donderdag 28 februari 2013

Vader en zus, hoe reageren zij?

Het is zo waar wat Kleinood in haar reactie op het vorige blogje schrifjt: God is er bij. Maar het waren toen wel mijn gedachten. Mijn gedachten stroken niet altijd met Gods Woord... jammergenoeg. Je reactie was erg bemoedigend. Dank je wel. Ook jou Ron begrijp ik. Je aarzeling om te reageren, je begrip voor de dominee. Je lieve woorden. Dank je wel!
We voelen ons erg gesteund en bemoedigd door de reacties op blog en via mail. Allemaal dank je wel. Dat wil ik maar even zeggen..

Hoe nu verder? Daar was ik gebleven de vorige keer. Hoe nu verder?
"Hoe wil je verder, Vera? Wat jij wil, dat is het belangrijkst".
We zitten nog steeds bij elkaar op het bed. Vertwijfeld kijken we elkaar aan.

Er zijn hier zes mensen in huis.
De broertjes zijn te jong.

Zus is erg druk. Zullen we voor haar maar wachten op een heel rustig moment? Zomervakantie bijvoorbeeld, dat is een stil moment. Het is lastig over deze dingen een besluit te nemen. Liever zou je zeggen:"Hé, luister eens. Ik ben je zus, en val op meisjes. Dan weet je dat oké." Want verandert er voor haar eigenlijk wel wat? Ja, toch wel.
Het alleen al samen kijken naar jongens, waar Vera nog in mee gaat, iets wat voor zus heel belangrijk is...
Ik denk dat we heel voorzichtig met zus om moeten gaan. Vera en zij hebben een heel goede relatie. Een heel sterke ook. Maar kan deze relatie dit aan? Kan zus het aan? Of...
Vera wil de band graag zo sterk mogelijk houden. Begrijpelijk. Daarom kiezen we ervoor om het zodra het zomervakantie is, het tegen haar te vertellen. Ze is nu druk met school én met zichzelf. Op goede grond. Ze moet het rustig kunnen aanhoren, rustig kunnen verwerken en een plekje geven. Misschien zelfs even naar begeleidende gesprekken. Nu zou het haar te veel zijn, in combinatie met heel veel andere dingen.

Zesde Eerste persoon is vader. Papa! Vera kijkt me een beetje bang aan.
"Moeten we het hem vertellen?" Ja! Maar wanneer? Momenteel staat zijn baan nogal op de tocht en is hij erg nerveus, gespannen. Daarbij komt dat we alle drie, ook Peter, twijfelen aan zijn begrip. Vader is erg rechtlijnig. Ik ben er zelfs bang voor dat hij haar huppetee, zo uit huis zet. Vooral omdat de relatie niet sterk is, of moet ik zeggen, er geen relatie lijkt te zijn? Geen band, behalve dat ze enorm op elkaar lijken in karakter.
Ik wil er niet aan denken hoe hij gaat reageren. Hoe ik daarop reageer. Kost het ons het huwelijk, zo'n groot geheim vertellen? Ergens heb ik er niet zo veel verterouwen in. En Vera en Peter vatten dat.
We besluiten het papa te vertellen zodra het op zijn werk weer rustiger en minder spannend is.

Het is tijd. De broertjes moeten nodig naar bed, Vera moet zo nog verderop en Peter zou met mijn man nog deuren langs gaan. Bijna een uur hebben we boven gebivakeerd. Ernstig gepraat. Opgelucht lopen we de trap af. Het is gezegd! En...we houden nog meer van elkaar!

Maakte Vera voor me, op het strand, zomer 2012

donderdag 21 februari 2013

Ons gesprek: de coming out

Inmiddels is alles weer wat gerelativeerd. Dank voor jullie lieve en bemoedigende reacties.
Afegelopen week merkte ik dat die 7 x 70 maal ook mij voor mij geldt, al zitten er nog wel wonden...

Terug naar het verleden.
Naar 20-12-2012. Wat een mooie datum! :-)

We zaten op bed. Vera en ik. Tegenover ons, in de enige aanwezige stoel op Vera's slaapkamer zat Peter. De roze muren schitterden door het zachte lichtje van de lamp.
Ons gesprek was zo intensief dat ik niet eens meer precies weet hoe het ging...
Maar sommige details weet ik juist wel:

We keken elkaar aan. Verbaasd en verbijsterd.
"Sorry", zo open ik het gesprek, "ik weet het. Want ik heb je dagboek gelezen. Wil je me dat alsjeblieft vergeven??" Mijn ogen moeten bol gestaan hebben van angst. Stel dat ze nee zegt? Stel dat ze er mee kapt mijn dochter te zijn. Stel dat ik haar moeder niet meer mag zijn???
Maar o wonder! Vera zegt :"JA!" Wat een opluchting, wat een genade.

Vera op haar beurt biecht ook op dat ze in de computer zat te kijken naar documenten die niet voor haar waren bedoeld. Maar wat is ze opgelucht! Mama weet het!
Ze vertelt over die middag, dat ze het artikel vond. Toen ze flauwviel van angst en schrik. Hoe ze Peter belde. Hoe hij er voor haar was en beloofde te komen.
'Snap je nu waarom ik niet kon eten?"
Ja dat begrijp ik wel.
"Hoe vind je het?" Nu is haar vraag angstig, haar gezicht is van me af  gekeerd.
Is ze net zo bang als ik? Bang dat ik haar eruit zet? Bang dat ze mijn dochter niet meer mag zijn? Dat ik haar moeder niet meer wil zijn?
"O kind, ik houd van jou! Ik laat je nooit gaan en laat je nooit alleen. Je bent veilig hier en mag zijn wie je bent. Hoe ik het vind? Heftig. Heel erg zwaar. Wat zal je leven vol eenzaamheid zijn. Nooit iemand die 's avonds op je wacht. Nooit iemand om alles mee te delen. Nooit iemand om te omhelzen en te knuffelen. Niemand die jou, alleen jou liefheeft op die ene speciale manier. Nooit."
Mijn stem breekt en zwijgend vallen we in elkaars omhelzing. Peter loopt netjes even weg, maar ik merk het niet eens meer op. Ik wil me niet helemaal laten gaan. Ik wil er immers voor Vera zijn? En ik doe ontzettend m'n best om tranen binnen te houden. Maar het lukt niet. Tuurlijk niet. Heb ik al niet een half jaar lang alles voor me gehouden? Met nooit iemand over gepraat. Gelukkig wil ik meer dan Vera van me vraagt en samen huilen we de opgekropte maanden, voor haar jaren! eruit.

Als we weer een beetje nuchter zijn, komen we op het punt: hoe nu verder?
Wie moeten we het vertellen? Wie niet? Ik laat de keuze helemaal aan Vera. Deze beslissing is niet aan mij, al kan ik wel adviezen geven, omdat ik ietsjes meer mensenkennis heb. Ook Peter praat hierin met ons mee en is ons tot grote steun. Dank je wel, Peter!

vrijdag 15 februari 2013

"Die vieze homo's", zei de dominee

Vandaag een uitstapje naar het heden. Excuses voor de onderbreking in de tijd, maar het moet even. Ik moet even spuien en mijn ergenis en verdriet wegschrijven. Misschien dat het helpt en ik zometeen weer en beetje kan functioneren.

Uiteraard blijf je in deze wereld niet altijd op de toppen van geloof. Twee maanden was al erg lang. En dat ik eens naar beneden zou storten wist ik wel. Ergens moet het verwerkt worden en een plekje krijgen. Maar dat het zo zou gaan...

Vera kwam deze week uit catechisatie. Het is een goede gewoonte om daar heen te gaan.
Deze keer kwam ze een beetje verdrietig thuis en ze vertelde me de oorzaak.
Dominee had het over 'Die vieze homo's'...
Wham! Die sloeg in. Bij haar, zij is even naar het toilet gelopen tijdens de bespreking, en bij mij.

Weet je, ik weet dat er mensen zijn die iedereen over één kam scheren. Die in de bijbel lezen dat God een gruwel heeft aan 'mannen die met mannen liggen'. Maar er zijn  zo ontzettend veel mensen die daar juist tegen strijden. Die worstelen met deze gevoelens...
Daarbij vind ik dat dominee best zijn mening mag geven, maar wel gerelateerd aan Gods eigen woorden: 'Mij liefhebben en je naaste als jezelf'. De rest vertelt hij maar tegen zijn vrouw...

Ik zie alle mensen die op mijn pad komen als mijn naaste. Dus hoe dan ook, al leven ze in zonde, al hebben ze te maken met psychische stoornissen of al zijn ze holebi (homo, lesbi, bi-seksueel) toch is het onze roeping deze mensen lief te hebben en voor ze te zorgen. Iets naar hen uit te dragen van het evangelie en de liefde van Christus.

Hierin is onze de dominee ontzettend gefaald. Niet alleen tegenover Vera, ook tegenover iedereen die luisterde en de opdracht krijgt hun naaste lief te hebben. De pijn en verdriet die ik hierbij voel, maken dat ik even naar dominee kijk als de dominee, ipv mijn dominee. Het zal wel heel lastig worden de komende tijd, naar hem te luisteren als zijnde een dienaar van God. Ik moet er maar veel aan denken dat deze man ook maar een mens is. En... nog een jaartje, dan gaat-ie met de kerkelijke vut.

Het deed mij keihard van de bergtop stuiteren, tot bijna onderaan toe.

Zojuist gingen we naar de huisarts, Vera en ik. Vera heeft ontzettend veel last van de menstruatie. De dokter schrijft de pil voor. In één adem noemt hij de voordelen en de nadelen. En vooral wat je moet doen als je hem vergeten bent en toch sex hebt gehad. Dat het een voorbehoedsmiddel is en dat je het dus wel in moet nemen. En anders, zo zei hij, staat in de gebruiksaanwijzing wat je verder kunt doen.
Wham!

Tuurlijk loop ik erg achter. Tuurlijk ben ik de ouderwetse moeder die haar kinderen voorhoudt dat sex voor het huwelijk niet is wat God wil. Maar nu dit allemaal keurig door deze, voor zover ik weet, christenarts wordt voorgekauwd, geherkauwd lijkt het, nu rol ik de hele berg af. Ik lig plat op mijn rug op de grond en het voelt als nat gras: koud, eenzaam, verdrietig en alleen.
Hier kwamen we niet voor dokter, u praat voor uw beurt. Ik vertel hem dat het medicijn als voorbehoedsmiddel nog niet van toepassing is. NOG niet zeg ik. Flapt er zo uit. Nog niet...
Ik zak dieper dan diep door eigen woordkeuze. Nog niet? Nooit! Nu niet, nooit gewoon. Opeens realiseer ik me dat weer...

Deze voor mij zulke grote dingen kwamen zo ontzettend hard binnen. Ik kan alleen nog maar janken. Wat is het heerlijk even dit blogje te schrijven, dat er mensen zijn die meelezen. Omdat ik verder ook nergens terecht kan en van Vera absoluut niet met de dominee mag gaan praten. Stel je voor dat hij een link legt?
Ach, ik heb er niet eens de moed en energie voor. Laat me maar even liggen in het natte gras.

dinsdag 12 februari 2013

Ze viel flauw: Mama weet het!!!

Die week van 20 december deed de labtop van Vera het niet. Gehackt, daar leek het op.
En zo kwam het dat Vera die bewuste donderdag achter de computer moest voor haar dagverslag van haar stage. Maar helaas, de computer beneden was al bezet.
"Weet je wat, ga maar naar zolder, dan kun je daar typen en dat op een usb-tje zetten" opperde ik.
Nooit gedacht dat Vera in mijn spullen zou gaan snuffelen... Komt me zó bekend voor...

Ik had mijn verhaal erg goed opgeborgen.
Bij map Vera, map nieuw, map Ria, map schrijfsels. Mijn verhaal had ik  'schrijfsel Daar zit ik dan'  genoemd.
Dat ze daar nieuwsgierig naar werd, verbaast me nog. Het is toch net zo gewoon als 'schrijfsel Dit ben ik' of zo?
Ik besef heel goed dat alle dingen in het leven geleid worden. En ik weet dat het toen gewoon Tijd was. Dat God toch mijn verhaal hiervoor zou gebruiken, verwondert me. Het gestolen verhaal...

Maar goed, Vera vond het stukje en..opende het.
Met dat ze begon te begrijpen: 'Mama weet het!'  viel ze flauw.

Ondertussen was ik beneden met het eten bezig. Het was bijna klaar en ik bedacht dat ik Vera vast zou roepen. Zodat ze kon gaan afronden.
Twee trappen op was me een beetje te veel, dus riep ik onderaan de trap dat we over twee minuten zouden gaan eten. Ik moest nog eens roepen en vroeg bewust antwoord:"Heb je me gehoord?"
Een bevestiging, zacht maar hoorbaar van boven doet me geruststellend weer naar de keuken gaan.

Maar Vera kwam niet. Toen we allemaal al aan tafel zaten en al aten, kwam ze er eindelijk aan. Moe, wit, koud. Klappertandend zat ze tegenover me. Haar eten, wat ze altijd graag lust, ging er nu niet zo makkelijk in. Ze at letterlijk met lange klappertanden en liet uiteindelijk haar bord halfvol staan. Ik kreeg een nijdig, boos antwoord toen ik daar wat van zei. Nou moe. Kalmeer maar een beetje. Er is niets aan de hand, toch?
Naar onze gewoonte sluiten we de maaltijd af met bijbellezen en dankgebed. Direct is Vera weer weg. Ik verwonder me over haar gedrag, hoewel ik tegenwoordig toch niets meer goed lijk te doen.

En dan gaat om half zeven die deurbel, zie vorig blogje.

Wat er op zolder was gebeurd?
Vera was al snel bijgekomen van het flauwvallen en had direct haar jeugdleider en vertrouwenspersoon gebeld: "Ze weet het!!!"
"Ik kom, zo had hij gezegd. "verstop jij je maar op zolder, ik kom er zo aan, half zeven ben ik bij jullie. Het is tijd Vera, tijd voor je coming-out. En wees niet verrast, logisch dat je moeder het weet. Moeders weten alles!"
En zo is het.
Soms.

woensdag 6 februari 2013

Tijd voor de coming-out

Het gedingdong van de deurbel doet me opspringen van schrik.
Zit ik net lekker...
M'n man ligt languit op de bank te pitten en hoort de bel niet eens. De kinderen zijn alle vier bezig met hun eigen ding, waardoor ik net even lekker zat.
Ik trek de voordeur open.
Stomverbaasd staar ik de man voor me aan.
"Kom binnen, Peter. Ik wist niet dat het al zo laat was!"
Ik kriebel mijn man wakker.
"Hé joh, Peter is er al, het is zeker al half acht!"
Maar een blik op de klok vertelt me anders: half zeven.
"Ik ben wat eerder gekomen. Ik moet even wat bespreken."
Oké, mij best. Peter is clubleider van Vera en evangelisatiemaatje van mijn man. Samen de deuren langs. Maar er moet eerst nog wat doorgesproken worden. Prima, ga je gang.
Ik trek me terug en Peter zakt behoedzaam op de bank neer.

Maar na wat heen en weer geklets over nietsdoende zaken vraagt Peter míj te mogen spreken op de gang.
Oké, best. Peter is een man die recht voor z'n raap kan zijn en veel verbaasd me niet van hem. Dus loop ik achter hem aan de gang op, man beduusd achterlatend. :-)

"We gaan even naar boven, meldt Peter. Vera wil je iets vertellen."

Opeens breekt het zweet me uit. Er overvalt me een ontzettend opgelucht gevoel, gelijkertijd een bezwaard hart. Nu? Twintig december? Net voor de kerst en de kerstvakantie? Beetje onmogelijke tijd voor een coming out, gezien de drukke dagen en  de onrust die het in huize Bos met zich mee brengt...

Vera is niet op de kamer, maar kennelijk weet Peter dat. Hij geeft een schreeuw naar zolder.
"We zijn er! Kom je??"
Alsof hij thuis is.
Maar het scheelt me niets.
Als het nu dan moet, vind ik even alles goed.

De traptreden kraken. Terwijl ik op Vera's bed neerplof zet ik me schrap voor wat komen gaat.
Voor wat zíj gaat vertellen maar ook voor wat ik moet gaan opbiechten...
Een stil gebed schiet naar de hemel, als Vera zich naast mij neer laat vallen.

Daar gaan we dan...