Dankbaarheid kun je leren

Soms hè, soms voel ik me zó negatief. Vooral de dagen dat ik al moe ben. En dat is nogal eens...
Ongemerkt snellen mijn gedachten dan naar HET geheim van Vera. De tranen branden in mijn ogen. Langzaam rollen ze over mijn wangen of blijven hangen bij mijn wimpers. Dapper duw ik de brok terug, die me belet te slikken. Soms is het zó met mij gesteld, ondanks alle positieve berichten op dit blog. Dan wéét ik dat God er bij is, maar voel en merk ik dat niet meer zo.

-Geloof heeft niets met gevoel te maken hoor, vooral met zeker weten en vertrouwen.
Ja-ah, dat is zo. En het is heerlijk als je je gedragen weet . Maar ik vóel zo graag dat ik gedragen wordt...

Mijn gedachten vinden dan ook geen stop.

-Stel dat ik het hen vertel, het geheim?
Ze zullen wel denken: nee hè, komt zij ook weer aan. Heb je niet al genoeg?
Alsof ik dit wil!

-Stel dat ik het die vriendin vertel?
Niet doen! Ze zitten bij ons in de gemeente, je weet nooit...

-Hoe zal zij reageren op ons geheim?
Ze zullen me vast met de nek aankijken en Vera gaan negeren.

Ik maak mezelf gek door steeds zo te denken.
-Kom op Ria! Je weet toch dat het mensen niets aan gaat.
Jawel, maar hun veroordeling doet zo'n pijn. Al zonder dat ze het uitgesproken hebben, zonder dat ze het weten, weet ik het.
-Sta er boven Ria, vertrouw op God. Hij zorgt!
Ja-ah...maar...

En dan haar toekomst. Ik durf er bijna niet over na te denken.
-Geen zorgen voor de dag van morgen!
Klopt, elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad. Dat ervaar ik elke dag!
-En andere dochter dan, hoe zal zij het oppakken?
Ach kom op, het ligt er maar net aan hoe zwaar jíj er aan tilt, zei gisteren een professioneel iemand tegen me...
Daardoor ben ik nu zo verdrietig denk ik...

Mensen begrijpen het gewoon niet. Professionals ook niet. Alleen zij, die het ook meemaken. En zij die ons goed genoeg kennen, zij wel. En zij die wíllen begrijpen. Zij horen niet bij 'de mensen'.
Al moet ik toegeven dat mensen ook mee vallen in hun reactie. Het zijn vooral mijn gedachten over mensen dat mensen dit zeggen. Eh...snap je?

- Weet je, als Jezus terugkomt zal alles goed zijn: geen zonde, geen pijn, geen verdriet, geen lesbi, geen veroordeling...
Wat verlang ik daar naar!! Maar ik leef nu! In het hier en nu.

Ik pak mijn boek nog eens. 'Eindelijk thuis', auteur Henri Nouwen.
Bladzijde 98 ben ik al. Over de oudste zoon. Een zoon vol wrok, vol jaloezie. Iets wat ik wel herken. Want om me heen lijken alle gezinnen nog steeds op een roze wolk te zitten...

Laat je vinden door Vader!
"Zonder vertrouwen kan ik mezelf niet laten vinden. Vertrouwen is de vaste, innerlijke overtuiging dat Vader me thuis wil hebben. God is op zoek naar jou. Hij houdt van je. Hij wil je thuis hebben en zal pas rusten als Hij jou bij zich heeft! ........
Naast dit vertrouwen moet er ook dankbaarheid zijn; het tegenovergestelde van wrok. Dankbaarheid stijgt uit boven het niveau van verdienen en krijgen. Zij leert mij de waarheid verstaan dat alle leven pure gave is. Dankbaarheid als discipline houdt een bewuste keuze in, zelfs wanneer ik me afgewezen en gekrenkt voel. Het is verbazingwekkend hoeveel gelegenheden zich voordoen waarin ik kan kiezen voor dankbaarheid in plaats van jammerklacht...."

Dit schudt me wakker. Aan de neerwaartse spiraal van zelfmedelijden en zelfbeklag heb ik helemaal niets. Niemand trouwens. Laat ik mijn zegeningen gaan tellen.
Als dat lukt tenminste, want volgens mij zijn dat er erg veel!

Ik schreef dit blogje zaterdag. Zondag preekte de dominee over mijn blogje. Wonderlijk hoe God al werkt voor ik zo in de dip zit.
Petrus wilde weten wat er met Johannes gaat gebeuren. Maar Jezus zei hem: "wat gaat het u aan, volg jij mij!" Niet vergelijken, niet zo naar anderen kijken. Het gaat erom wat ik doe. Jezus volgen is het enige goede. Desondanks én juist daarom wil ik vragen of jullie voor ons willen bidden.