Vera is regelmatig bij haar tante te vinden. Daar kookt ze, daar praat ze en soms luistert ze ook. :)
Tante, mijn jongste zusje, heeft heel goede ideeën en helpt Vera waar ze kan. Ze ziet Vera worstelen met het alleen zijn, met haar herinneringen aan Dieke en met het loslaten.
Daarom stelt ze voor, na het praten hierover, het loslaten heel realistisch te maken. Symbolisch.
Zo gaan ze samen op zoek naar een bruikbaar beeld. Uiteindelijk zoekt Vera een grote, platte steen en schrijft daarop de naam: Dieke.
Onderweg naar huis stopt ze bij het kanaal. En met al haar kracht, maar nog meer met heel haar gevoel gooit ze. De steen vliegt door de lucht, een stevige plons verbreekt de stilte. Het water spat op, omhoog richting Vera. En terwijl de steen langzaam zinkt, worden de cirkels in het water groter en groter. Tot er een moment komt waarop niet te zien is dat daar een steen is neergesmeten. Losgelaten. Totdat alles weer gewoon lijkt.
Langzaam fietst Vera verder. Naar huis. Weg van het water. Weg van de steen. Weg van Dieke.
Maar losgelaten? Nee, ook nu is dat weer niet gelukt. Daar is iets hogers, iets machtigers voor nodig dan een steen met naam.
Misschien, denkt Vera, toch een tattoo??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten