Ik wil Dieke, maar ik wil ook God

Hè, wat hoor ik toch. Langzaam til ik mijn hoofd op. Rode cijfers geven aan dat het nog geen tijd is om op te staan. Waar ben ik wakker van geworden?
Dan hoor ik het: Vera.


Zachtjes sta ik op en ga naar haar toe. Haar zachte gesnik gaat over in een harder gehuil en schiet door naar een luid gekrijs.
Stil zit ik naast haar en wrijf over haar rug.
Wat moet ik zeggen? Zo'n intens verdriet, zo'n diep verdriet.
In die donkere kamer zie ik duisternis én ervaar ik heel sterk duisternis. Ik ervaar een machtsstrijd tussen God en satan. Zo donker, zo eng, zo intens is deze duisternis. Alsof ze samen aan het vechten zijn om mijn kind. De rillingen schieten door me heen en ik word ijskoud. Wat ís dit?


Dat ik strijd voel tot in de sfeer van de slaapkamer is niet zo verwonderlijk. Vera zelf ervaart die strijd ook heel diep als ze het uitschreeuwt:
Ik kan niet kiezen!!! Ik wil Dieke, maar ik wil ook God. En nu ben ik God kwijt!!!


Haar geschreeuw gaat door merg en been. Wonderlijk genoeg wordt er verder niemand wakker van.
Maar ik, wat moet ik? Ik wil troosten, maar hoe? Wat kan ik zeggen, wat kan ik doen?
Er alleen maar zijn is nu het beste. En luisteren. Vooral alleen maar luisteren. Naar het gehuil. Want woorden komen er bijna niet.


Het blijkt dat Vera sinds ze verkering heeft niet meer kan Bijbellezen, dat ze God kwijt is en in een innerlijke onrust verkeerd. Zo intens dat zelfs ik die oorlog in haar meevoel.
Als ze weer wat rustiger is geworden bid ik met haar. Niet dat ze mijn wil doet, niet dat ze eigen wil doet, maar dat God haar duidelijk maakt wat Zijn wil is en dat ze dat gehoorzaamt.


Later lezen we een artikel van een lesbi, die zegt dat ze mét verkering altijd het gevoel heeft dat er Iemand ontbreekt en dat ze zonder verkering ook het gevoel heeft dat er iemand ontbreekt.


En in mij huilt het: o God, is dát dan haar toekomst, een toekomst met een altijd ontbrekende factor, W(w) ie dat dan ook is?

Het is haar verantwoordelijkheid

Geschokt ben ik.

Mijn man voelt zich geroepen om dit op het censura morum aan te gaan geven. Vera is en doet, dus…

Ik probeer te redden wat er te redden valt en stel voor dat we de ouderlingen, waar we pas en goed gesprek mee hadden en die onder de indruk waren van Vera’s getuigenis, uitnodigen voor een gesprek, nog voor de week van voorbereiding. Misschien kunnen zij ons dan ook tips geven en hoe hier mee om te gaan, hoe de gemeente hier mee om moet gaan. Mijn man gaat hier positief op in. Gelukkig, dat betekent nog een week of 10 daar vandaan geen gezeur...

 

Zus geeft een goede tip. Ze ziet mijn verdriet, ze hoort me praten tegen Vera en zegt: u hebt nu genoeg gezegd ma. Ze weet onderhand wel hoe u er over denkt en ze moet dit zelf kiezen. Dit is haar keuze en dus haar verantwoordelijkheid. Wat een wijsheid van mijn dochter. Ze heeft zo gelijk. En al leg ik het tien keer bij de voeten van de Heere, ik neem het elke keer weer mee. Dat is het probleem.

Vera moet hier zelf mee handelen en leren, haar neus stoten of doorgaan op de weg die ze ingeslagen is. Ik sta er bij en kijk er naar… Meer kan ik niet. Ik zou willen dat ik ze uit elkaar kon zetten, die meisjes om ze zo tot een keuze te laten komen die helemaal van hen zelf is, vooral van Vera. Omdat ik heel erg het idee heb dat ze meegenomen is in de meeslepende motivatie van Dieke. Ik zie dat ze echt heel erg verliefd is. Maar op Dieke of op de liefde zelf?

Maar ach, al reis je de hele wereld in je uppie rond, nog steeds zal het contact er zijn dankzij skype, facebook en al dat soort gein. Je moet wel heel bewust alles uit zetten wil je tot bezinning komen over wat je nu echt wilt. In die zin is het niet meer zoals vroeger, dat als je verkering even niet lekker liep, je afstand nam. En afstand nemen, dát willen ze niet. Maar dat is dan ook wel begrijpelijk, als je zo dol bent op elkaar!

In gesprek met Vera

Honderden gedachten vliegen door mij hoofd, ik word er doodmoe van. Niet één nacht, maar meerdere. Vooral overdag kan ik niet los komen van al die gedachten.

Laat ze nu zo al haar principes gaan? Hoe zit dat met de kerk? Met het heilig avondmaal? Ze is al belijdend lid en nu deze keuze? De kerkenraad zal niet makkelijk mee gaan. Per slot van rekening is het tegen de bijbelse principes in om een relatie aan te gaan en dus zal ze niet langer geaccepteerd worden. Ik ben het daar ook in zekere zin mee eens. Het toegeven aan deze gevoelens is ingaan tegen God. De Heere is daarover zo duidelijk. En nu dan? Als het avondmaal wordt? Censura morum en zo, lekker is dat. Al die mensen die het gaan weten, merken en dan niet meer accpeteren. Of juist heel makkelijk doen, want volgens Vera is op facebook iedereen blij voor haar.

Ik bestorm dag in dag uit, nacht in nacht uit de hemel: O God! Laat haar zien wat Uw wil is. Ik gun haar deze liefde zo, maar ik gun haar nog meer de liefde van U! Ik wil haar niet zien afdwalen van Hem en Zijn Woord. Het is zo dubbel, zo ontzettend dubbel. Ik weet niet hoe ik dit los kan laten, zonder met Vader te praten over alles.

Natuurlijk praat ik ook met Vera. Vera, ik heb de hele nacht liggen denken… Ja dat zal wel je…. Aan Lazarus. Huh? Vragend kijkt ze me aan

Je weet wel, Lazarus en die rijke man. De rijke man vraagt Abraham of lazarus terug mag naar de aarde om zijn broers te waarschuwen. Abraham antwoord dan dat dat niet nodig is: ze hebben de profeten.

Nu zeg jij Vera, dat je samen met Dieke bidt, dat je wacht op een gevoel die zegt dat dit wel of niet goed is, maar ik denk niet dat God altijd spreekt door het gevoel. God heeft zijn Woord gegeven, heel duidelijk. Hij zegt dat homoseksualiteit een gruwel in Zijn ogen is. Hij gaf Adam een vrouw, geen man.

Logisch, anders kwamen er geen kinderen. Ach, voor de duidelijkheid had God ook wel twee stellen kunnen schapen: een hetero en een homo. Maar dat deed Hij niet. God zei ook niet dat het goed is dat de mens zijn ouders verlaat en een ander mens aanhangt, maar dat de man zijn ouders verlaat en zijn vrouw aanhangt. Hoe duidelijk kan het zijn!

Vera ziet het niet. Liefde maakt echt blind!

Een ander gesprek.

Hoe zie je de toekomst? Trouwen? Niet in de kerk. Je kunt alleen in die kerk trouwen als lesbisch stel, waar meer dingen zijn die onbijbels zijn. Samenwonen? Kom nou? Ga je echt alles opgeven? Je club je belijdeniskring, je gemeente, je God?

De standvastige Vera, die bekend staat om haar doelgerichtheid, haar doorzettingsvermogen en onverzettelijkheid lijkt inderdaad alles op te geven voor die ene liefde. En o wat begrijp ik haar. Maar wat zal ze een oordeel over haar heen krijgen, terwijl wij niet zouden moeten oordelen. Ik merk het bij mezelf. Ik ben bang. Zo bang. Voor al die mensen bij ons in de kerk die hun oordeel gaan uitspreken. Jij Vera, nee jij doet niet meer mee. Jij praktiseert en dus begeef je je op verboden terrein. Want het is zo duidelijk: wie in de zonde blijft leven, zal niet aan het heilig avondmaal deel kunnen nemen. Niet aan Mijn lichaam en Mijn bloed. Niet. Niet.  Helemaal niet!

Ratelderatelderatel... ik wil één ding en da's: haar overtuigen... Maar nee, dat is niet wat ik had moeten doen...

Als ik maar niet...

Die nacht (9-1-2014) komen woorden van Vera weer terug. Als of ik ontdooi.. :)
"We hebben er samen voor gebeden. En afgesproken dat als we voelen dat het niet van God is, we het dan uitmaken."
Mooi! Dat jongeren dat doen, samen bidden in de verkeringstijd.
Maar... ergens zit een maar. Voel ik me nog te veel verward? Of is het van God uit? Ben ik te bezorgd? Moet ik het en haar loslaten?


Opeens weet ik het: heel scherp komt het beeld naar voren van Abraham en Lazarus. Samen in de hemel. (Lukas 16: 19-31, De Bijbel) Terwijl zij genieten van Gods aanwezigheid, doet de rijke man in de hel een verzoek aan Abraham: stuur Lararus terug naar de aarde, zodat hij mijn broers kan waarschuwen. Maar Abraham zegt hem: zij hebben Mozes en de profeten...


Je kunt natuurlijk je eigen weg gaan en bidden om rust, maar is dat het? Ook als je rustig blijft? Heeft God niet de Bijbel gegeven tot onderwijs? In plaats van dat Hij tot gevoel spreekt?


Maar o wat moeilijk is dat, want ik wil dit geluk ook niet van Vera af pakken. Ik heb makkelijk praten: maak uit! terwijl ik elke avond lekker met mijn mannetje het bed in duik. Met hem alles bespreek en me veilig voel bij hem. Gun ik dat Vera niet?


En.. stel dat ik het mis heb? Stel dat God zo'n relatie wel goed keurt? Trouwens ze zijn nog niet getrouwd, dus es effe rustig!! Vermanend spreek ik mezelf toe.
Maar toch.. de onrust blijft.
En ik voel me heel verantwoordelijk voor wat Vera nu doet. Is het niet mijn schuld. Als ik ...
Ik ga hierin heel ver. Te ver. Ik verwijt mezelf zelfs dat ik getrouwd ben: als ik dat niet had gedaan, was er nu niet zo'n verdrietig meisje en deed ze dit niet.


Mijn angst en verdriet gaan alle perken te buiten en ik verlies mezelf er helemaal in.
Niet iets om trots op te zijn, niet iets om over terug te denken.
Maar ja, ik ben moeder en wil mijn kind gelukkig zien...

Nu mijn dochter verkering heeft met Dieke...

Dus nu hebben we verkering.
Het klinkt een beetje aarzelend. Niet zoals zou moeten. Een dochter die verkering krijgt zou dat moeten kunnen jubelen van blijdschap, maar Vera zegt het wat voorzichtig.
-Oké? zeg ik en diep van binnen voel ik me bevriezen.
Ik verander in een ijspegel op een onbewoond eiland ver van iedereen.
Ik zit wel op bank, maar ben er niet.
Ik zie Vera wel, maar toch niet.
Ik praat er, maar ook niet.
Ik ...ik weet het niet... ik was helemaal weg, helemaal van de kaart en gigantisch in de war. Niet te beschrijven.
Intussen begint Vera, nu onze reactie haar meevalt, enthousiast te vertellen. Ik luister, maar hoor haar niet. Reageer, maar ík ben het niet.

Die nacht liggen mijn man en ik allebei wakker. Ik merk het, maar zeg het niet. Ik ben er even helemaal niet meer. Ik voel me zó verscheurd.
Moet ik nu niet blij zijn voor onze oudste? Maar...ze zou toch niet aan een relatie beginnen? Ze heeft geen woord gehouden. Maar ja, liefde is zó sterk. Zó sterk dat het zelfs onze Vera heeft overvallen. Dat zelfs zij al haar principes en regels aan de kant heeft gezet. Zij, die altijd gaat waar voor ze gaat. Zij, die geen blad voor de mond neemt als het over haar mening gaat. Die anderen altijd probeert te overtuigen van háár gelijk. Zij, die gaat voor eerlijk duurt het langst en houd je aan je woord. Zij, mijn dochter. Mijn lieve oudste dochter van wie ik zoveel houd. Zij, zij heeft verkering. Met Dieke. Als wij ons niet aan ons woord houden zou ze gezegd hebben: Hé, dat was niet afgesproken!
Maar wij, wat moeten wíj nu zeggen???