Ik wil Dieke, maar ik wil ook God

Hè, wat hoor ik toch. Langzaam til ik mijn hoofd op. Rode cijfers geven aan dat het nog geen tijd is om op te staan. Waar ben ik wakker van geworden?
Dan hoor ik het: Vera.


Zachtjes sta ik op en ga naar haar toe. Haar zachte gesnik gaat over in een harder gehuil en schiet door naar een luid gekrijs.
Stil zit ik naast haar en wrijf over haar rug.
Wat moet ik zeggen? Zo'n intens verdriet, zo'n diep verdriet.
In die donkere kamer zie ik duisternis én ervaar ik heel sterk duisternis. Ik ervaar een machtsstrijd tussen God en satan. Zo donker, zo eng, zo intens is deze duisternis. Alsof ze samen aan het vechten zijn om mijn kind. De rillingen schieten door me heen en ik word ijskoud. Wat ís dit?


Dat ik strijd voel tot in de sfeer van de slaapkamer is niet zo verwonderlijk. Vera zelf ervaart die strijd ook heel diep als ze het uitschreeuwt:
Ik kan niet kiezen!!! Ik wil Dieke, maar ik wil ook God. En nu ben ik God kwijt!!!


Haar geschreeuw gaat door merg en been. Wonderlijk genoeg wordt er verder niemand wakker van.
Maar ik, wat moet ik? Ik wil troosten, maar hoe? Wat kan ik zeggen, wat kan ik doen?
Er alleen maar zijn is nu het beste. En luisteren. Vooral alleen maar luisteren. Naar het gehuil. Want woorden komen er bijna niet.


Het blijkt dat Vera sinds ze verkering heeft niet meer kan Bijbellezen, dat ze God kwijt is en in een innerlijke onrust verkeerd. Zo intens dat zelfs ik die oorlog in haar meevoel.
Als ze weer wat rustiger is geworden bid ik met haar. Niet dat ze mijn wil doet, niet dat ze eigen wil doet, maar dat God haar duidelijk maakt wat Zijn wil is en dat ze dat gehoorzaamt.


Later lezen we een artikel van een lesbi, die zegt dat ze mét verkering altijd het gevoel heeft dat er Iemand ontbreekt en dat ze zonder verkering ook het gevoel heeft dat er iemand ontbreekt.


En in mij huilt het: o God, is dát dan haar toekomst, een toekomst met een altijd ontbrekende factor, W(w) ie dat dan ook is?