Geschokt ben ik.
Mijn man voelt zich geroepen om dit op het censura
morum aan te gaan geven. Vera is en doet, dus…
Ik probeer te redden wat er te redden valt en stel voor dat we de ouderlingen, waar we pas en goed
gesprek mee hadden en die onder de indruk waren van Vera’s getuigenis,
uitnodigen voor een gesprek, nog voor de week van voorbereiding. Misschien
kunnen zij ons dan ook tips geven en hoe hier mee om te gaan, hoe de gemeente
hier mee om moet gaan. Mijn man gaat hier positief op in. Gelukkig, dat betekent nog een week of 10 daar vandaan geen gezeur...
Zus geeft een goede tip. Ze ziet mijn verdriet, ze hoort
me praten tegen Vera en zegt: u hebt nu genoeg gezegd ma. Ze weet onderhand wel
hoe u er over denkt en ze moet dit zelf kiezen. Dit is haar keuze en dus haar
verantwoordelijkheid. Wat een wijsheid van mijn dochter. Ze heeft zo gelijk. En
al leg ik het tien keer bij de voeten van de Heere, ik neem het elke keer weer
mee. Dat is het probleem.
Vera moet hier zelf mee handelen en leren, haar neus
stoten of doorgaan op de weg die ze ingeslagen is. Ik sta er bij en kijk er
naar… Meer kan ik niet. Ik zou willen dat ik ze uit elkaar kon zetten, die
meisjes om ze zo tot een keuze te laten komen die helemaal van hen zelf is,
vooral van Vera. Omdat ik heel erg het idee heb dat ze meegenomen is in de
meeslepende motivatie van Dieke. Ik zie dat ze echt heel erg verliefd is.
Maar op Dieke of op de liefde zelf?
Maar ach, al reis je de hele wereld in je
uppie rond, nog steeds zal het contact er zijn dankzij skype, facebook en al
dat soort gein. Je moet wel heel bewust alles uit zetten wil je tot bezinning
komen over wat je nu echt wilt. In die zin is het niet meer zoals vroeger, dat
als je verkering even niet lekker liep, je afstand nam. En afstand nemen, dát willen ze niet. Maar dat is dan ook wel begrijpelijk, als je zo dol bent op elkaar!
De liefde van ouders voor hun kinderen - hoe onvoorwaardelijk is die? En hoe worden we als ouder op de proef gesteld? God's liefde is onvoorwaardelijk. Hij is tenslotte Vader van ons allen. Wat de kerkgemeenschap er ook van mag denken - God zal je dochter lief hebben - ondanks haar houding of juist misschien wel door haar houding. Hij weet als geen ander hoe haar hart eruit ziet. Ik heb moeite met het veroordelen van mensen door 'ouderlingen' en anderen die denken het recht te hebben om mensen uit hun gemeenschap te mogen weren. Juist de zwakke, de zoekende, de beschadigde, de onzekere, de niet conform 'onze' maatstaven hebben een liefdevolle en ondersteunende gemeenschap nodig die hen niet in de steek laat. God beoordeelt - wij niet. Wij als God's kinderen proberen om Zijn wil en wetten na te leven - en door allerlei oorzaken worden wij allen op verschillende manieren op de proef gesteld. Dat is aan God hoe Hij dat beoordeelt - niet aan de mens. Ik wens jullie oh zo veel steun, liefde en wijsheid toe dat het mijn hart raakt. God's zegen voor jullie allen.
BeantwoordenVerwijderen