Nog niet los

De rust lijkt hier wat weergekeerd. Na de coming-out op de club en in verband daarmee gesprekjes met gemeenteleden (er kwam zelfs iemand op bezoek!), komen we nu weer in wat rustiger vaarwater. Maar ik kan niet zeggen dat het goed gaat hier. Vooral met Vera niet. Ze lijdt. Ze rouwt. Ze is er wel, maar toch ook niet.

Het doet me pijn, mijn meisje zo te zien lijden. O ja. Ze lacht wel, ze doet mee, ze gaat haar weg. Maar ergens zijn we haar weer kwijt. Haar hart zit potdicht. Op slot.
Ik geef haar de tijd. Hoort bij dit soort verlies ook geen rouwproces? Het ontkennen van verdriet, het gaan accepteren van het verlies. het hoort er allemaal bij.
En toch snap ik het ook niet. Waar is God nu in dit hele proces? Ze heeft het uitgemaakt voor Hem, uit gehoorzaamheid. Waarom dan nu niet een beetje troost?

Het duurt lang, maar eindelijk ga ik het begrijpen. Vera heeft de keuze met haar verstand gemaakt. Een besluit, zonder het te willen. Haar hart is nog bij Dieke. Ze is nog niet los van haar. En ik vraag me af of ze wel los wil. Ze voedt zichzelf met de gedachten aan haar, aan de herinneringen, aan hoe het had kunnen zijn. Daarbij komt dat ik merk dat ze ook via facebook elkaar nog wel eens spreken. En anders is altijd de foto beschikbaar. Hoe heerlijk is dat als je verliefd bent?
Het klinkt misschien een beetje hard, maar zo bedoel ik het niet: Vera zit in de slachtofferrol en alleen de gedachten aan Dieke houden haar op de been.
Een depressie ligt op de loer. Het duurt allemaal heel lang. En wat ze ook praat, wat ze ook doet, het lijkt niet over te gaan, alleen maar erger te worden...