewenst, waarom zou je dat niet nodig hebben? Want het botst toch, aan alle kanten, met hoe je je voelt, hoe je haar hebt opgevoed, met botsende visies vanuit de Bijbel. Maar het moeilijkste komt misschien nog wel. Laat haar maar los, zonder haar los te laten. Dat wil zeggen, liefde gaat voor alles, hou haar daarom vast, met alles wat je aan liefde hebt. Maar, de andere kant, het is ook haar eigen leven, haar eigen keuzes. Geef haar in die zin ook de ruimte. Sta altijd voor haar klaar, hou alle deuren open. En, daar bovenuit, gebed is en blijft de verbindende schakel .... horizontaal en verticaal.
BeantwoordenVerwijderenMooi gezegd Anton! Laat haar maar los, zonder haar los te laten.
Verwijderen