Het gaat goed met me. Of dat nu door de zon komt, of dat ik het allemaal beter kan handelen, een plekje kan geven? God geeft me kracht. Elke dag weer. Dat is genade die ik niet verdien, maar waaruit ik leven mag. En tegelijk merk ik ook dat ik een heel eind door het verwerkingsproces wat betreft Vera heen ben. Vera is onze dochter. Aan haar denk ik elke dag, want ik houd van haar. Maar ik merk dat ik niet elke dag meer bezig ben met homofilie, met lesbie zijn. Met het feit dat onze dochter lesbie is.
Er zijn momenten dat ik het zelfs vergeet. Gewoon, omdat het niet nodig is er aan te denken. Soms midden in een gesprek met mensen. Dat ik opeens besef dat mijn gedachten verder gaan dan alleen maar lesbie-zijn. Dan ben ik al aangekomen bij het zelfstandig wonen, het alleen de boel op orde houden. Zonder dat gesprekspartners weten dát Vera alleen blijft.
Op een ochtend komt er een familielid binnengewandeld. Ze vertelt me dat haar dochter verkering heeft. Vijftien jaar.
"O, wat jong en zal het wel gaan en wat moet ik nu... "Vragen, vragen, zorgen, zorgen, zonder een antwoord te verwachten of te weten.
Ik reageer enthousiast. Ik ken de boy en ben heel blij voor mijn nichtje. Ik begrijp werkelijk nog even niet het probleem en probeer mijn bezoek op te beuren. Beetje vertrouwen hebben in je dochter, zus!
Later op de dag schiet het opeens door me heen: hé, ik ben helemaal niet jaloers. Sterker nog, ik heb nog niet eens in deze context van liefde en verkering aan Vera gedacht. Ik was echt puur en oprecht blij voor mijn nichtje, ook al is ze nog piepjong.
Natuurlijk komen ook andere gedachtes bij me op. Kom op zus, wees blij met haar. Wees dankbaar dát ze een vriend heeft. Dat ze gelukkig is, op dit moment. Weet je dan niet dat het zo anders kan gaan?? Dat het niet vanzelfsprekend is dát je kind verkering krijgt?
Met dankbaarheid kan ik concluderen dat het verwerkingsproces ten einde loopt.
Ik zeg het heel voorzichtig, want ik weet dat er vast nog obstakels zullen komen én zullen blijven.
Maar Gods genade is oneindig groot! Soli Deo Gloria!
Mooi om te lezen dat je niet aan Vera denkt in etiketjes maar om wie ze is! De liefde van een ouder voor je kind is onvoorwaardelijk. Het is een zwak beeld van Gods liefde voor ieder van ons. Te weten dat Hij betrokken is op de Zijnen geeft moed door te gaan op de (vaak nog zware en lange) weg die we gaan moeten. Prachtig je laatste 3 woorden!
BeantwoordenVerwijderenHeel mooi en bemoedigend om te lezen.
BeantwoordenVerwijderendankje wel mam <3
BeantwoordenVerwijderendat je om me geeft wie ik ook ben!
ben blij dat het nu ook weer wat beter gaat met je :)
love you so much
X je dochter vera
Het leven is een proces, een reis naar wijsheid en kracht. Je schrijft over " genade die ik niet verdien". Als een kind van God- je Vader, verdien jij ( zowel als jouw dochter Vera van jou het verdient) liefde EN genade! Het is je zelfs gegund lieve moeder en kind van God. God's zegen.
BeantwoordenVerwijderen