Een afspraak bij de tattooshop

"Vier oktober."
"Wat?"
"Vier oktober komt-ie. Mn vriendin gaat mee."

Echt! Vera moet even iets duidelijker zijn.
"Oké... ik heb een afspraak gemaakt bij de tattooshop."

Het is ergens in juli als Vera deze mededeling ons doet.
Zeker weten dat ze nu niet over één nacht ijs is gegaan. Maar vasthoudend in haar eigen willetje is ze wel.

"Waarom???"
"Omdat ik het af wil sluiten. Daarom!"

Ik hoor daarin míjn  eigenwijze stem, mijn eigen doorzettingsvermogen en doordouwerij...
En ik weet: oké.
Het enige wat ik nu nog kan doen is begeleiden en confronteren met de gevolgen, ook als ze later oud is...

Mooi trouwens dat ze de tattoo niet direct mocht (!) zetten van de eigenaar. Eerst goed over na denken, besef wat je wilt doen, bespreek het met je ouders, over drie maanden ben je de eerste.
Kijk, deze vrouw mag ik wel, al vind ik het helemaal niet fijn wat Vera gaat doen. Maar vooruit, er zijn ergere dingen. Of... is het niet zo simpel?
Vader kan er niet over uit. Hij zucht... en nog eens... en zegt niets. Wil het er niet over hebben. Zegt Vera wel nu alvast dat ze niet op hem hoeft te rekenen, dat ding niet wil zien en dat het haar eigen verantwoordelijkheid is. En die neemt ze dan ook helemaal.

Bijbels gezien vind ik het lastig. Er staat ergens een tekst over inkerven in je huid.
Leviticus 19:28:
U mag vanwege een dode geen inkerving in uw lichaam maken en geen tatoeages bij uzelf aanbrengen. Ik ben de HEERE. 
Ja, vanwege een dode... Dieke is nog springlevend. Gelukkig maar. En de tekst die ze wil plaatsen blijft altijd springlevend, evenals haar Heere zelf... Dus...

In elk geval wordt Vera er op gewezen en laten we de verantwoordelijkheid ten opzichte van God aan haar over. Dat geeft rust. Op die manier kan ik er voor haar zijn. Met mijn eigen duidelijke mening en tegelijk als moeder om zo naar haar zienswijze en gevoel te luisteren. Gewoon, er zijn.

Loslaten en zinken

Vera is regelmatig bij haar tante te vinden. Daar kookt ze, daar praat ze en soms luistert ze ook. :)

Tante, mijn jongste zusje, heeft heel goede ideeën en helpt Vera waar ze kan. Ze ziet Vera worstelen met het alleen zijn, met haar herinneringen aan Dieke en met het loslaten.
Daarom stelt ze voor, na het praten hierover, het loslaten heel realistisch te maken. Symbolisch.

Zo gaan ze samen op zoek naar een bruikbaar beeld. Uiteindelijk zoekt Vera een grote, platte steen en schrijft daarop de naam: Dieke.
Onderweg naar huis stopt ze bij het kanaal. En met al haar kracht, maar nog meer met heel haar gevoel gooit ze. De steen vliegt door de lucht, een stevige plons verbreekt de stilte. Het water spat op, omhoog richting Vera. En terwijl de steen langzaam zinkt, worden de cirkels in het water groter en groter. Tot er een moment komt waarop niet te zien is dat daar een steen is neergesmeten. Losgelaten. Totdat alles weer gewoon lijkt.

Langzaam fietst Vera verder. Naar huis. Weg van het water. Weg van de steen. Weg van Dieke.
Maar losgelaten? Nee, ook nu is dat weer niet gelukt. Daar is iets hogers, iets machtigers voor nodig dan een steen met naam.

Misschien, denkt Vera, toch een tattoo??

Die vieze homo's? Excuses van dominee

Dank voor de mooie en lieve reacties op de eerdere blogs!!

Weet je nog van de clubavond? Dat dominee ook geïnformeerd was?
En verder terug in de tijd...
Weet je nog van zijn opmerking? Helaas is deze blog één van de meest gelezen stukjes. Natuurlijk prikkelt de titel en de reacties waren, logischer wijs, enorm. Ik heb het over: "Die vieze homo's, zei de dominee".
Wat kunnen we als christenen met onze grote mond vaak dingen zo snel kapot maken. Denken we er aan dat we Jezus' af horen spiegelen in ons doen en laten? Dat mensen dát willen zien??

Nou genoeg, voor ik een hele Bijbelstudie begin...

De dominee mailde onze Vera. Een maand of twee na die avond waarin ze voor de kerk haar coming-out deed. Met de verontschuldiging dat hij nu pas reageerde. Maar... Als ze eens praten wilde?
Nou Vera wilde dat wel. Via de mail Ze paste direct een lik-op-stuk-beleid toe en gaf  de dominee door dat ze niet dacht dat hij er veel van begrijpen zou. En dat ze mensen genoeg had om mee te praten. Al vrij snel hierna kwam er een mailtje terug. Met excuses!!!
Dominee had waarschijnlijk nooit veel rust gehad op zijn opmerking over 'die vieze homo's'. Want hij wist exact wat Vera bedoelde in de mail die zij hem stuurde.

Wat waren wij blij. Dat hij inzag dat hij zulke dingen niet kan zeggen. Als dominee spreek je namens God, ook op catechisatie. Wat je zelf vindt, moet je voor jezelf houden. Anders krijgen anderen vaak alleen maar verkeerde ideeën van Gods wil en het christenleven . Dus bood dominee zijn excuses aan voor de gedane uitsprak. En ja, al was het heel erg laat, het deed wel goed. En hij was blij dat Vera mensen genoeg om zich heen had.
Omdat dominee binnen vier weken met emeritaat, zoals dat zo mooi heet, zou gaan, was het voor hem zo net zo makkelijk. We zouden het niet van hem willen dat hij zich nog in deze problematiek zou  moeten gaan verdiepen.
Toch ben ik blij dat hij, ook al heeft hij nu geen eigen gemeente meer, hier toch over na heeft kunnen denken. Misschien is zijn visie veranderd. In elk geval weet hij nu dat er ook mensen als Vera in de kerk zitten. Dat doel is bereikt!

Eenzaamheid met jou in mijn hart

Ik wacht op je, teveel hoop. 

Mijn lichaam zo pijnlijk, mn gevoel verdooft. 

Mn verstand zo helder, laat haar gaan, laat haar los. 

Mn gevoel dringt op. Ik wil je terug ik wil je hier! 

Frustratie op de top, mensen wachten op de ware die morge komen zal. 

Jij bent er niet. Jij komt niet. 

Maar ik heb een ware, want God is er al en die avond was verstand sterker.  

Bracht de relatie tot een val. 

De val is diep de val is lang. 

Al meer dan een halfjaar zweef ik Ergens.

 Gevoel is daar, verstand hier en ik? 

Ik weet et allemaal fftjes niet meer. 

Ergens...de plek waar een wezen nooit komt. 

Ergens...de plek waar et monden verstomd. 

De taal van de liefde is ver te zoeken. 

Uitdaging en juiste keuzes zoeken hier hun weg. 

Een keuze, bijna onmogelijk, teveel voor 1 mens te dragen. 

Daarom is op Ergens zo weinig te vinden, geen liefde, maar eenzaamheid. 

Verwarring en twijfels zijn hier te zoeken. 

Uitzichtloosheid voor de zwakke. 

 Vechten meid, vechten zul je! 

De strijd is lang, 't Gevecht is zwaar. 

Weg uit Ergens, terug naar verstand. 

Gevoel van eeuwigheid is dichtbij. 

Geef niet op! Strijd om in te gaan! 

Gevoel zal niet winnen, geluk vind z'n weg niet hier.

Genade is de boodschap...

maar mn hart wil jou ook nog zo graag.

Vera