Waar is vader in dit alles?

De opmerking van Ron speelt de hele tijd al door mijn gedachten. Zijn opmerking over wat hij mist: de rol van vader, deed me opeens beseffen: o ja!
We lopen als gezin al zo lang bij de hulpverlening dat het me enerzijds bijna niet meer opvalt, anderzijds ontzettend veel pijn doet.
In het gesprek met Eleos is daarover ook gepraat en dát zal ik jullie vertellen. Verder moet je vooral goed onthouden dat mijn man en ik heel erg veel van elkaar houden en dat we 'over het algemeen' erg gelukkig met elkaar zijn.

Het was zo'n beetje de tweede opmerking van de hulpverlener.
"Vader komt niet mee, begreep ik van Vera?"
"Klopt. Vader is thuis. Hij gaat nooit mee naar gesprekken van wat dan ook. Alleen oudergesprekken op school, als het niet anders kan".
Ik zie de vraag in haar ogen staan: waarom?
"Hij houdt er niet van," reageer ik. "En ja, ik vind het leuk". Een beetje cynische opmerking moet kunnen. Dat houdt het wat luchtiger.

Ooit ging hij nog mee. Dat was voordat we een cursus deden over de opvoeding van één van onze speciale kinderen. Die cursus was zo confronterend voor hem, zo ontzettend eng dus, dat hij daarna spontaan met alle gesprekken is gestopt. En als ik terug kijk dan zie ik me altijd alleen zitten. Alleen tijdens de intake, alleen tijdens een kennismaking, alleen tijdens hulpverleningsgesprekken en oudergesprekken. Ja, zelfs alleen tijdens een informatieavond van de sovatraining voor Vera bij Eleos. Ondanks haar vraag of papa toch alstublieft mee zou willen gaan... Als enige ouder alleen. Ik weet nog hoe woest Vera was. Terwijl ik me er al bij neer had gelegd, voelde zij zich helemaal niet geaccepteerd. Afgewezen! Niet interressant genoeg.

Het doet pijn en tegelijk ben ik er aan gewend geraakt. Een beetje. Hulpverleners niet. Zij vragen waar vader is. Altijd! Het komt niet heel vaak voor dat een vader, of het nu met of zonder beperking is, weigert mee te praten en mee te denken over hun kind. Bij ons wel. Ik zie ook niet dat het ooit nog veranderen gaat, al raakt vader wel wat meer betrokken bij de opvoeding.

Het is vooral jammer voor zichzelf. Hij kan er zoveel van leren, van al die hulpverleners. Hij moet toch ook verwerken? Of stopt hij het (on)bewust weg om nooit meer op terug te komen?

Ik herinner me die ene keer, een week na Vera's coming out. Ik vroeg vader hoe het met hem ging. "Lukt het je een beetje om alles te verwerken?" Zijn antwoord was dat hij het al helemaal verwerkt had. Ik was verbaasd. Handig: zo snel en makkelijk dat bij mannen gaat, dacht ik nog.
Tot ik bij de huisarts vandaan kwam en vader vertelde over het gesprek.
De hoop brandde in zijn ogen toen hij me voreg:"En? Kan hij er wat aan doen?"

De gesprekken doe ik dus alleen. En dat is meestal megazwaar. Vaak vraagt vader ook niet hoe het was. Hij negeert. Soms vertel ik hem uit mezelf er wat over, maar hij kan er dan niets mee. Het lukt hem niet om opvoedingstips over te nemen, om er met elkaar over te praten, om ...
Ja wat eigenlijk? Ik veroordeel niet. Ik weet: het is geen onwil, het is onmacht. Niet dat het daardoor gemakkelijker wordt, maar het is wel beter te dragen.