Het is op een gigantisch onverwachts moment, dat mijn man, de vader van Vera plotseling ernstig ziek wordt. Er wordt voor zijn leven gevreesd én er wordt keihard aan hem gewerkt, zodat na een poosje de grootste nood geleden is, al wacht er nog een zware operatie.
In deze dagen merken we weer dat God onze Vader heel dicht bij ons is en ons draagt door alle zorgen heen.
Het is november 2014.
Vera is helemaal in paniek, kan niet slapen en maakt zich grote zorgen om haar papa. Pas als de operatie achter de rug is, of eigenlijk begint, valt ze in een diepe slaap. Maar daar waren al wel een paar nachten overheen gegaan. En dus is ze total loss...
Juist net voor die tijd neemt Dieke weer contact op met Vera. Op de dag van de operatie spreken ze samen af. Dieke om Vera te troosten, Vera om troost te zoeken. Logisch dat het juist bij haar is. Bij Dieke ligt immers haar hart? Vera had het niet aan me verteld. Wel dat ze om te praten met een vriendin weg was, niet met wie. Bewust verzweeg ze dat. Ik had immers al zorgen zat?
En ik was allang blij dát ze eindelijk ging praten, met wie dan ook.
Gelukkig verloopt het ziekteproces van vader heel voorspoedig en is hij met een dag of 12 weer thuis. Een lange weg van revalidatie wacht hem en ons. De aandacht gaat vooral daarheen.
Vera trekt steeds meer naar Dieke, maar dat weten wij niet. Het contact wordt weer meer en dieper en ze weet niet hoe ze daar los van moeten komen. Ze zien elkaar opeens weer regelmatig. Vera weet van Dieke dat ze alleen vriendschap wil, hoewel dat bij Vera anders ligt. En natuurlijk is contact via Whatsapp vlug, handig en er altijd. Dus de meiden kletsen bij en praten met elkaar over de gevoelens die ze delen. En dat waren vooral gevoelens van lichamelijke aantrekkelijkheid. En daarin gingen ze erg ver...
Te ver zelfs, naar christelijke maatstaven en naar eigen principes. Hoe lastig is dat voor Vera. Enerzijds dat fijne gevoel van lichamelijk contact, anderzijds het weten dat dit niet de bedoeling is.
En... hoe nu verder. Verkering hebben ze niet én willen ze niet. Dieke is daar met name heel stellig in. Vera erkent dit meer vanuit het principe en haar houding naar en geloof in God.
De emoties tollen door elkaar, dat snap je wel. Net na pa's ziekte wat nog verwerkt moet worden, dit er bij. En ondertussen allerlei andere dingen die de aandacht vragen. Veel te veel voor zo'n meid als Vera. Hoe moet dat verder?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten