Die nacht (9-1-2014) komen woorden van Vera weer terug. Als of ik ontdooi.. :)
"We hebben er samen voor gebeden. En afgesproken dat als we voelen dat het niet van God is, we het dan uitmaken."
Mooi! Dat jongeren dat doen, samen bidden in de verkeringstijd.
Maar... ergens zit een maar. Voel ik me nog te veel verward? Of is het van God uit? Ben ik te bezorgd? Moet ik het en haar loslaten?
Opeens weet ik het: heel scherp komt het beeld naar voren van Abraham en Lazarus. Samen in de hemel. (Lukas 16: 19-31, De Bijbel) Terwijl zij genieten van Gods aanwezigheid, doet de rijke man in de hel een verzoek aan Abraham: stuur Lararus terug naar de aarde, zodat hij mijn broers kan waarschuwen. Maar Abraham zegt hem: zij hebben Mozes en de profeten...
Je kunt natuurlijk je eigen weg gaan en bidden om rust, maar is dat het? Ook als je rustig blijft? Heeft God niet de Bijbel gegeven tot onderwijs? In plaats van dat Hij tot gevoel spreekt?
Maar o wat moeilijk is dat, want ik wil dit geluk ook niet van Vera af pakken. Ik heb makkelijk praten: maak uit! terwijl ik elke avond lekker met mijn mannetje het bed in duik. Met hem alles bespreek en me veilig voel bij hem. Gun ik dat Vera niet?
En.. stel dat ik het mis heb? Stel dat God zo'n relatie wel goed keurt? Trouwens ze zijn nog niet getrouwd, dus es effe rustig!! Vermanend spreek ik mezelf toe.
Maar toch.. de onrust blijft.
En ik voel me heel verantwoordelijk voor wat Vera nu doet. Is het niet mijn schuld. Als ik ...
Ik ga hierin heel ver. Te ver. Ik verwijt mezelf zelfs dat ik getrouwd ben: als ik dat niet had gedaan, was er nu niet zo'n verdrietig meisje en deed ze dit niet.
Mijn angst en verdriet gaan alle perken te buiten en ik verlies mezelf er helemaal in.
Niet iets om trots op te zijn, niet iets om over terug te denken.
Maar ja, ik ben moeder en wil mijn kind gelukkig zien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten