Jesus is my friend forever

Zo langzamerhand wordt het zomer, de scholen gaan dicht, de kinderen even rust. Vera heeft altijd actie in d'r lijf, dus ook in de vakantie is ze heel erg actief. Ze bezorgd nog altijd haar krant in een vast wijk maar zal deze zomer ook mee doen met campingwerk: twee weken lang meewerken in het recreatie - en evangelisatieteam.

Het doet haar goed zo lang weg te zijn uit de vertrouwde omgeving. Monter en blij komt ze thuis. En voor de zoveelste keer denk ik: hèhè, ze is er weer.
Maar ook nu valt ze weer terug in haar eenzaamheid en verdriet, het gemis om Dieke speelt een gigantische rol in haar stemming en gevoel.

Met dat de zomer voorbijgaat, komt de datum van de tattoo dichterbij.
En als Vera aangeeft dat haar vriendin toch niet mee gaat en ze nu dus haar tante heeft gevraagd, trek ik mijn mond open.
"Zal ik mee gaan?"
Stomverbaasd staart Vera me aan. "JIJ????"

Ze vind het goed! Ze lijkt zelfs dolblij!
Ik vind het eng. In wat voor tent zal ik terecht komen??

Maar het valt mee. Een heel licht tot tattooshop verbouwde garage in een nette buurt, met een vriendelijke bazin die ons op ons gemak stelt. Mij, bedoel ik. Vera was het al :)

Mijn tijdschrift blijft onaangeroerd. Ik plof op een kruk naast Vera en met z'n drieën kletsen we een eind weg. Ondertussen doet de vrouw secuur haar werk.
Het voorbeeldje heb ik in mijn tas gestopt. Daar ga ik mee  evangeliseren. Gewoon, een beetje zichtbaar bij m'n bankpas opbergen :) Als moeder kan ik niet achterblijven toch?

Het resultaat is verbluffend. Je ziet het op de foto hieronder.
Maar natuurlijk rijst de vraag weer boven: is dit het dan wat helpt voor Vera???