Eyeopener: eens Mijn zus, altijd Mijn zus

Met dank aan Ron en ook Gwendolyn deze blog!
Het is zo mooi dat jullie reageerden op de vorige blog. Met je eigen inzicht en ideeën daarbij.
Want voor mij was het een eyeopener.

Ron: De mooiste uitspraak vind ik van je man: "Er verandert natuurlijk ook niets; je zus blijft je zus!" Al verandert alles, maar die emotionele betrokkenheid op je kind, op je zus overwint dat allemaal. Dit is emotie vanuit het vaderhart. Heel kostbaar!

Gwendolyn:  Ben het met Ron eens. En als ik zijn antwoord nog even verder trek, dan zegt hij tussen de regels door dat er voor hem ook niets verandert. Zijn dochter is zijn dochter! Het feit dat hij ook bij dit gesprek aanwezig was, zegt ook heel veel. Ik heb in je vorige blogs gelezen dat hij er vaak niet is en jij mee gaat naar de gesprekken etc. Dit is ook een teken naar jullie toe dat hij wel degelijk betrokken is. Elke uiting, hoe klein ook, is er één.

De opmerking die mijn man maakte tegenover zus zag ik als een dooddoener, als een feit, zonder emotie. Een opmerking van iemand die nog niet verwerkt heeft. Maar jullie brengen het zo anders.
Dank jullie wel daarvoor.

Ik zit natuurlijk al lang in deze situatie en zie soms gewoon niet meer wat bijzonder en speciaal is.
Zelf ben ik echt een emotiemens en denker.
Toen ik er achter kwam dat Vera lesbie is, was ook mijn eerste gedachte dat  ik er voor zou gaan! Omdat ik van haar houd. Ze is mijn dochter en dat blijft ze, hoe dan ook. Maar al gauw waren deze gedachten naar de achtergrond en ging ik me zorgen maken over Vera, over haar verwerkingsproces en over haar toekomst. Ik kwam in een soort rouwproces van verwachtingen over de toekomst. Dingen die vrij normaal zijn in het leven en waar je op hopen mag, maar waarvan je nu weet dat het niet gaat gebeuren. En ik ging er zomaar vanuit dat zus ook die gedachtes zou hebben. Waardoor ik voor haar ging denken en 'wist' dat ze aan zo'n opmerking van vader niets zou hebben.
Het tegendeel is bewezen. Ik ben hierin heel verkeerd gaan denken. Zus heeft het nergens over en maakt zich niet druk. Ze houdt van Vera en dat is helemaal niet verminderd. Integendeel!

Wat is het dan goed dat iemand je er op wijst hoe dankbaar je mag zijn voor het mooie, het kleine, wat toch gezegd wordt.
Na hierover nagedacht te hebben wist ik dat ik dit moest bloggen.
Want weet je, het is niet alleen een gedachte van mij, er zullen er meer zijn die zo denken.
Maar het is ook niet alleen een gedachte van vader, het is meer nog een gedachte van onze Hemelse Vader. Komen zoals je bent, met al je beperkingen en schuld, zonden en verdriet en ook blijdschap en dankbaarheid. Voor Hem geld: eens Mijn kind, altijd Mijn kind, dankzij het verlossingswerk van Jezus. Die zegt: Eens Mijn zus, altijd Mijn zus!
Hij staat met open armen te wachten op jou, mij, ons. Elke keer weer.

Doet me denken aan gisterenavond.
Mijn man en ik zaten op de bank de dag door te spreken:
"Hoe was jouw dag, wat deed jij?" je kent het misschien wel.
Komt Vera bij ons staan.
Ze strekt haar armen wijd uit en stapt op vader af.
"Even een knuffel!" zegt ze op gebiedende toon.
Een paar maanden geleden zou vader nog afwijzend gereageerd hebben, haar aan de kant geduwd hebben, maar nu zegt hij: "Wil je een knuffel? Kom maar hier dan!"
Wat een fantastisch wonder en mooi moment!

Afspiegeling van de hemelse Vader!