Vervolg Eleos intake

Tijdens het Eleosintakegesprek praten we natuurlijk niet alleen over vader. Ook over mij, als moeder. Hoe ik tot de ontdekking kwam dat Vera lesbi is. Hoe schuldig ik me daarover heb gevoeld en hoe dubbel dat was: ik was tegelijkertijd ook heel blij dat ik het wist. Ken je dit stuk van het verhaal nog niet, kijk dan in 'mijn verhaal'. Dat Vera me direct vergaf, wat een wonder! De begeleider geeft aan dat dát kwam omdat ik allereerst vergeving vroeg voor wat ik had gedaan. Nog voor we die bewuste avond in gesprek gingen.

We praten over Vera zelf. Hoe zij het beleefd.
"Wat heeft ze het zwaar gehad! Zoveel jaren daar alleen mee te moeten lopen. Maar wat een gelovig meisje ook." De hulpverlener is daarover heel verbaasd. Wij kennen Vera natuurlijk al langer :-) waarbij het gevaar is dat je het heel gewoon gaat vinden dat ze zo'n gelovig kind is. Des te beter dat deze hulpverlener me erop wijst. Wees er dankbaar voor, Ria! Zonder haar clubleider én zonder God, had ze al die melatoninepilletjes allang doorgeslikt, daarover zijn we samen wel eens.

Het gesprek gaat diep. Over de gevoelens die ik er bij heb. De eerste schok, het opnieuw accepteren van onze dochter. Een dochter die op meisjes valt. Iets wat heel de toekomst gaat doordrenken. Aan wie ga je het vertellen. Aan wie vooral niet! Hoe reageren mensen? We hebben natuurlijk een heel slecht voorbeeld in de dominee. Ook daarover praat ik met de hulpverlener. Wat hij zei en over hoeveel pijn dát deed. Juist iemand die je zo zou kunnen helpen, schopt je, onbewust, aan de kant!
De hulpverlener nuanceert het wat: hij weet het niet. Hij was op dat moment niet pastoraal bezig, niet in pastoraal gesprek, hoewel het niet slim is zulke dingen te zeggen bij een groep catechisanten. Er met hem over praten? Ze raad het me aan. Maar Vera wil het niet hebben en diep in mijn hart ben ik dar heel blij mee. Ik heb helemaal niet de moed en de energie om zulke dingen aan te halen. "Jammer."zo vindt mij gesprekspartner.

Zusje. Wat doen we met zusje? In de zomervakantie gaan we het haar veertellen.
"Ik heb haar hiervoor al aangemeld bij Eleos", vertel ik de hulpverlener. "Ik dacht dat er een  wachtlijst zou zijn, maar ze kan volgende week terecht! Wé kunnen volgende week terecht. Zit ik hier weer..."
Ze herkent het: er is zo goed als geen wachtlijst. Gelukkig is er nog genoeg voor zus waar ze eens even over praten moet. Dan kunnen we in de zomervakantie gesprekken regelen voor dingen als dit.
Ik bindt haar op het hart dat ze haar collega goed moet zeggen dat zusje nú nog van niets weet!
Stel je voor dat ze het zo maar op tafel zou gooien. Zou dat even fout zijn!

In het gesprek met Vera, een uurtje geleden, heeft ze een vervolgtraject aangeboden, waar Vera over na gaat denken. Het lijkt haar het beste als Vera eerst wat individuele gesprekken gaat volgen, gevolgd door creatieve therapie. Of we het er thuis samen over willen hebben. Creatieve therapie gaat dieper. En omdat Vera niet zo'n prater is en erg goed is in stilhouden, is dit een manier om er toch bij te komen. Ik kan me daar direct helemaal in vinden, al moet Vera hierover zelf beslissen.

We spreken af voor over twee weken.
Opgelucht dat het achter de rug is en de eerste stap is gezet, rijden we naar huis.
Drie dagen ben ik helemaal gesloopt. Het heeft me bergen energie gekost, dit gesprek. Eindelijk alles eens tot op het bot toe besproken! Het heeft dus ook veel ruimte gegeven voor verwerken en begrijpen. En dat was de bedoeling.