maandag 15 december 2014

Toch verkering

Lang geleden dat ik hier was, vind je niet? Er gebeurde hier verschillende dingen, onder andere een spannende ziekenhuisopname, dus vandaar...
En ik aarzel een beetje om verder te schrijven. Het komt allemaal weer zo dichtbij. Wil ik dit nog eens herbeleven?
Ja! Onder het mom van: wie A zegt moet ook B zeggen. En hebben jullie niet het recht alles te horen?


Dieke bleef mee-eten. Wat een meid! Geweldig aanwezig en heel doortastend. Mooie eigenschappen, hoewel die eerste een beetje te veel was van het goede. Toen ze na twintig minuten aangaf dat ze onderzocht werd op ADHD, was ik helemaal niet verbaasd. En, al zeg ik het zelf: ik ben best veel gewend...
Na de maaltijd is het Dieke die beslist dat ze de afwas doet. Is het Dieke die beslist dat Vera afdroogt.
"Uh-uh, zeg ik, daar krijgt Vera hoofdpijn van hoor..."
Maar Vera, zo mak als een lammetje, droogt lachend de vaat af.


"Weet je wat, bedenk ik, gaan jullie maar even lekker naar boven."
"Oh, zegt Dieke, ik weet niet of dat wel normaal is bij een eerste bezoekje?"
"Nou ja, zeg ik, jullie zijn vriendinnen, je hebt toch geen verkering?"
En wat dan nog?? Ik ben die drukte zó zat nu eventjes.


De laatste dagen van het jaar zijn voor mij altijd al een rouwproces van het voorgaande. En al hebben de kinderen daar niets mee en moet ik daar zelf mee handelen, als ze nu even naar boven gaan scheelt dat een hoop getetter...


De vrolijke Vera blijft. Op 31 december, op 1 januari en daarna.
"Gelukkig nieuwjaar mam", zingt ze.
En nog altijd supervrolijk vertelt ze ons op 9 januari dat ze verkering heeft met Dieke. Sinds wanneer? Sinds 30 december...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten