Hoe zus reageert

Dochter, open ik het gesprek. Weet jij eigenlijk waarom Vera naar Eleos gaat?"
Ze kijkt me aan en haalt haar schouders wat op.
"Zal wel voor papa zijn of zo?" stelt ze de wedervraag.
Ik besluit hier niet op in te gaan, maar door te gaan met waarom we bij elkaar zitten.
"Nou Vera, kom maar uit de kast dan!"
Nog voor Vera iets kan zeggen, reageert zus:
"Ben jij lesbie????"

Ik zie verbazing, dat allereerst. Maar direct daaraan gekoppeld zie ik erkenning: zie je wel, ik wist het!
Zus heeft het zo vaak gezegd. In een gekke bui weliswaar, maar toch met een serieuze ondertoon.
"Waarom ben jij nooit verliefd? Waarom kijk jij niet zo naar jongens?"
Het was haar wel opgevallen. Zus is, eh...zeg maar licht ontvlambaar en regelmatig verliefd op deze en gene, om de beurt dan wel denk ik :-)
En ze kreeg Vera daar nooit zo in mee.
"Ben je lesbie of zo?", kon ze dan tussen neus en lippen door, vragen.

Daarom ook de erkenning, denk ik.
"Verbaast het je?" vraag ik haar, zodra Vera haar vraag positief heeft beantwoord.
"Ach",  en weer haalt ze met een subliem gebaar de schouders op.
Veel zegt ze niet, zus is niet zo'n prater.
Toch ben ik verbaasd over haar reactie.
Geen boosheid, geen woedeaanval, geen gehuil, geen paniek.
Wat ik had verwacht? Nou, van alles een beetje. Wel zo dat ik alert bleef op haar reactie en er tijd voor vrij maakte als ze wilde praten. Maar niets daarvan is aan de orde. Helemaal nuchter en kalm accepteert zus haar zus als mens met lesbische gevoelens.

"Er verandert natuurlijk ook niets", zegt opeens mijn man. "Je zus blijft je zus".
En dat is zo. Objectief bekeken is dat zo. Maar is dat ook hoe we het ervaren?
"Toch veranderen er tegelijk een heleboel dingen. Voor nu en vooral voor in de toekomst.
Wat denk je, als zus verkering krijgt? Maar Vera niet. Als zus trouwt, maar Vera niet. Als Vera misschien tante wordt, maar zus niet? Want zus wordt dan moeder. Vera niet. Er gaan echt dingen veranderen, de kijk op het leven, op de toekomst wordt heel anders. Je moet bij gaan stellen en verwerken dat dat soort dingen niet zullen komen."
Natuurlijk is de toekomst wat dat betreft onzeker. We weten niet wat God voor zus in petto heeft. Wat Zijn plan is met haar leven. Of ze wel een vriend krijgt, trouwen gaat en kinderen krijgt. Maar voor Vera is dat nu al definitief, tenzij God andere wegen met haar gaat door middel van een groot wonder. En zus moet dat gaan verwerken.

Mijn gedachtenspinsels zijn dat. Zus hoor ik er niet over. Rustig gaan ze samen naar Eleos, ze praten wat over van alles, ook over lesbie zijn. Zus praat bij Eleos even over het net verkregen bericht, maar verder is het stil. Ze weet dat ze komen mag, om te praten of uit te huilen of wat dan ook. Bij Eleos, maar vooral bij mij.

Een paar dagen later vraag ik zus hoe het gaat. Of ze er wakker van ligt, of ze veel te verwerken heeft.
Het gaat prima. Zus lijkt het al geaccepteerd te hebben. De verhouding tussen de twee zussen is alleen maar sterker geworden. Moet je na gaan, het was al zo close. 
Wat is dat een prachtig iets. Al moet ik zeggen: ik houd het nog wel in de gaten. Maar het lijkt er op dat zus er goed mee om gaat.
"Als een volwassene", reageert iemand. Deden al de volwassenen maar zo!