In gesprek met Vera

Honderden gedachten vliegen door mij hoofd, ik word er doodmoe van. Niet één nacht, maar meerdere. Vooral overdag kan ik niet los komen van al die gedachten.

Laat ze nu zo al haar principes gaan? Hoe zit dat met de kerk? Met het heilig avondmaal? Ze is al belijdend lid en nu deze keuze? De kerkenraad zal niet makkelijk mee gaan. Per slot van rekening is het tegen de bijbelse principes in om een relatie aan te gaan en dus zal ze niet langer geaccepteerd worden. Ik ben het daar ook in zekere zin mee eens. Het toegeven aan deze gevoelens is ingaan tegen God. De Heere is daarover zo duidelijk. En nu dan? Als het avondmaal wordt? Censura morum en zo, lekker is dat. Al die mensen die het gaan weten, merken en dan niet meer accpeteren. Of juist heel makkelijk doen, want volgens Vera is op facebook iedereen blij voor haar.

Ik bestorm dag in dag uit, nacht in nacht uit de hemel: O God! Laat haar zien wat Uw wil is. Ik gun haar deze liefde zo, maar ik gun haar nog meer de liefde van U! Ik wil haar niet zien afdwalen van Hem en Zijn Woord. Het is zo dubbel, zo ontzettend dubbel. Ik weet niet hoe ik dit los kan laten, zonder met Vader te praten over alles.

Natuurlijk praat ik ook met Vera. Vera, ik heb de hele nacht liggen denken… Ja dat zal wel je…. Aan Lazarus. Huh? Vragend kijkt ze me aan

Je weet wel, Lazarus en die rijke man. De rijke man vraagt Abraham of lazarus terug mag naar de aarde om zijn broers te waarschuwen. Abraham antwoord dan dat dat niet nodig is: ze hebben de profeten.

Nu zeg jij Vera, dat je samen met Dieke bidt, dat je wacht op een gevoel die zegt dat dit wel of niet goed is, maar ik denk niet dat God altijd spreekt door het gevoel. God heeft zijn Woord gegeven, heel duidelijk. Hij zegt dat homoseksualiteit een gruwel in Zijn ogen is. Hij gaf Adam een vrouw, geen man.

Logisch, anders kwamen er geen kinderen. Ach, voor de duidelijkheid had God ook wel twee stellen kunnen schapen: een hetero en een homo. Maar dat deed Hij niet. God zei ook niet dat het goed is dat de mens zijn ouders verlaat en een ander mens aanhangt, maar dat de man zijn ouders verlaat en zijn vrouw aanhangt. Hoe duidelijk kan het zijn!

Vera ziet het niet. Liefde maakt echt blind!

Een ander gesprek.

Hoe zie je de toekomst? Trouwen? Niet in de kerk. Je kunt alleen in die kerk trouwen als lesbisch stel, waar meer dingen zijn die onbijbels zijn. Samenwonen? Kom nou? Ga je echt alles opgeven? Je club je belijdeniskring, je gemeente, je God?

De standvastige Vera, die bekend staat om haar doelgerichtheid, haar doorzettingsvermogen en onverzettelijkheid lijkt inderdaad alles op te geven voor die ene liefde. En o wat begrijp ik haar. Maar wat zal ze een oordeel over haar heen krijgen, terwijl wij niet zouden moeten oordelen. Ik merk het bij mezelf. Ik ben bang. Zo bang. Voor al die mensen bij ons in de kerk die hun oordeel gaan uitspreken. Jij Vera, nee jij doet niet meer mee. Jij praktiseert en dus begeef je je op verboden terrein. Want het is zo duidelijk: wie in de zonde blijft leven, zal niet aan het heilig avondmaal deel kunnen nemen. Niet aan Mijn lichaam en Mijn bloed. Niet. Niet.  Helemaal niet!

Ratelderatelderatel... ik wil één ding en da's: haar overtuigen... Maar nee, dat is niet wat ik had moeten doen...