Een afspraak bij de tattooshop

"Vier oktober."
"Wat?"
"Vier oktober komt-ie. Mn vriendin gaat mee."

Echt! Vera moet even iets duidelijker zijn.
"Oké... ik heb een afspraak gemaakt bij de tattooshop."

Het is ergens in juli als Vera deze mededeling ons doet.
Zeker weten dat ze nu niet over één nacht ijs is gegaan. Maar vasthoudend in haar eigen willetje is ze wel.

"Waarom???"
"Omdat ik het af wil sluiten. Daarom!"

Ik hoor daarin míjn  eigenwijze stem, mijn eigen doorzettingsvermogen en doordouwerij...
En ik weet: oké.
Het enige wat ik nu nog kan doen is begeleiden en confronteren met de gevolgen, ook als ze later oud is...

Mooi trouwens dat ze de tattoo niet direct mocht (!) zetten van de eigenaar. Eerst goed over na denken, besef wat je wilt doen, bespreek het met je ouders, over drie maanden ben je de eerste.
Kijk, deze vrouw mag ik wel, al vind ik het helemaal niet fijn wat Vera gaat doen. Maar vooruit, er zijn ergere dingen. Of... is het niet zo simpel?
Vader kan er niet over uit. Hij zucht... en nog eens... en zegt niets. Wil het er niet over hebben. Zegt Vera wel nu alvast dat ze niet op hem hoeft te rekenen, dat ding niet wil zien en dat het haar eigen verantwoordelijkheid is. En die neemt ze dan ook helemaal.

Bijbels gezien vind ik het lastig. Er staat ergens een tekst over inkerven in je huid.
Leviticus 19:28:
U mag vanwege een dode geen inkerving in uw lichaam maken en geen tatoeages bij uzelf aanbrengen. Ik ben de HEERE. 
Ja, vanwege een dode... Dieke is nog springlevend. Gelukkig maar. En de tekst die ze wil plaatsen blijft altijd springlevend, evenals haar Heere zelf... Dus...

In elk geval wordt Vera er op gewezen en laten we de verantwoordelijkheid ten opzichte van God aan haar over. Dat geeft rust. Op die manier kan ik er voor haar zijn. Met mijn eigen duidelijke mening en tegelijk als moeder om zo naar haar zienswijze en gevoel te luisteren. Gewoon, er zijn.