maandag 22 juli 2013

Confronterend...

Hé! Daar heb je háár! Blij reageer ik op haar hulpvraag, als ze me vraagt waar bepaalde dingen staan in de zaak waar ik wat vrijwilligerswerk doe.
'Haar': dat is de moeder van een goede vriend van Vera. Die vriend die haar geholpen heeft en weet waar hij het over heeft, eenvoudig weg omdat hij dezelfde gevoelens heeft. Hij is homo.
En nu de moeder. Is dat toeval??

Ik wijs haar de spullen die ze zoekt en ondertussen beginnen we een praatje. Ik ken haar vaag, van een vroegere gemeente en onze zoons zijn klasgenoten.
Langzaam breng ik het gesprek op haar oudste zoon en vertel haar dat hij Vera zo goed heeft geholpen.
"O?, reageert ze, is Vera ook..."
Het blijft even stil.
Ik slik een brok weg.
Hé, wat is dat nou? Ik heb toch verwerkt??
Maar de tranen komen toch!
"Jij zit nog helemaal in het verwerkingsproces hè?" Vraagt ze meelevend.
Ik stotter wat: "Ik dacht dat ik het had verwerkt, maar kennelijk toch nog niet helemaal..."

Kort vertelt ze hoe ze haar zoon min of meer gedwongen hebben te vertellen wat er aan de hand was. "Hij was zo negatief en brutaal! Zo kenden we hem helemaal niet!"
En toen vertelde hij het. Vijftien jaar was hij.
Ik reken snel uit, dát is al wel minstens vijf jaar geleden! Vandaar dat ze het zo rustig zeggen kan.
"Weet je, als je er eens over praten wil, kom je maar. Dat vind ik ook fijn!"

Dát is het! Hier staat iemand voor me die de ervaring herkent. Die het begrijpt! Die weet van de worsteling en het rouwproces waar je, ook als ouders, door moet. Nog nooit heb ik met zo iemand gesproken. Niet nadat ik Vera's dagboek las, morgen precies een jaar geleden.

Dankbaar knik ik haar toe, wie weet doe ik dat wel eens. Ik wens haar succes met het verder doen van haar boodschappen en ren het toilet in. Even niemand zien, dat is nu het beste.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten