vrijdag 27 februari 2015

Een moeilijke beslissing

"Het is uit..."
Moedeloos klinken de woorden me tegemoet. Ook wat bozig, net of ze zeggen wil: en het is jouw schuld.
De opluchting van mijn kant blijft uit. Moet ik blij zijn? Verdrietig? Ik ben het allebei niet. Hoe kán ik blij zijn, nu ik weet dat mijn dochter zoveel pijn moet doorstaan?
Hoe kán ik verdrietig zijn, als ik weet dat dit wel de wil is van God?
Een loden last ligt op me, plet me, is ook op Vera.
Voor haar geen loskomen van Dieke, geen God die troost, geen mens die helpen kan.
Voor haar ligt een diepe poel van modderige eenzaamheid...
Hoe nu verder?
Wat te doen?
Hoe te troosten?


Ik weet niet meer wat ik gedaan of gezegd heb. Misschien ben ik alleen maar bij haar geweest, als de vrienden van Job, die eerste week.
Misschien heb ik wel dingen gezegd, zoals die vrienden later deden. Dingen waar ze niets aan heeft gehad.
Want, ten diepste begrijp ik het niet. Ik heb het niet meegemaakt en kan niet inkomen wat dit voor haar moet zijn.
En stiekem ben ik ook wat teleurgesteld in God.
Kom op zeg, nu heeft ze gedaan wat U aangaf dat ze moest doen, maar nu dan? Waar blijft U nu dan met Uw troost, met Uw vaderlijke goedheid en zorg?


Ik begrijp het niet. God waar bent U nu???



2 opmerkingen:

  1. Ik heb geen antwoord op je vraag. Alleen dit: De Heere troost het hart dat schreiend tot Hem vlucht.
    En ook: wie in Gods wegen wandelt zal Hij niet verlaten. Sterkte en Gods nabijheid toegebeden.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het is heel moeilijk om in een gebroken wereld te leven. Je dochter zal door een rouwproces heen moeten: net als alle anderen van wie de verkering uit is gegaan. Soms is daar hulp bij nodig. Soms gaat het vanzelf. De anonieme reactie hierboven vind ik erg mooi.

    BeantwoordenVerwijderen