Intake Eleos

Een beetje bibberen doen we wel, als we richting Eleos rijden. Spannend, want je gaat toch praten over wat je voelt, wie je bent of niet bent en hoe je alles ervaart. Zowel voor Vera als voor mij is het erg intensief.
De dame die ons komt halen ziet er in één oogopslag 'goed' uit. Vertrouwd, open gezicht en lieve blik in de ogen. De manier waarop ze ons open tegemoed treedt voelt als een warm welkom. Gelukkig maar, dat is vast één. Als je je bij iemand thuis voelt, praat dat ook veel makkelijker.

Dan moet ik wachten. Vera is met hulpverlener mee en ik heb een leeg uur voor me. Gelukkig is er de krant en mijn boek. Dat boek wat ik al eerder genoemd heb, van Henri Nouwen, Eindelijk thuis. Het is heel bemoedigende leesstof, waarbij ik mijn gedachten lekker kan verzetten. Ik voel me niet alleen, want Vader is bij. Ik ben bij Hem. Hij wacht op me met open armen als ik eens wegduik. Hij kijkt naar me uit als ik vlucht. Hij staat hand in hand als ik me opmaak voor een moeilijk gesprek.

Een goed uur later komt Vera terug lopen. Ik bekijk haar nauwkeurig, zonder dat ze het merkt. Het was zwaar, ik zie het aan haar. Maar ik zie geen spoor van tranen of zo. Knap, want ik voel de mijne nu al branden. Alleen het idee al, dat ik daar open en bloot mijn gevoelens en ding moet vertellen beangstigt me toch. Dat ik niet alleen ben, troost me. Dat Vader zo'n lieve meid als hulpverlener uitzocht, verwondert me. Al deze gevoelens buitelen door elkaar als we samen de trap op lopen naar de hoogste verdieping. Met de koffie in de hand, tweede bak, zet ik me in de stoel.
En dan begint ze:"
Tjonge, wat een heftig verhaal zeg!"
Ze doen het er om hoor, die hulpverleners. Ze draaien gewoon de kraan open en ik, ik grijp mijn koffiebekertje stevig vast en... begin te brullen.