In de publicatie

Een poosje terug werd ik benaderd door een medewerker van het ZE-Magazine.
Deze redactrice was op mijn blog terecht gekomen en aangeraakt door het verhaal.
Dát is een mooi verhaal voor in het tijdschrift, zo bedacht ze.
Het is eenvoudig genoeg om contact met me te zoeken, omdat het mailadres hiernaast staat.
Zo deed deze vrouw ook en al snel wisselden we wat gegevens heen en weer.
Na overleg met Vera heb ik goedkeuring gegeven voor een artikel in dit online tijdschrift.
De redactrice heeft gewoon wat rondgekeken op dit blog en daar wat van afgehaald.
Zodoende hoefden we niet een interview te doen of zo, wat leuk is maar ook veel tijd én vooral energie kost. Natuurlijk heb ik wel wat aangevuld of veranderd.
Grappig was dat ik zelf verbaasd was over het verhaal en over de verwerking hiervan!
Huh? Heb ík dat geschreven???
Het is mooi terug te lezen hoe die verwerking in zijn werk is gegaan.
Is gegaan ja, dat lees je goed. daarover een volgende keer meer.

Leuk dat ik dit vind! Niet om mij, maar omdat in het verhaal heel duidelijk de eer naar God gaat. Dat ik op deze manier mag getuigen van wie God voor ons is: onze Vader en dat Hij zorgt.
Het allermooiste is dat dit een tijdschrift is, wat iedereen leest, iedereen lezen kan ook. Het staat niet bekend als christelijk tijdschrift, want dat is het niet. Het is voor iedereen, dit in tegenstelling tot de Eva, die ook voor iedereen wil zijn, maar toch vooral door christenen wordt gelezen. Ik hoop zo en bid er voor dat dit artikel mensen dicht bij Hem brengen. Willen jullie daarvoor mee bidden?

In verband met de vakantie wordt het artikel waarschijnlijk pas in september geplaatst. Tegen die tijd laat ik het jullie wel horen, kun je er ook even een kijkje nemen.