Het artikel zoals in 'Eva' gepubliceerd

Het interview is doorgestuurd. Marianne  mailt me nog één keer. Het verhaal zoals het in de Eva komt.
Dat is het.
Klaar.
Stilte.
Alleen.
Niemand meer om hierover te praten.
Niemand die naar me luistert, zelfs niet via de mail.
Niemand.
En al weet ik dat ik een Vader in de hemel heb die altijd luistert en aan Wie ik alles mag vertellen, toch val ik in een soort gat. Want nu is het wachten. Wachten op dé Eva. Wachten tot Vera het leest. Wachten of ze dan...
Op 6 december zal de Eva verschijnen. En in het oktobernummer staat er al iets over op de allerlaatste pagina. Natuurlijk lezen we dit pas een maand later, want we lezen de Eva met een buurvrouw mee. Dus al vrij snel begint Vera:"Is de Eva er nog niet?"
Ik houd me verbaasd. Waarom zou jij, meid van 17 op de Eva zitten te wachten? Ik bedoel, echt dé doelgroep is ze niet. Vera houdt zich ook van de domme:"oh...zomaar!
Jaja.

Ach, zij zal het veel en veel zwaarder hebben! Als ze er nog in haar uppie mee rond loopt...

Uiteraard ren ik op 6 december wel snel naar de bieb. Snel naar de afdeling tijdschriften. Daar lees ik mijn eigen verhaal. Ondertussen om me heen spiekend of niemand me ziet en naar me toe komt lopen. Stel je voor dat ze zouden vragen: "Wat lees jij nou?"Ik denk dat ik zou zeggen: "Ohhh, zomaar..."

Er zijn gelukkig erg veel momenten dat ik alles los kan laten. Dan weet ik het, want het speelt de hele tijd door mijn hoofd, maar dan ben ik er niet ongerust over. Wat een zegen is dat. Die rust kreeg ik, daar bad ik voor en ook al deed ik dat soms niet, dan kreeg ik het toch. We hebben een Vader Die precies weet wat Zijn kinderen nodig hebben!

Voor jullie die de Eva niet gelezen hebben, klik even op 'meer lezen', dan verschijnt het artikel vanzelf.

Marianne is nog niet helemaal tevreden...

Nadat Marianne reageerde door vragen te stellen naar aanleiding van het verhaal, ging ze nog even door met vragen stellen. Zomaar vragen die bij haar opkwamen. Die dieper gaan. Verder dan ik denk. Ook over de toekomst. Haar vragen lieten me diep nadenken over wat er allemaal zou kunnen gaan gebeuren als Vera uit de kast zou komen. Ruzie? Verwerping van dochter? Een blokkade is ons huwelijk? Verwijdering? Loslaten om nooit meer vast te houden? BVrrr, daarover wilde ik helemaal niet nadenken!

Maar ja, ik had ingestemd met een interview en was er zelf mee begonnen. Terugkrabbelen wilde ik helemaal niet. Dus ging ik beantwoorden, het eerste wat in me op kwam. Recht uit het hart dus. Pas later stond ik mezelf toe na te denken over wat ze werkelijk vroeg en over wat ik daarop had geantwoord.

Het was eng, antwoord te geven op vragen over de toekomst, waar jezelf zo onzeker over bent. Maar gelukkig kunnen we nu op dit moment zeggen dat niets van waar ik bang voor was, gebeurd zijn sinds Vera haar zegje deed.

 

Morgen - is voor ons verborgen.
Morgen - dat weet God alleen.
En geen sterveling, geen een,
kan ook maar een dag of uur
blikken in Gods raadsbestuur.

Morgen - is voor ons verborgen.
Is het vreugd of ongeval?
Ach, wij weten niet met al
wat de dag van morgen geven
of wat hij ons nemen zal.

Morgen - is voor ons verborgen.
Zal ons hart te bloeien staan
met Gods weelden overlaan?
Zullen wij over Gods hoogten
of ook door Zijn diepten gaan?

Morgen - is voor ons verborgen.
U en ik, wij weten niet
wat de dag van morgen biedt.
Maar Hij, Die 't heelal omspant
houdt ook "morgen" in Zijn hand.

Berendien Meijer - Schuiling

 

 

Lees hieronder verder voor het laatste stukje interview.

Ik wens jullie allemaal een gezegende nieuwe week, ga deze week met God.

 

Interview over 'mijn verhaal'

Nu ik helemaal tot innerlijke rust ben gekomen en ik weet dat God zorgt voor onze meid, kan ik verder met verwerken. De rust is heerlijk en intens en ik geniet van het moment dat deze rust overgaat tot eeuwige rust. Wat zal dát heerlijk zijn!

Ik maak mijn verhaal compleet en besluit het echt op te sturen naar de Eva. Al snel kom ik in 'gesprek' met Marianne Grandia, jullie misschien wel bekend.
Na wat over en weer gemail besluiten we een interview via de mail te doen. Niet helemaal zoals we het zouden willen, maar wel het meest praktisch. Ik heb niet heel veel de auto en als de auto wel voor de deur staat, is mijn man thuis. Moet ik me dan in allerlei bochten gaan wringen en leugentjes om bestwil gaan verzinnen om zo tot een gesprek van face to face te komen? Dat is niet wat ik wíl!
En dat begrijpt Marianne.
Dus gaan we via de mail ons contact wat uitbreiden en stuurt ze op dezelfde manier de vragen door.

Woensdagochtend is de ochtend dat ik er voor plan. De vragen zijn er dinsdags in de avond, dus dat komt mooi uit. Vera is 's woensdags vrij, maar ligt dan een groot deel van de ochtend in bed. Geen probleem dus. Maar het zit niet helemaal mee.
Allereerst opent het bestand in iets van Google. En als ruim een uur later alles beantwoord en opgeslagen is, krijg ik het helemaal niet meer teruggestuurd. Sterker nog: ik kan het hele document niet meer vinden! Knap beroerd is dat. Daarbij komt dat Vera ook net naar beneden komt slenteren en zeer geinteresseerd is in wat ik doe...

Terwijl ik haar voor ontbijt naar de keuken stuur, sla ik de mail van Marianne op, op een usb-tje en ga naar de computer op zolder. Daar staat ook mijn verhaal en daar komt nu dus ook het interview. Inmiddels ben ik doodmoe en komt er een stevige hoofdpijn opzetten. Maar ik heb geen keus: overnieuw beginnen en doorwerken, want Marianne wacht er op. Vrijdag wil ze het klaar hebben ivm een vakantie...

Wonderwel lukt het goed en sluit ik met een tevreden gevoel, maar wel heel leeg, de pc af. Uiteraard staan nu de antwoorden ook op een stickie. Het lukt me op een rustig moment alles weer op te slaan in de pc beneden en mijn antwoorden door te mailen naar Marianne. Zie zo, klaar! Wat ben ik opgelucht en blij. Een last valt van me af. Eindelijk mijn hele verhaal met alle details gedeeeld! Nu maar afwachten hoe het artikel zelf wordt. Maar daar hoef ík niets meer aan te doen!

Marianne zette de vragen (rood) in mijn verhaal (zwart). Mijn antwoorden zijn blauw.Wil je het  lezen, dan lees je hier gewoon verder...

Als God spreekt moet je los laten

Huilend stort ik me op mijn bed. Waarom-waarom -WAAROM!!!????
Ik worstel met mezelf, met mijn door mezelf opgelegde geheimhoudingsplicht, met God.
En weer smeek ik Hem om Zijn genezing, om Zijn kracht en al dat andere wat ik nu al drie weken lang vraag. 24/7

De zomervakantie is voorbij. De kinderen weer naar school. Man op zijn werk. Alles gaat weer als voorheen. Alles. Behalve ik. De dagen zonder mensen om me heen geven me voldoende tijd om te werken aan mijn verhaal, om te zoeken naar informatie en om te denken. Vooral dat denken. En bidden. Ik word er gék van.

Dan opeens is daar Zijn stem. Is Hij klaar met mij? Wordt mijn gezeur Hem te gek?
"Mijn kind, Ik ben bij je. Geef je zorgen aan Mij. Laat ze bij Mij!"
Ik stop met huilen en muisstil blijf ik liggen.
Mijn zorgen aan God geven? Het daar laten? Bij Hem veilig stellen?
Natuurlijk! Waarom bidden en de zorgen weer meenemen? Wat heeft dát voor nut?

Een mens zit zo ingewikkeld in elkaar. En we denken zo vaak dat we alles zelf moeten doen.
"Nee! zegt Vader. Nee! Ik zorg voor jou. Geef je zorg aan Mij".
En zegt Jezus niet ergens:
"Komt allen tot Mij die vermoeid en belast zijt en Ik zal u rust geven."?
Vermoeid? Dat ben ik. Belast? O zo erg. En het is zó veel. Ik kán niet meer.
Maar loslaten? Dat is eng! Ik ben bang dat me dát ook niet lukt.
"Neem U het van me af, Vader. Ik ben zó moe en het is zó moeilijk. Ik kán het niet.

En dan? O wonder van de Allerhoogste God.
Een vrede daalt in mijn hart. Zo diep, zo groot. Ik voel de last verdwijnen, ik voel de zorgen weggaan. Gedragen door Hem, Die ons zo lief heeft dat Hij de Hemelse heerlijkheid verliet om ons rijk te maken. Geweldig! Wat een God. Wat een Vader.
Ik word heel klein bij de gedachte en de zekerheid dat Hij mijn Vader is. En die van Vera.
Rustig sta ik op van mijn bed. Ik droog mijn tranen. In mijn hart zingt een vrolijk lied.

Bid ik nu dus niet meer voor Vera?
Nee dat niet. Dagelijks bid ik voor haar en degenen die mij lief zijn. Maar nu kan ik God ook danken. Hem eren als Schepper. Ook van Vera. En hoe moeilijk het ook is en wordt, ik weet dat Hij erbij is. Nu en in de toekomst. Kijk, zo kunnen we de toekomst aan. Achter Hem aan.

 

Ter bemoediging, voor jullie allemaal!

Mijn keus, Gods keus?

Op bergen en in dalen,

Ja! overal is God

Dank je, Ron voor dit mooie lied. Het is dagen lang op de achtergrond van mijn gedachten aanwezig geweest. Ik ken het van lang geleden en werd er weer erg door bemoedigd.

Vooral in de dalen was God. Samen met Hem ging ik door een diep dal. Maar ik heb me nooit alleen gelaten gevoeld. Kan ook niet, Hij wás er en ís er nog steeds!

Drie weken lang bestormde ik de hemel met mijn vragen over Vera. Over wat ik had ontdekt.
Hadden we als gezin niet al genoeg te dragen? Het leven gaat niet over rozen, dat is ook nooit beloofd. Maar toch. Zorgen zat, over Vera maar ook over de andere kinderen.
"Moet dit er echt nog bij, Heere?"vroeg ik me af. "had ik niet al zat sores?"
Drie weken lang was ik continue in gebed. Al wassend, strijkend, werkend, pratend. Mijn taken doende en toch bidden. Dat kan!

En naast dat moest ik iets DOEN! Maar wat? Praten wilde ik, maar dat was not done. Stel je voor zeg. Nee, angstvallig hield ik mijn mond stijf dicht. Ook tegenover mijn man. Ik was heel bang dat hij dít niet zou gaan accepteren. Zijn relatie met Vera is zo beroerd af en toe. Hij laat zó weinig merken dat hij van haar houdt, dat zelfs ik er wel eens aan twijfel. En dan dit? Het papa vertellen? Nee. Dat doen Vera en ik tegen de tijd dat goed lijkt wel een keer. Dat is niet aan mij nu.

Wat moet ik dan? Zo sterk was de  drang om iets te doen, dat ik op bepaalde momenten de rust heb genomen en me 'verstopte' op de zolderkamer. Daar was een computer, met alleen Word geinstalleerd. Daar schreef ik het verhaal. Wat hielp me dat zeg. Ik schreef en las, herstelde en las weer. Net zo lang tot ik verwerkte en besefte: ja! Dit gaat echt mij aan. En mijn kind. Net zolang tot ik geloofde dat het echt waar was.

Toen ik kort daarna de Eva in handen kreeg was de keuze snel gemaakt. Biddend. Het open gelaten voor God: "Als dit geplaatst mag worden prima, maar verhinder het als het niet Uw wil is, alstublieft!"
Het is zo makkelijk om te denken dat jouw keus ook Gods keus is, maar het kan zo anders zijn.

Ik stuurde het op en kreeg al snel contact met Marianne Grandia, freelance schrijver voor de Eva. Met name voor het artikel 'Eva in vertrouwen'. Het balletje ging rollen.
En ik bid dat er mensen zijn, die door dit artikeltje openheid geven of hun kind accepteren. Dat was mijn doel. Natuurlijk naast het feit dat Vera het misschien zou lezen, dat Vera de eerste stap zou nemen. Dat ze me zou vertrouwen omtrent haar diepste gevoelens. En ik kan vast verklappen: dat is gebeurd. Maar op een heel andere wijze als ik dacht. En ik merkte het al weer: de mens wikt, God beschikt.

Een gezegende week met Vader

Zo chaotisch als mijn vorig blogje was, zo chaotisch is het in mijn hoofd geweest. Nu ik hierover ging schrijven, kwam de chaos weer terug. Zodra ik er over praat komt de chaos weer terug. Het hoe en waarom  houden me dan opeens weer flink bezig. Terwijl het op andere momenten helemaal van me af is. Maar goed, nu weer een poging wagen naar een rustiger, overzichtelijker en goedlopend blogje. :-)

De week van ontdekken was moeilijk. Heel erg zwaar. Vera was niet thuis, ze was op kamp. In de Eva staat dat ze logeren was, tegen herkenning. Maar de rest van het gezin was er wel. Het was erg warm en iedereen had vakantie. Ook mijn man. Er was geen moment stilte in huis, geen moment voor mij alleen. Wat miste ik dat!
Mijn enige, maar ook beste Aanspreekpunt over dit alles was God. Ik beleed Hem mij schuld: ik spiekte toch in het dagboek. En ik dankte Hem voor Vera, mijn dochter. Ik smeekte Hem om genezing, of ik het maar fout mocht hebebn. Misschien was het een tijdelijk iets, een ontdekken en uitproberen van zichzelf. Maar "Uw wil geschiede."
Ik vertelde Hem mijn  zorgen nu Vera op kamp was met een stel meiden (binnen de hele groep waren maar een stuk of vier jongens.). Wat moet dát moeilijk voor haar zijn. Want gaat iedereen er niet van uit dat als je Vera heet, je een meisje bent? Op en top een meisje? Ze zetten je in de slaapzaal voor meisjes. In de badkamer, voor meisjes. Logisch en goed, maar voor haar zo heel veel verleiding! Die men juist tegen wil gaan, dat is nu eenmaal de reden van een jongens- en meidenslaapzaal. Wat een strijd, wat een verliefdheden kunnen juist daar beginnen!! Ik bid en smeek God om bescherming voor verkeerde gedachten, verkeerde gevoelens, verkeerde handelingen...

Waarschijnlijk ben ik niet mezelf geweest die weken. Hebben de kinderen en mijn man me af en toe eens raar aangekeken. Maar misschien ook niet. Ze hebben me het nooit eens gevraagd. Voor mezelf was ik weg. Heel ver weg. Tegelijkertijd én in een diep dal én op een hoge berg. Alleen met God. En zo werd deze moeilijke tijd van eenzaam verwerken en dragen een rijke tijd met Vader: Hij die als geen ander me kent en ziet, Vera kent en ziet en ons begrijpt in ons verdriet. Hij is Trooster bij uitstek! Niet alleen voor ons, Hij wil dat ook voor jou, lezer, zijn!

Losse gedachtenflodders van een mama

Daar zit ik dan. Temidden van de puinhopen van mijn dochter (17). Of moet ik zeggen: van haar leven? De rommel en de stofwolken om me heen grijnzen me arglistig toe.

 

Het is 24 juli 2012.  Ik heb eindelijk tijd voor Vera 's kamer. Wat een bende, wat een zooi. Nu ze een paar dagen weg is, grijp ik mijn kans.

Kasten gaan leeg. Planken worden afgestofd. Gordijnen gewassen. Ramen gezeemd. Het gaat lekker en schiet goed op. Al zal ik het niet redden in één dag, vermoed ik. 

De volgende dag ga ik de klus afmaken en stuit op het schriftje. Het verboden schriftje. Jullie weten wat ik daarmee heb gedaan. Ik sloeg het wél open. Ik ging het wél lezen. En ik vond het geheim.

 
‘Gelukkig zijn de zelfmoordideeën een beetje over. Ik weet nú dat ik voor God waardevol ben’. Ik blader verder terug en lees daar de oorzaak van zulke verdrietige ideeën: ‘ik ben verliefd! Op een meisje…’

 

Daar zit ik dan. Op mijn knieen tussen de troep. Schrift op schoot. Wat er dan door je heen gaat! De schok. Het toch wel ergens al geweten hebben. Bevestiging. De toekomst die je kind, Mijn kind, door gaat maken. Heel anders dan je verwacht en hoopt.

Mijn gedachten gaan terug in de tijd. Hoe Vera als jong, kwetsbaar meisje naar de kleuterschool ging. Ze klampte zich helemaal vast aan één figuur: een hele lieve jongen, die, naar wat we nu weten, ook homofiliegevoelens heeft. Maakt dat uit? Nee! Maar ik denk er wel opeens aan. Of aan al die keren dat Vera haar spleetje piemeltje noemt. Vergeef me even het woord, zo zei ze het altijd. Ik snapte dat niet. Oudste in het gezin, geen grote broers boven haar of zo. Nu zie ik het scherper. Zo voelt het waarschijnlijk ook. Haar grove taal, zo helemaal niet meisjesachtig. Haar houding. Haar...alles. Gewoon, ergens wist ik het! Maar het is moeilijk te omschrijven waardoor.

Vera is niet het meisje wat je ziet lopen met een stoere knul aan d'r arm. Of in een trouwjurk. Daar heb ik al heel lang mijn vraagtekens bij gehad. Hoewel we natuurlijk niet in de toekomst kunnen kijken. Ik gooide het altijd op haar Asperger. Want hebben mensen met autisme niet meer de mannelijke hersenen? Is uitgebreid verhaal, ga ik nu maar niet op in. Is het vreemd, dat ik dacht dat ze daarom vaak zo jongensachtig doet?

Misschien gooi ik alles wel door elkaar, maar het is ook zo'n warboel in mijn hoofd, nu ik in de kamer zit. Terwijl al die herinneringen boven komen slaan in mijn hersenpan de stoppen zo'n  beetje door. Paniekerige ideeen komen boven. Wat moet ik! Wat moet zij! Wat, WAT??????? Zittend op de grond, in die lege kamer, bestorm ik de hemel en smeek God of ik het toch mis mag hebben. Misschien was het maar een periode en is het nu over? Het schrift stop ik weg, ik lees het niet meer. Het enige wat ik nog kan doen is doorgaan. Schoonmaken die kamer. Helemaal afmaken en daarna naar benenden gaan. En dan? Ja. Wat dan?

Ik veeg mijn wangen droog. Ik ga weer aan de slag. Op de automatische piloot. Ondetrtussen roep ik God aan. Hij is ons een Schild en Hulp, zeer groot. Wat kan ik beter dan naar Hem de toevlucht nemen?

Als de kamer klaar is, schoon en fris, ga ik naar beneden. Met een zeer bezwaard hart. Het voelt alsof ik ook wel een schoonmaak kan gebruiken.